Εάν τα ματς διαρκούσαν 60 λεπτά…

Ελληνας αριστερός μπακ, ο οποίος πριν από καμιά τριανταριά χρόνια είχε αντιμετωπίσει τον Καρλ-Χάινς Ρουμενίγκε, περιέγραφε στους συμπαίκτες του (μετά τον αγώνα) τις δύσκολες στιγμές που πέρασε, προσπαθώντας να σταματήσει τον γερμανό άσο.

– «Αυτός είναι… πύραυλος, πώς να τον μαρκάρεις; Πατάει γκάζι κι εξαφανίζεται…».
– «Επρεπε να του ρίξεις μια γερή κλωτσιά στην αρχή για να σε φοβηθεί», τον μάλωσε ένας πιο παλιός.
– «Ούτε να τον κλωτσήσω δεν προλάβαινα…».
– «Ας τον τραβούσες από τη φανέλα τότε».
– «Αυτό πήγα να κάνω κάποια στιγμή. Αλλά δεν θα το πιστέψετε, ρε παιδιά. Μόλις

Με τα φτωχά του αγγλικά τον είχε ρωτήσει πόσες ώρες την ημέρα κάνει προπόνηση. Ο Ρουμενίγκε είχε παραξενευτεί από την ερώτηση. «Τι εννοείς, πόσες ώρες; Πάμε στο αθλητικό μας κέντρο το πρωί, και φεύγουμε το βράδυ».

Θυμήθηκα αυτή τη μικρή ιστορία, αντικρίζοντας χθες (Τετάρτη) στο σημαιοστολισμένο ΟΑΚΑ τη διάσημη φιγούρα του γερμανού πρώην επιθετικού, ο οποίος -στα 63 του πια- ήταν αρχηγός της αποστολής της Μπάγερν Μονάχου στην Αθήνα. Αλλά και παρατηρώντας την υπερπροσπάθεια των παικτών της ΑΕΚ να συναγωνιστούν τα «θηρία» που έστεκαν απέναντί τους. Οχι μόνο σπουδαία ταλέντα, αλλά και «προϊόντα» εξαντλητικών προπονήσεων με υψηλή τεχνογνωσία, σύγχρονα Μέσα και επιστημονική υποστήριξη.

Η ΑΕΚ αντιστάθηκε στην καταφανή ανωτερότητα των Γερμανών επί μια ώρα, κάνοντας το καλύτερό της αμυντικό παιχνίδι στο εφετινό Champions League. Ο Νίκλας Χουλτ περιόρισε σημαντικά τη δράση του Αριεν Ρόμπεν -και ο Κώστας Γαλανόπουλος του Χάμες Ροντρίγκες- «με νύχια και με δόντια». Ο Λαμπρόπουλος έκανε 11 κοψίματα. Ακόμη και ο Μπακασέτας βοήθησε, με 6-7 (επιτυχημένα) τάκλιν. Ολοι μαζί έτρεξαν περισσότερα χιλιόμετρα από τους φημισμένους αντιπάλους τους (112,3 έναντι 108). Αλοίμονο, όμως. Δυο στιγμές αδράνειας ήταν αρκετές, ώστε ο Χάβι Μαρτίνεθ και ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι να πετύχουν δυο γκολ μέσα σε 122 δευτερόλεπτα.

Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για κάθε καλή ομάδα, όπως η ΑΕΚ, που αντιμετωπίζει ένα τεράστιο μέγεθος, όπως η Μπάγερν: η διάρκεια. Μόλις η κόπωση κάνει την εμφάνισή της, το μυαλό θα θολώσει και η αυτοσυγκέντρωση θα χαθεί. Εάν τα ματς διαρκούσαν 60 λεπτά, ή -ακόμη καλύτερα- ένα ημίχρονο, ο Δαυίδ θα είχε πολύ καλύτερη τύχη απέναντι στον Γολιάθ. Στα 90+ λεπτά, όμως, η θέληση έχει πολύ μικρότερες πιθανότητες να εξισορροπήσει μια τόσο μεγάλη διαφορά ποιότητας.

Πριν από το παιχνίδι ο Μαρίνος Ουζουνίδης είχε ζητήσει από τους παίκτες του να υπερβάλουν εαυτούς, σε τέτοιο βαθμό, ώστε μετά το ματς να μην μπορούν… να περπατήσουν. Το έκαναν, όσο οι αντοχές τους το επέτρεπαν. Μετά το πρώτο γκολ, όμως, παραδόθηκαν στην ανωτερότητα των αντιπάλων τους. Ακριβώς όπως είχε συμβεί, πριν από ένα μήνα, στο Αμστερνταμ απέναντι στον Αγιαξ. Η ΑΕΚ είχε πάθος και ενθουσιασμό, όμως όλα τα υπόλοιπα έγερναν υπέρ της Μπάγερν. Οσο κι αν λένε ότι βρίσκεται σε αγωνιστική κρίση, δεν παύει να είναι μια ομάδα που έχει την πολυτέλεια να χρησιμοποιεί ως αλλαγή παίκτες όπως ο Λέον Γκορέτσκα και ο Τόμας Μίλερ.

Αυτή η ΑΕΚ δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο. Μια «άλλη» ΑΕΚ; Πιθανόν. Εάν, για παράδειγμα, είχε δυο κανονικούς εξτρέμ, που θα βοηθούσαν αποτελεσματικά τους ακραίους αμυντικούς. Ιδίως τον Μπακάκη, τον οποίο ο Μάνταλος άφησε ολομόναχο στις φάσεις των δυο γερμανικών γκολ. Ή έναν κεντρικό χαφ «κλάσης», που θα κρατούσε τη μπάλα στα πόδια του και θα έδινε μια μπροστινή πάσα της προκοπής. Το περασμένο καλοκαίρι, όμως, που η καλή της νεράιδα την πήρε από το χέρι και την οδήγησε στους ομίλους του Champions League, η «Ενωση» έκανε τη στρατηγική επιλογή να μην επενδύσει σε αυτή την ανέλπιστη τύχη. Παρέμεινε ομάδα του Europa League. Και τώρα, η ανώτερη πίστα της φαίνεται «βουνό».

Οι 55.000 οπαδοί της που γέμισαν το Ολυμπιακό Στάδιο, ελπίζοντας σε ένα «θαύμα», τη χειροκρότησαν θερμά για τη συγκινητική της προσπάθεια. Δικαίως. Η ΑΕΚ πολέμησε γενναία για να δυσκολέψει τους Βαυαρούς και, ως ένα σημείο, τα κατάφερε. Από την άλλη, όμως, με μόνο μια τελική προς την εστία του Νόιερ, ήταν απίθανο να τους νικήσει. Η αποσπασματική ανάγνωση του αγώνα -ότι η ομάδα πλήρωσε δυο λεπτά απροσεξίας, ή ότι θα μπορούσε να έχει προηγηθεί με το σουτ του Μπακασέτα που έφυγε ελάχιστα άουτ- είναι ευχάριστη και βολική. Αλλά η μεγάλη εικόνα -ότι σε κανένα ματς του Champions League δεν έπαιξε με αγωνιστική ένταση επί 90 λεπτά- είναι πολύ πιο χρήσιμη για την πρόοδό της.

The post Εάν τα ματς διαρκούσαν 60 λεπτά… appeared first on Protagon.gr.