Οι "μάγκες" και η εμμονή…..

Μπορεί να μην συμβαίνει συχνά, αλλά την κερδίσαμε την Ισπανία και μάλιστα σε ένα παιχνίδι όπου για τους Ισπανούς η ήττα μπορεί να μην είναι και καταστροφή, αλλά για εμάς η νίκη, είναι ανάσα ζωής.. και πλέον είμαστε για τα καλά μέσα στο κόλπο της πρόκρισης. Η εθνική μας με μία εμφάνιση όπου είχε και πάλι τρωτά σημεία και πολλά για να σχολιαστούν, το πιο σημαντικό είναι ότι έβγαλε πάθος, δίψα μέσα στο παρκέ και έδειξε ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ήθελε και μπορούσε να το πάρει το παιχνίδι. Όπως και τελικά συνέβη.

Το

ματς με τους Ισπανούς είχε εξ αρχής πολύ ανηφόρα, πολλά δύσβατα μονοπάτια, είχαμε φροντίσει όμως εμείς να το κάνουμε ακόμα πιο δύσκολο, αφού με την πορεία όπου κάναμε στο πρώτο γύρο, ήμασταν υποχρεωμένοι όχι να κάνουμε μία καλή εμφάνιση απέναντι στην ομάδα όπου είναι φαβορί για τον τίτλο και φέτος, αλλά να την κερδίσουμε πάση θυσία σχεδόν, αν θέλαμε να έχουμε την τύχη στα χέρια μας για την πρόκριση και να μην αρχίζουμε τα παρακάλια και τα τάματα. Είχε προηγηθεί και το παιχνίδι της Κροατίας με τους Φιλανδούς, όπου είδαμε τους μέτριους και με απουσίες Κροάτες να κάνουν περίπατο και πάρτι, με αντίπαλο την ομάδα όπου θα έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης αν τελικά δεν πάρουμε την πρόκριση και όσο και αν θέλουμε να το παίξουμε ψύχραιμοι τόσο οι διεθνείς όσο και εμείς, αναλογιστήκαμε έστω και για λίγο τι είχαμε κάνει, ότι έχουμε βγάλει τα μάτια μας.. μόνοι μας.

Ήδη από προχθές είχαμε πει ότι η Ισπανία αυτή, είναι ένα κλικ πιο πάνω από όλες τις ομάδες, παρά τις απουσίες Γκασόλ και Ναβάρο, αλλά από την άλλη μεριά, είχε δείξει και στο παιχνίδι με την Σλοβενία στο πρώτο γύρο, ότι και τρωτά σημεία έχει, τουλάχιστον σε αυτό το χρονικό σημείο όπου είναι σχετικά νωρίς και ότι βγάζει ακόμα μεγαλύτερη αλαζονεία και χαλαρότητα στο παιχνίδι της. Και αυτό έπρεπε να το εκμεταλλευτούμε.

Αν μία ομάδα φάνηκε στο ξεκίνημα ότι είχε άγχος, αυτή δεν ήταν άλλη από την εθνική μας, φαινόταν και από τον τρόπο όπου κινούνταν οι παίκτες μας μέσα στο παρκέ, ήταν φυσιολογικό όμως και αναμενόμενο. Άγχος όμως, όπου από την άλλη έδειχνε ότι μπορούσε να μετατραπεί και σε δημιουργικό, αφού βλέπαμε μάτια να γυαλίζουν και μία θέληση ακόμα και από τις παλιές καραβάνες να αποδείξουν ότι μπορούν. Η ομάδα έδειξε ότι είχε ένα πλάνο, πως θα φθείρει και πως θα χτυπήσει την Ισπανία, είναι σημαντικό να βλέπεις ότι υπάρχει σχέδιο, ακόμα και αν δεν σου βγαίνει.

Το παιχνίδι δεν ξεκίνησε καλά για εμάς, για άλλη μία φορά ένα νωθρό ξεκίνημα, με αστοχία, όπου έδωσε το δικαίωμα στην Ισπανία να χτίσει διαφορά. Και το -12 π. όπου βρεθήκαμε στο 0,46’ πριν από το τέλος της πρώτης περιόδου, μόνο επιπλέον πίεση μπορούσε να μας φορτώσει. Από την άλλη μεριά είχαμε και καλά νέα. Πλέον είχε τρία φάουλ ο Μαρκ Γκασόλ και ξέραμε πολύ καλά ότι ο Ορένγκα θα τον κρατήσει για το δεύτερο ημίχρονο και δεν θα ρισκάρει άλλο μαζί του.

