Στα άδυτα της Α2

Ανοιξε ιστορίες από νωρίς η κατηγορία. Όχι ότι δεν τις περιμέναμε με 5-6 να… σφάζονται στα μαρμάρινα αλώνια για να μην κλαίνε τις εκατοντάδες χιλιάδες γιούρο που έχουν δώσει με έναν και μόνο στόχο. Να ανέβουν.

Στον Ηρακλή αναρωτιέσαι αν είχαν χάσει στο Δαϊς αν θα έρχιναν… βόμβα. Τόσα βέλη μετά από νίκη σε έδρα ανταγωνιστή, το λες και παράξενο. Και όχι τίποτα, αλλά έκαναν και ανατροπή μεγάλη, που λες ότι αν σε έχουν σημαδεμένο δεν σε αφήνουν. Ο «τίγρης»

βέβαια είναι παλιά καραβάνα και τα βλέπει αλλιώς τα πράγματα. Ενα 37-11 βολές δεν θα το άφηνε ποτέ να πέσει κάτω σαν γενική αναφορά.. Ισως τα βλέπει και με… προοπτική όπως του καταμαρτύρησαν οι αντίπαλοι «δείχνοντας» προς τη Νέα Σμύρνη σε δυο βδομάδες.

Όπως και να ‘χει όμως, ο Ηρα το έκανε το μεγάλο το διπλό και συνεχίζει καβάλα στο άλογο μαζί με το Πανιώνιο που δείχνει… τούμπανο και δεν μπορούν να γκρινιάξουν και όσοι θα ήθελαν για… άλλους λόγους της πλατείας και με την ΑΕΛ που έχει προκαλέσει θαυμασμό, αλλά κανείς δεν υπολογίζει ότι θα μείνει μέχρι τέλους στη διεκδίκηση.

Το αποτέλεσμα που πέρασε λίγο στα… βουβά ήταν αυτό στην Πυρκάλ. Εντάξει, τον Αμύντα όλοι τον λογαριάζουν αφού είναι η πιο συμπαγής ομάδας τόσα χρόνια μαζί οι παίκτες. Εντάξει και ο Φάρος έχει ακόμα τις ανορθογραφίες του. Αλλά πολύ βουβό ρε παιδί μου, σα να ήταν το αναμενόμενο. Δείγμα ίσως ότι και στον Υμηττό ξέρουν να πατάνε στη γη και στον Φάρο έχουν υπομονή και πιστεύουν στην ομάδα κι ας θέλει λίγο χρόνο παραπάνω από το αναμενόμενο.

Ο Χολαργός έστριψε και δικαίωσε όσους περίμεναν τον άνετο άσο με τον Αίολο. Και ποιος δεν τον περίμενε δηλαδή, στο 1,40 άνοιξε στους μπούκηδες που δεν έχουν και μεγάλη μυρωδιά τι γίνεται. Μόνο δυο λόγια να έλεγε ο Μέμος αρκούσε για αρχή. Όπως έλεγε κι έναν για τον Μοτσενίγο, από ‘κει που ήταν σε θέση για σουτ και… έτρεμε, κόλλησε 19 το Σάββατο. Μεγάλο πράγμα η ψυχολογία η οποία παρεμπιπτόντως έχει αρχίσει να… αναχωρεί από τον Αστακό. Κάτι δεν τους βγαίνει εκεί και προσπαθούν να… ξανασυστηθούν αγωνιστικά.

Στον Εθνικό χαμογελάνε πλατιά. Λογικό είναι, το 3-1 δικαιολογεί χαμόγελα. Καλές κινήσεις έκαναν, προπονητή που ξέρει τα κατατόπια πήραν, λογικό είναι να πηγαίνουν καλά. Κάποιοι δεν… κρατιούνται όμως. Και έχουν αρχίζει και ψιθυρίζουν αριστερά – δεξιά κάτι για ανόδους. Δεν είναι κακή η φιλοδοξία. Απλά όταν οι δύο στις τρεις νίκες είναι με πολύ αδύναμους, την τρίτη τη λες και κατά λάθος αφού κρίθηκε στη φάση και με ανατροπή και με έναν διεκδικητή έχασες σχεδόν σβηστά, καλύτερα να περιμένεις και λίγο τα κρίσιμα.

Στην Λάρισα έγινε το μπασκετικά λογικό, αλλά έγινε… ερήμην. Η ΑΕΛ επιβεβαίωσε ότι είναι πολύ μπροστά από την συμπολίτισσα, πήρε το ντέρμπι κι έκανε το 4/4 αλλά η προσέλευση του κόσμου ήταν απογοητευτική. Το ποδόσφαιρο που προηγήθηκε δεν ήταν… άλλοθι αποδεκτό, η γκρίνια δεν έλειψε για τη μη στήριξη της προσπάθειας και γενικά οι μπασκετικοί της πόλης έχουν τροφή για σκέψη και κουβέντα.

Και για το φινάλε μια… υποψία που μετέφερε κάποιος στενός παρατηρητής της κατηγορίας. Υπάρχει άραγε «πάτημα» σε όποιον θέλει να κάνει ένσταση για δύο ομάδες και μάλιστα τόσο ισχυρό ώστε όποιος την κάνει να κερδίζει το εναντίον τους παιχνίδι στα χαρτιά; Και πώς δεν το έχουν πάρει χαμπάρι; Η το έχουν και απλά… μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνια;