Εφιάλτης στο δρόμο προς τ’ αστέρια

Ακριβώς 20 χρόνια μετά το παρθενικό του παιχνίδι στο Champions League -τη νίκη επί της Πόρτο με εκείνο το αλησμόνητο γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου- ο Ολυμπιακός έζησε χθες (Τρίτη) τη χειρότερη ευρωπαϊκή του βραδιά. Το ευφάνταστο coreo στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» θύμιζε στους τηλε/θεατές πόσα σπουδαία club

έχουν «γονατίσει» στο Φάληρο, μπροστά στον «δαφνοστεφανωμένο»: η Ρεάλ, η Γιουβέντους, η Αρσεναλ, η Ατλέτικο Μαδρίτης… Μεταξύ άλλων, οι δυο μεγαλύτεροι σύλλογοι της Πορτογαλίας -η Μπενφίκα και η Πόρτο- έχασαν, εκεί, έξι φορές στη σειρά. Ακόμη και στις ήττες του, και στις πιο οδυνηρές, ο Ολυμπιακός δεν σήκωσε λευκή σημαία. Ωσπου συνάντησε τη Σπόρτινγκ Λισαβώνας.

Τέτοιο εφιαλτικό ημίχρονο σαν το πρώτο χθεσινό, ο Πρωταθλητής Ελλάδας δεν είχε βιώσει ποτέ στο παρελθόν. Ο Καπίνο, τα δοκάρια, η αφέλεια της πορτογαλικής ομάδας (που πίστεψε ότι το ματς τελείωσε στο πρώτο σαρανταπεντάλεπτο) και το «άστρο» του Πάρντο, τον έσωσαν -στο φινάλε- από μία ιστορική συντριβή. Κι όμως, η Σπόρτινγκ, ο τρίτος τη τάξει σύλλογος της Πορτογαλίας, δεν είναι υπερομάδα. Το μαρτυρά, άλλωστε, η ευκολία με την οποία δέχτηκε τα δυο γκολ στο τέλος. Ούτε σημαντικά ακριβότερους παίκτες από την ελληνική έχει. Ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που -χθες- την έκανε να μοιάζει με γίγαντα, να παίζει λες και δεν υπήρχε αντίπαλος. Για την ακρίβεια, μία παράξενη έμπνευση του προπονητή του.

Ο Χάσι έκανε το μεγάλο λάθος στο αρχικό στήσιμο της ομάδας

Ο Μπέσνικ Χάσι οδήγησε τον Ολυμπιακό ώς εδώ, στους Ομίλους του Champions League, με μία επιτυχημένη αγωνιστική συνταγή. Χθες, ξαφνικά, την εγκατέλειψε. Ναι, ισχύει: για τους μετά Χριστόν προφήτες, δηλαδή τους φιλάθλους και τον Τύπο, οι καλύτεροι παίκτες σε κάθε ματς είναι… εκείνοι που δεν έπαιξαν. Εδώ, όμως, δεν μιλάμε για τις επιλογές των προσώπων που μπήκαν (ή δεν μπήκαν) στην ενδεκάδα, αλλά για ένα «στοίχημα» που ο προπονητής έβαλε κόντρα στην κοινή λογική. Το οποίο, όπως ήταν φυσικό, έχασε.

Στους προκριματικούς του καλοκαιριού, στα δύο ματς κόντρα στη Ριέκα, ο Χάσι πήγε κόντρα στο ρεύμα, αφήνοντας έξω τον Κώστα Φορτούνη. Με το -πολύ σωστό- σκεπτικό ότι, εάν έπαιζαν πολλοί δημιουργικοί χαφ μαζί, η μεσαία του γραμμή θα ήταν -ανασταλτικά- ευάλωτη. Απέναντι στην ποιοτικά ανώτερη Σπόρτινγκ, όμως, ο ίδιος άνθρωπος αποφάσισε το ακριβώς αντίθετο. Παρέταξε μια ομάδα με τρεις επιτελικούς μέσους (Μάριν, Φορτούνης και Οτζίτζα-Οφόε), με έναν εξτρέμ που -επίσης- δεν… τρελαίνεται να μαρκάρει (Καρσελά), με έναν φορ που ξέρει μόνο να τελειώνει τις φάσεις (Τζούρτζεβιτς), και χωρίς γνήσιο αμυντικό χαφ (ο Ζιλέ είναι «οκτάρι»). Αφήστε που, η συνύπαρξη του Φορτούνη με τον Μάριν στην ενδεκάδα, ποτέ δεν απέδωσε.

Η Σπόρτινγκ Λισαβόνας ήταν πολύ επικίνδυνη στις αντεπιθέσεις

Είναι ποδοσφαιρικό ανέκδοτο, μία ομάδα (ο Ολυμπιακός) να παίζει πιο συντηρητικά με την Ξάνθη, παρά με τη Σπόρτινγκ. Που διαθέτει ταχύτατους και τεχνίτες παίκτες, οι οποίοι, εάν βρουν ελεύθερους χώρους, κάνουν… πάρτι σαν το χθεσινό στο Φάληρο. Κάθε «κλέψιμο» των Πορτογάλων ήταν γκολ, δοκάρι ή τετ-α-τετ με τον φουκαρά τον Καπίνο, που… είχε μπει στο τρενάκι του τρόμου. Το λάθος του Χάσι επιβεβαιώθηκε με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, όταν ένας ανασταλτικός χαφ (Ζντιέλαρ) πήρε τη θέση του Φορτούνη, και οι διάδρομοι προς την εστία του Ολυμπιακού περιορίστηκαν αισθητά. Στο πρώτο ημίχρονο, εκεί που κρίθηκαν όλα, ο προπονητής είχε διατάξει «επίθεση αυτοκτονίας». Αλλά, ακόμα κι έτσι, οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν το πρώτο τους σουτ με εκτέλεση φάουλ στο 24′. Σε ροή αγώνα, στο 26′. Αφού, προηγουμένως, η Σπόρτινγκ είχε κάνει δυο γκολ, ένα δοκάρι και δύο καταπληκτικές ευκαιρίες.