Το θέμα όμως δεν ήταν μόνο να φορτώσουμε με φάουλ τον Γκασόλ, αλλά να βρούμε τον τρόπο να το εκμεταλλευτούμε και να βρούμε ηρεμία και ευστοχία στις βολές αλλά και να ελέγξουμε το ριμπάουντ, όπου ήταν η αχίλλειος μας πτέρνα και πάλι. Ωστόσο όλα ταυτόχρονα και με αντίπαλο μία ομάδα σαν τους Ισπανούς δεν μπορούσαμε να τα κάνουμε, τουλάχιστον όχι μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα.. Καταφέραμε να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση, δείξαμε ότι πλάνο και ψάξαμε να πάμε σε επιθέσεις μέσα και από κοντά στο καλάθι και ψάξαμε και το σουτ, με όσο καλύτερες προϋποθέσεις μπορούσαμε. Ο Τρινκέρι το πήγαινε καλά το ματς, είχε πάρει και αυτός τα πάνω του, βλέποντας τους παίκτες του μέσα στο παρκέ να ανεβάζουν στροφές.

Ο Ιταλός, έκανε καλά και χρησιμοποίησε τον Καββαδά, από την αρχή αυτή την φορά, για να δείξει ότι πιστεύει στον παίκτη, πάντως είναι άδικο θα πω εγώ για τον ίδιο τον νεαρό σέντερ να τον αφήνει να εκτεθεί… Γιατί ο Καββαδάς δεν είναι για αυτό το επίπεδο, δεν έχει και την εμπειρία για ένα τέτοιο παιχνίδι, είναι ένας παίκτης ο οποίος είναι εξελίξιμος, αλλά θέλει πολύ δουλειά και παραστάσεις συν της άλλης. Από την μεριά του στα 10’ όπου έμεινε μέσα στο παρκέ, έβγαλε και αυτός ψυχή, αλλά από την άλλη και σε 3-4 φάσεις έχασε τον Γκασόλ και ένα αντιαθλητικό έκανε και ένα μείον είχαμε στην επίθεση και γενικά δεν είναι σωστό για ένα γινάτι, να εκθέτουμε ένα παίκτη… Ούτε τιμητικό είναι να λέμε ότι τον έχουμε πάρει για να ρίχνει ξύλο.. τον μειώνουμε ακόμα περισσότερο… μπασκετικά πάντοτε…

Το κλειδί για την ανατροπή ήταν η άμυνα, αυτή είναι η αρχή και το τέλος για την εθνική μας άλλωστε. Με τον Γκασόλ να είναι εκτός και χωρίς να υπάρχει ο άλλος Γκασόλ φέτος και συνεπώς ψηλός που να μας φοβίσει, όλη η προσοχή μας ήταν φυσιολογικό και λογικό να πέσει στην περιφέρεια και όλες οι βοήθειες πάνω στους περιφερειακούς της Ισπανίας. Δεν τους αφήσαμε να τρέξουν, παίξαμε πολύ καλά ατομικά και οι ψηλοί μας έκλεισαν διαδρόμους και έδωσαν βοήθειες. Τον Ρούμπιο δεν τον αφήσαμε να τρέξει, προτιμήσαμε μερικές φορές να ρισκάρουμε να μας κάνει το μακρινό σουτ, παρά να τον αφήσουμε να δημιουργήσει ρήγμα και να πάει στο σουτ όπου μέση απόσταση, όπου έχει βελτιωθεί. Δεν αφήσαμε τον Καλντερόν να δημιουργήσει και να δώσει πάρε βάλε.. καλάθια. Δεν αφήσαμε τον Ρούντι να μας πάρει στο πρώτο βήμα, όπου είναι πιο γρήγορος από όλους τους δικούς μας και να ξεσηκώσει και τους συμπαίκτες του και δεν αφήσαμε τους Γιουλ και Ροντρίγκεθ να τους επιτρέψουμε να πάρουν την σκυτάλη και να ξεκολλήσουν την ομάδα τους. Με τους διεθνείς μας να υπερβάλλουν εαυτόν, δίκαια ήμασταν μπροστά…. Δίκαια δείχναμε ότι μπορούμε… Τα λάθη ήταν επίσης ένα από κλειδιά για την νίκη. Κάναμε μόνο 6 και αγγίξαμε το τέλειο, από την άλλη το ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι αναγκάσαμε τους Ισπανούς να υποπέσουν σε 17 συνολικά.

