Ολοι πήραν αυτό που άξιζαν

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα άξιζε να αποχαιρετίσει την Ευρώπη μέσα από ένα φάιναλ φορ. Επειδή, όμως, ο Παναθηναϊκός ρεαλιστικά δεν ήταν φέτος για το φάιναλ φορ, ο Δημήτρης Διαμαντίδης πήρε ένα υπέροχο φινάλε, στο γήπεδο που δοξάστηκε και από τον κόσμο που τον λάτρεψε. Κι αν τελικά το φινάλε ήταν λίγο πρόωρο, αυτός που είχε μεγάλη ευθύνη για τη συνολική φετινή εικόνα, ο Σάσα Τζόρτζεβιτς,

Μια γρήγορη αναδρομή στην σειρά των αγώνων, οδηγεί σε χειροκρότημα στην Λαμποράλ. Ηταν ανώτερη σε.. δυόμισι παιχνίδια, κέρδισε και τα τρία και ετοιμάζεται για το Βερολίνο. Μια γρήγορη αναδρομή και στην σεζόν ολόκληρη, πάλι στο ίδιο συμπέρασμα οδηγεί. Ο Παναθηναϊκός εδώ που έφτασε, ίσως και να ξεπέρασε το φετινό του ταβάνι. Δεν ξεχνιέται το ότι λαχτάρισε από την πρώτη κιόλας φάση. Δεν ξεχνιέται ότι έμοιαζε ξεγραμμένος στο πρώτο μισό του Top16, μέχρι που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τα... έσκασε κανονικά φέρνοντας τρεις παίκτες στην ομάδα και αλλάζοντας ριζικά τη μορφή της.

Τα αποτελέσματα φάνηκαν, ο Παναθηναϊκός απέκτησε παλμό, πήρε την πρόκριση από έναν όμιλο που φυσικά και ήταν παραπάνω από βατός και δικαιολογημένα μπήκε με ενθουσιασμό στα πλέι οφ. Μόνο που εκεί βρήκε απέναντί του μια ομάδα η οποία αφ' ενός ήταν η ίδια από την αρχή της σεζόν, άρα εκ των πραγμάτων πιο "αυτοματοποιημένη", αφ' ετέρου ήταν σε διάρκεια μια από τις καλύτερες σε απόδοση της φετινής διοργάνωσης. Οσες πικρίες κι αν αφήνει η στιγμή του αποκλεισμού, η ψύχραιμη ματιά λέει ότι στο φάιναλ φορ πέρασε ο καλύτερος. Προφανώς και για μια ομάδα με το "βάρος" του Παναθηναϊκού δεν υπάρχει ικανοποίηση σε έναν αποκλεισμό, αλλά είπαμε, ανατρέχοντας σε όσα προηγήθηκαν μπορεί να ισχύει και το "πάλι καλά ήταν"...

Ο Διαμαντίδης σίγουρα δεν περίμενε την κόρνα λήξης της... ευρωπαϊκής του καριέρας για να "μάθει" πόσο τον αγαπούσε ο κόσμος της ομάδας του και πόσο τον εκτιμούν οι άνθρωποι του μπάσκετ. Δεν μπορεί όμως παρά να ήταν και μια ξεχωριστή στιγμή, μια συγκυρία που άξιζε, αφού δεν ήταν γραφτό να τελειώσει σε ένα ακόμα φάιναλ φορ, τουλάχιστον να το κάνει στο "σπίτι του". Εχουν δει πολλά τα μάτια του τόσα χρόνια έχουν κάνει πολλά τα... χέρια του και θα είχε καταλάβει και ο ίδιος ότι όσο κι αν προσπάθησε, δε γινόταν να υπάρξει διαφορετικό φινάλε για την ομάδα του και για τον ίδιο.

Τζόρτζεβιτς για το φινάλε. Το δικό του φινάλε που ίσως και να άργησε. Το αρχικό όραμα της ελληνικής ομάδας δεν το υπρέτησε ποτέ. Κι αν νωρίς στη σεζόν του δόθηκε το άλλοθι ότι έψαχνε το αποτέλεσμα για να πατήσει γερά στα πόδια του, στην πορεία το έχασε κι αυτό. Οι επιλογές του σε παίκτες ποτέ δεν έπαψαν να κρίνονται ως... συζητήσιμες. Ιδιαίτερα αυτές που "παρόπλιζαν" τους Ελληνες παίκτες, διότι όλοι αναρωτήθηκαν κατά καιρούς, "γιατί ο Κούζμιτς και όχι ο Παπαγιάννης, γιατί ο Πάβλοβιτς και όχι ο Βλάντο". Αν αυτοί οι παίκτες έκαναν τον Παναθηναϊκό να... πετάει λογικά κανείς δεν θα μίλαγε. Κάθε άλλο όμως.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τον στήριξε πέραν κάθε προσδοκίας. Ακόμα και την επόμενη ημέρα της τραγικής εμφάνισης στο ΣΕΦ, οι περισσότεροι... καραδοκούσαν για αλλαγή προπονητή και το αφεντικό της ομάδας αντί για... απολυτήριο του έδωσε τις λίστες των παικτών και του είπε "διάλεξε". Ο Παναθηναϊκός βελτιώθηκε, αλλά ποτέ δεν έδειξε ακαταμάχητος. Κι αφού τελείωσε το ευρωπαϊκό όραμα ένα βήμα πριν το φάιναλ φορ, κρίθηκε ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να τελειώσει και η παρουσία του Τζόρτζεβιτς στον πάγκο.