Τρία πρόσωπα ζητούν συγγραφέα

Μέσα σε 40 λεπτά, στο παρκέ του κατάμεστου και «καυτού» «Αμπντί Ιπεκτσί», προλάβαμε να πάρουμε μια γεύση όχι από μία, ούτε από δυο, αλλά από τρεις διαφορετικές εκδοχές του ίδιου Ολυμπιακού.

Η μία εμφανίστηκε στο πρώτο ημίχρονο. Ας πούμε ότι ήταν μια επίδειξη των δυνατοτήτων και του ολοκληρωτικού στυλ μπάσκετ που μπορεί να αποδώσει το φετινό ρόστερ, ως ένα κράμα των παλιών και των νέων «όπλων». Με σήμα κατατεθέν την αθλητική ικανότητα (ταχύτητα,

αλτικότητα) που κατατίθεται στην άμυνα και εξαργυρώνεται στην επίθεση. Αν μπορούσαν να υποσχεθούν, ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του, ότι θα έχουν την ίδια εικόνα ( ειδικά του πρώτου δεκάλεπτου), την εποχή που θα κριθούν οι τίτλοι, τότε είναι σίγουρο ότι ο Ολυμπιακός έχει τα φόντα να τους διεκδικήσει όλους. Και με μεγάλες αξιώσεις.

Η δεύτερη (εκδοχή) εμφανίστηκε στην τρίτη περίοδο και είναι η πιο φυσιολογική για την εποχή, αν αναλογιστούμε πόσο ελλιπής ήταν η προετοιμασία, πόσο επιβαρυντικό ήταν το ταξίδι στην Βραζιλία και πόσο σημαντική είναι η απουσία ενός σκιάχτρου κάτω από το καλάθι, όπως ο Μίρζα Μπέγκιτς, ειδικά όταν ο ένας μετά τον άλλον τους ψηλούς άρχισαν να φορτώνονται με φάουλ και να χαλαρώνουν την άμυνά τους στο low post πάνω στον οδοστρωτήρα Τζαβάι.

Και η τρίτη, ήταν εκείνη της τέταρτης περιόδου, που έφερε την σφραγίδα της περσινής ομάδας ,με την ηρεμία και την κυνικότητα που τελείωσε την Ευρωλίγκα στο Λονδίνο. Τότε που ως επί τω πλείστον μίλησαν οι παλιοί και οι αυτοματισμοί τους: Σπανούλης, Σλούκας, Πρίντεζης, Περπέρογλου.

Η νίκη επί της ισχυρής και σκληρής πρωταθλήτριας Τουρκίας μέσα στην Πόλη, τόσο νωρίς, μπορεί να μην σημαίνει και πολλά πράγματα, πέρα από την τόνωση της αυτοπεποίθησης των παικτών που αποκτήθηκαν φέτος και ουσιαστικά κάνουν τα πρώτα τους βήματα στην Ευρωλίγκα (Λοτζέσκι, Πέτγουεϊ, Ντάνστον, Σίμονς, Αγραβάνης). Όμως το χαμόγελο που εμφανίστηκε στα χείλη των αντιπάλων παικτών και του Αταμάν, στις χειραψίες του φινάλε μαρτυρά κάτι περισσότερο. Μετά από ένα παιχνίδι που το αντιμετώπιζαν ως πρόκληση, έμοιαζε με μια ρεαλιστική αποδοχή της ήττας, του στυλ «με τον πρωταθλητή Ευρώπης παίζαμε, μην είμαστε και πλεονέκτες».

Τα φώτα στον …κύριο

Κατά τα’ άλλα, από το ματς της Πέμπτης, αξίζει να ρίξουμε έναν προβολέα και να φωτίσουμε:

* Τον χαρακτήρα και το μέταλλο του Ολυμπιακού, που επιστρατεύτηκε όταν η Γαλατά πέρασε για πρώτη φορά στο σκορ. Όταν χάνεις μια διαφορά 16 πόντων, ζεσταίνεται ο αντίπαλος βάζοντας στην εξίσωση το θερμό ποδοσφαιρικό κοινό του (μηδέ του Ντρογκμπά εξαιρουμένου) και απομένει ένα δεκάλεπτο, δεν θέλει πολύ να σε πάρει από κάτω.

* Την επιστροφή του ταλαιπωρημένου από κόπωση, τραυματισμό και ίωση Βασίλη Σπανούλη στα πραγματικά μεγάλα παιχνίδια. Ο αρχηγός έκανε την διαφορά σε σχέση με τις νίκες που προηγήθηκαν επί του Παναθηναϊκού και της Μάλαγα.

* Την βουτιά στα βαθιά του 19χρονου «ρούκι» Δημήτρη Αγραβάνη, ο οποίος ξεκίνησε στην πεντάδα, δεν έδειξε ίχνος τρακ και έβγαλε εις πέρας την αποστολή του σα παλιά καραβάνα. Ειδικά τα φάουλ που έκανε, ήταν όσα χρειάζονταν για να αντέξει, οριακά, το rotation.

* Τα γρήγορα πόδια του Μπρεντ Πέτγουεϊ στην άμυνα, με τον τρόπο που βγαίνει δυναμικά για να αντιμετωπίσει το αντίπαλο «πικ εντ ρολ» και επιστρέφει στη θέση του σαν πραγματικός σύρτης.

* Την σιγουριά που εμπνέει ο Ματ Λοτζέσκι όταν παίρνει το τρίποντο που «πρέπει να βάλει».

* Την αμυντική εγγύηση που προσφέρει ο Βαγγέλης Μάντζαρης που λογίζεται ως νέα μεταγραφή, ειδικά όσο ο Λο ψάχνει τα πατήματά του.

* Το αέναο μυστήριο και γοητεία που κρύβει αυτό το παιχνίδι: ο Γιώργος Πρίντεζης δεν ήταν στη βραδιά του. παρ’ όλα αυτά υπέγραψε τη νίκη με το καθοριστικότερο ριμπάουντ και …καπάκι με το τρίποντο μαχαιριά.

*Την υπενθύμιση ότι ο… συγγραφέας, θα βάλει τίτλο στην φετινή ευρωπαϊκή πορεία του Ολυμπιακού , όταν αυτή τελειώσει.