Στο δεύτερο ημίχρονο ξέραμε καλά ότι μπορεί να είχαμε γυρίσει το παιχνίδι, αλλά τίποτα φυσικά δεν είχε κριθεί, από την στιγμή όπου και πάλι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον Γκασόλ και ήταν δεδομένο ότι οι Ισπανοί θα έκαναν πιο ισορροπημένο παιχνίδι, με τον Ισπανό σέντερ να κάνει και στην εθνική του ομάδα, ότι και στο Μέμφις, να βγαίνει ψηλά και πέρα από το σκριν, να ζητάει την μπάλα και όταν την παίρνει όντας ένας πολύ καλός πασέρ, να μπορεί να μοιράσει είτε στον παίκτη στην αδύνατη πλευρά, είτε στο φτερό όπου κόβει προς τα μέσα, ενώ έκοψε και προς τα μέσα ο ίδιος με αποτέλεσμα να σκοράρει και να πηγαίνει στις βολές. Με την άμυνα των Ισπανών, να έχει σφίξει σημαντικά και με τον Γκασόλ να έχει ανεβάσει στροφές, η Ισπανία πήρε και πάλι κεφάλι, αλλά εμείς ήμασταν και πάλι εκεί και δεν την αφήσαμε να ξεφύγει.

Όσο περνούσε ο χρόνος, το πιστεύαμε ακόμα περισσότερο ότι μπορούσαμε να την κερδίσουμε, ότι σε αυτό τουλάχιστον το παιχνίδι δεν ήταν για να την φοβόμαστε και τόσο. Σε αυτή την περίοδο, περιμέναμε ότι θα προσπαθήσουμε να σημαδέψουμε πιο πολύ τον Γκασόλ για ένα 4ο φάουλ. Ήμασταν βέβαιοι σχεδόν ότι δεν θα του το σφυρίξουν αμέσως, αλλά με την συστηματική δουλειά θα μπορούσαμε να το εκμαιεύσουμε. Μετά από ένα σημείο και με την πίεση όπου ασκούσε στην περιφερειακή άμυνα η Ισπανία, δεν περνούσαμε όσο έπρεπε την μπάλα μέσα όμως.

Το θετικό για την εθνική μας, ήταν ότι κέρδιζε φάουλ, ότι προσπαθούσε να βρει κοντινό καλάθι, ότι είχε εκνευρίσει τους Ισπανούς, ότι δεν αντέδρασε στις προκλήσεις τους, ότι έκανε το παιχνίδι της, ότι είχε ηρεμία, ότι είχε τον Σπανούλη να κατεβάζει, να οργανώνει, να μοιράζει την μπάλα και να εκτελεί, να παγώνει τον ρυθμό. Πλέον το μόνο όπου ήθελε ήταν να βάλει τα καλά σουτ όπου μπορούσε και τις βολές επίσης. Αφού είδαμε τους παίκτες μας να πέφτουν με λύσσα στο παρκέ, σε κάθε φάση και μπάλα όπου ήταν αμφισβητούμενη, κάτι όπου δεν είδαμε να κάνουν οι πριμαντόνες της Ισπανίας, η πεποίθηση ότι θα το πάρουμε αν κάναμε τα αυτονόητα, όλο και μεγάλωνε.

Στην 4η περίοδο για ένα τρίλεπτο στο ξεκίνημα, η εθνική μας είχε κολλήσει, αυτός που την κρατούσε μέσα στο παιχνίδι ήταν ο Καϊμακόγλου, τα έκανε όλα σχεδόν, άμυνα, ριμπάουντ, καλάθι, κερδισμένο φάουλ, αλλά έτσι δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε για πολύ ακόμα.. Και σε αυτό το χρονικό σημείο «μαρμάρωσε» ο Τρινκιέρι, όλοι περίμεναν ότι κρατούσε για το τέλος και τα σουτ όπου μπορεί να βάλει ο Φώτσης, ανοίγοντας παράλληλα και την Ισπανική άμυνα και τα ποσταρίσματα και τους πόντους του φρέσκου Περπέρογλου, αλλά τίποτα από τα δύο δεν είδαμε ποτέ. Και συν της άλλης για μία ακόμα φορά δεν είχαμε αξιοποιήσει τον Μαυροκεφαλίδη, ούτε σε χρόνο ούτε να εκμεταλλευτούμε τις αρετές του, να του δώσουμε την μπάλα πιο ψηλά, όπου μπορεί να γυρίσει πρόσωπο στο καλάθι και να απειλήσει σοβαρά για ένα έχουμε ένα επιπλέον τρόπο να κάνουμε σκορ και να ανοίξουμε την αντίπαλη άμυνα.