Από την αρχή της σεζόν, ο Ολυμπιακός είναι ένα άλυτο μυστήριο. Κάποια διαστήματα καλού ποδοσφαίρου (όπως τα πρώτα λεπτά του αγώνα με την Ξάνθη), τα διαδέχονται εικοσάλεπτα αβάσταχτης ελαφρότητας (όπως στα ματς με τη Ριέκα και τη Λαμία). Ολα του τα παιχνίδια είναι βγαλμένα από φωτοτυπικό – μόνον ο αντίπαλος και το αποτέλεσμα διαφέρουν. Και κανένας δεν έχει εξηγήσει με τρόπο πειστικό, τι άλλο μπορεί να φταίει – πέρα από τα ατομικά λάθη των ποδοσφαιριστών που ο Χάσι συχνά επικαλείται. Λάθη κάνουν όλοι οι παίκτες, σε όλες τις ομάδες του Κόσμου. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ, πολύ πιο βαθύ, πολύ πιο πολύπλοκο.

Κάπου πάει το μυαλό. Πρώτα απ’ όλα, ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που αποσυναρμολογήθηκε (προχθές, ακόμη, αποχώρησε ο Ρέτσος) και μοντάρεται από την αρχή. Θέλει χρόνο – και σ’ αυτό δεν φταίει ο προπονητής. Η Σπόρτινγκ που παρακολουθήσαμε χθες, μπήκε -εφέτος- στην τρίτη της σεζόν με τον ίδιο τεχνικό ηγέτη. Δεν φτιάχτηκε το καλοκαίρι. Δεύτερον, ο Χάσι δεν έχει καταφέρει να βρει λύσεις σε δυο σημαντικά ζητήματα. Το ένα είναι η ομοιογένεια της άμυνας, που διαρκώς αλλάζει σύνθεση. Φταίνε, βεβαίως, και οι τραυματισμοί. Το άλλο, είναι η συνύπαρξη πολλών παικτών που θέλουν την μπάλα στα πόδια τους: του Μάριν, του Φορτούνη, του Καρσελά.

Ο Πάρντο πέτυχε δύο γκολ και έσωσε την τιμή του Ολυμπιακού

Το τρίτο -και μεγαλύτερο- πρόβλημα είναι πως ο ίδιος ο προπονητής (φαίνεται πως) δεν έχει κατασταλάξει στο πώς θα πρέπει να παίζει η ομάδα του. Αν ο σκοπός του είναι, ο Ολυμπιακός να μην «τρώει» πολλές φάσεις, έχει αποτύχει. Μόνο σε δυο από τα οκτώ παιχνίδια του έχει κρατήσει το «μηδέν» στην άμυνα, ενώ όλοι οι αντίπαλοί του έχουν κάνει ευκαιρίες: η Σπόρτινγκ, η Παρτίζαν, η Ριέκα, η Λαμία, η Ξάνθη, ακόμα και η ΑΕΛ. Αν (ο σκοπός) είναι μια επιθετική ομάδα που θα βάζει περισσότερα γκολ απ’ όσα θα δέχεται, πάλι δεν τα έχει καταφέρει. Στα ματς με τη Λαμία και την Ξάνθη ο Ολυμπιακός σκόραρε δύσκολα, από στατικές φάσεις. Προς το παρόν, ο Χάσι παρουσιάζει μία ομάδα με καλούς παίκτες, όχι μία καλή ομάδα.

Το έχει ξαναδεί το… έργο. Μόλις πέρυσι. Αν και οδήγησε τη Λέγκια Βαρσοβίας στους Ομίλους του Champions League (για πρώτη φορά στην εικοσαετία), απολύθηκε σε χρόνο – ρεκόρ, έπειτα από μία απογοητευτική εκκίνηση στην Ευρώπη αλλά και στο πολωνικό πρωτάθλημα. Είναι βέβαιο πως θα κάνει ό,τι μπορεί, ώστε να μην ξαναζήσει αυτή την εμπειρία.

Υ.Γ. Είναι άδικο, οι Ολυμπιακοί να ρίχνουν το «ανάθεμα» για τον χθεσινό διασυρμό στον Στέφανο Καπίνο. Είχε δυο τρεις σωτήριες επεμβάσεις, αποτρέποντας σίγουρα γκολ, πίσω από μία άμυνα με συμπτώματα διάλυσης. Ναι, είχε και κάποιες κακές εξόδους ψηλά. Και στις επαναφορές της μπάλας με τα πόδια ήταν… κίνδυνος – θάνατος. Αλλά, αυτός είναι ο Καπίνο. Από το ξεκίνημα της καριέρας του. Αν ο Ολυμπιακός τον πήρε για Ρομπέρτο (στα καλά του), τι φταίει εκείνος;

The post Εφιάλτης στο δρόμο προς τ’ αστέρια appeared first on Protagon.gr.