H τύχη του «ανεξάρτητου» πρωτάρη

Το έχουν ξαναδεί το έργο οι Αμερικανοί: κάθε φορά που ξεκινάει ο μαραθώνιος για τις προεδρικές εκλογές, αίφνης, βγαίνει στο προσκήνιο η πιθανότητα να θέσει υποψηφιότητα, ως ανεξάρτητος, ο Μάικλ Μπλούμπεργκ. Αυτό συμβαίνει και τώρα, σε σημείο να έχει δημιουργηθεί η σχετική «μανία» για την πιθανή κάθοδό του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ωστόσο, επειδή δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται το όνομά του, η φημολογία καταλήγει να έχει πολλά στοιχεία αστεϊσμού.

Η αλήθεια είναι ότι πολλές «σταθερές» έχουν πάει περίπατο σε

αυτή την προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ. Προ μηνών, ελάχιστοι έδιναν πιθανότητες στον Ντόναλντ Τραμπ, αλλά και στον Μπέρνι Σάντερς. Κι όμως, τα τωρινά δεδομένα δίνουν και στους δύο πολλές πιθανότητες να λάβουν το χρίσμα.

Ανάμεσα σε αυτούς τους δύο, πόσες πιθανότητες μένουν στον διευθύνοντα σύμβουλο του ειδησεογραφικού δικτύου Bloomberg να διεκδικήσει το προεδρικό χρίσμα; Το αμερικανικό περιοδικό New York, σημειώνει ότι ο Μπλούμπεργκ ανέκαθεν θεωρούσε ότι μπορεί να καλύψει ένα κενό που έχει από καιρό πληρωθεί: αυτό του κοινωνικού φιλελευθερισμού, τη στιγμή μάλιστα που το ανεκπλήρωτο πολιτικό αίτημα είναι ακριβώς αντίθετο. Τι θα συμβεί, άραγε, αν τελικά οι Τραμπ και Σάντερς είναι οι αρεστοί για τους Ρεπουμπλικανούς και Δημοκρατικούς αντίστοιχα; Ο Μπλούμπεργκ θα μπορέσει αναδυθεί στο ενδιάμεσο μιας μάχης ανάμεσα σε έναν ρατσιστή και σε έναν σοσιαλιστή. Θα πρέπει να το πράξει, όμως, μέχρι τις αρχές Μαρτίου, οπότε δεν θα γνωρίζει ποιοι θα είναι οι αντίπαλοί του. Ο ίδιος θα ήθελε να αντιπαρατεθεί με το δίπολο Τραμπ-Σάντερς, έτσι ώστε να αναδείξει το δικό του «κέντρο».

Από την άλλη, υπάρχει ένα δεδομένο που δεν γίνεται να μην το προσμετρήσει κανείς: οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι έχουν τύχη σε τοπικό επίπεδο, αλλά ελάχιστες ελπίδες έχουν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Βέβαια, οι αισιόδοξοι λένε πως από τη στιγμή που μπορεί να κερδίσει ένας υπερκομματικός υποψήφιος σε τοπικό επίπεδο γιατί να μην μπορεί να το κάνει και σε εθνικό;

Τα αρνητικά που γίνονται θετικά

Τα αρνητικά μιας ανεξάρτητης υποψηφιότητας, πολλές φορές, μετατρέπονται σε θετικά. Πρώτα και κύρια είναι η… ανεξαρτησία που ιντριγκάρει. Πολλοί ψηφοφόροι βλέπουν τα δύο μεγάλα κόμματα ως «σύστημα», επομένως κάποιος που δεν προέρχεται από τη μήτρα τους, μπορεί να σπάσει την αλυσίδα. Σε αυτή την περίπτωση, ακόμη και ο Μπλούμπεργκ που είναι μέρος της αμερικανικής ελίτ, είναι σε θέση να εμπνεύσει κάποιους ψηφοφόρους. Η περίπτωση του Ρος Περό, το 1992, είναι ενδεικτική: μπορεί να μην κέρδισε τις εκλογές, αλλά έδειξε ότι ένα σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων δεν λέει αναφανδόν «όχι» στους ανεξάρτητους ψηφοφόρους.

Ο Μπλούμπεργκ θα πρέπει να συνυπολογίσει και ένα ακόμη δεδομένο: μια μάχη εσχάτων μεταξύ τριών υποψηφίων θα οδηγήσει τους ψηφοφόρους σε μια περισσότερη βασανιστική επιλογή: δεν θα μετρήσουν μόνο την προτίμησή τους, αλλά και τις πιθανότητες που θα έχει ο κάθε υποψήφιος να κερδίσει. Είναι η λεγόμενη θεωρία της «χαμένης ψήφου».

Τα παράδοξα των ΗΠΑ

Οπως αναφέρει το σχετικό άρθρο του New York, ένα από τα παράδοξα της πολιτικής στις ΗΠΑ είναι ότι μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων θεωρούν τους εαυτούς τους «ανεξάρτητους», αν και υπάρχει πάντα μια μερίδα που κινείται από το ένα κόμμα στο άλλο. Οι πολιτικοί αναλυτές, Αλαν Αμπράμοβιτς και Στίβεν Γουέμπστερ ονομάζουν το φαινόμενο «αρνητικό κομματισμό». Ητοι: οι περισσότεροι ψηφοφόροι ταυτίζονται με ένα κόμμα όχι στη βάση των θετικών σημείων που βρίσκουν σε αυτό, αλλά στα αρνητικά που βρίσκουν στο αντίπαλο. Μια ανεξάρτητη υποψηφιότητα υπό τον Μπλούμπεργκ θα μπορούσε να ποντάρει στους ψηφοφόρους των Δημοκρατικών που δεν θεωρούν τους εαυτούς τους σοσιαλιστές (όπως ο Σάντερς) και στους ψηφοφόρους των Ρεπουμπλικανών που δεν θέλγονται από ακραίες απόψεις (όπως του Τραμπ). Εάν αυτή η συνθήκη ισχύσει, τότε ο Μπλούμπεργκ θα μπορούσε να πάρει με το μέρος του τους Δημοκρατικούς που τρέμουν τον Τραμπ, τους Ρεπουμπλικανούς που τρέμουν τον Σάντερς και όλους τους άλλους που τρέμουν και τους δύο.

The post H τύχη του «ανεξάρτητου» πρωτάρη appeared first on Protagon.gr.