Ο Ιταλός είχε αποφασίσει σε αυτό το ματς να μικρύνει το ροτέισον πολύ, να πάρει πολλούς από τους ρόλους, ειδικά στο κατέβασμα και στην εκτέλεση και να τους δώσει στον Σπανούλη και να του δώσει το ελεύθερο να αποφασίζει σε ποιον θα μοιράζει την μπάλα, ανάλογα με τις συνθήκες της επίθεσης. Και οι 5 συνεχόμενοι του πόντοι, με ένα τρίποντο και με ένα λέι απ παλικαρίσιο, ήταν αυτοί όπου έβαλαν την ομάδα μας και πάλι μπροστά στο σκορ, με τους Μπράμος, Μπουρούση και Σλούκα να συνδράμουν για να κλειδώσει η νίκη, μία μεγάλη νίκη όπου μας επιτρέπει να κάνουμε όνειρα και πάλι, για την πρόκριση και το μετάλλιο, όπως μας αρμόζει άλλωστε. Για να πιστώσουμε και τα θετικά στον Ιταλό, κατάλαβε ότι οι Ζήσης και Σλούκας είναι ρολίστες πολυτελείας και όχι ηγέτες και πρωταγωνιστικές και στον φυσικό τους ρόλο μπορούν να είναι πολύ πιο χρήσιμοι και συν της άλλης είδαμε και ότι ο Μπράμος δεν είναι ντεφορμέ, απλά του είχαν ζητηθεί να κάνει πράγματα όπου δεν μπορούσε να κάνει και φαινόταν κακός…

Για την νίκη με την Ισπανία πανηγυρίζουμε πλέον, μέχρι χθες όμως. Μία νίκη όπου δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι είναι μεγάλη και δεν συμβαίνει συχνά, αλλά από την άλλη μεριά, δεν θα έχει κανένα νόημα και ουσία, αν δεν κερδίσουμε τους Σλοβένους και τους Κροάτες, για να μην χρειαστεί να κάνουμε παρακάλια και τάματα για να προκριθούμε. Το μπάσκετ όπου παίξαμε, ήταν κατά διαστήματα εξαιρετικό, αλλά την διαφορά την έκανε το πάθος, η θέληση και το γεγονός ότι η ομάδα αυτή μπορεί να μην έχει πολλούς τοπ κλάσης παίκτες, αλλά αρκετούς παίκτες του 7,5-8,5, που έχουν συνηθίσει και έχουν τον τρόπο να κερδίζουν ματς όπου είναι τελικοί και κρίνουν ένα τουρνουά ίσως ή μία σεζόν.

Ο Σλούκας τις έβαλε τις βολές εκεί όπου έπρεπε, ο Καϊμακόγλου δεν φοβήθηκε την ευθύνη, αν και είναι παίκτης παλιάς κοπής, η ενέργεια και το πάθος του περισσεύουν σε τέτοια παιχνίδια, ο Μπράμος έδειξε ότι ξέρει να κάνει συγκεκριμένα πράγματα, αλλά αν του ζητήσεις και τους επιτρέψεις να τα κάνει, θα τα κάνει καλά. Δώσε του να μαρκάρει γρήγορο παίκτη, να τρέξει, να πηδήξει να κόψει και το πιο σημαντικό δώσε του ρυθμό και το σουτ όπου δεν θα χρειαστεί να το πάρει με ντρίπλα και θα δείχνει τόσο καλός όσο ήταν χθες.

Τέλος για τον Τρινκέρι, έδειξε για μία ακόμα φορά ότι έχει εμμονές, αυτές κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τον αφήσουν να εξελιχθεί όπως πρέπει, γιατί έχουμε πει και πάλι ότι θεωρούμε ότι είναι καλός και με προοπτικές. Αν πιστεύει ότι υπάρχει καλύτερο σκαλοπάτι στην καριέρα του από την εθνική, τότε κάνει μεγάλο λάθος, εκτός αν θεωρεί ότι μπορεί να απογειωθεί περισσότερο με ένα τίτλο με την Καζάν, από ότι με ένα μετάλλιο με την εθνική ομάδα. Αλλά δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνει επαγγελματικά ο Ιταλός, με ενδιαφέρει τι θα κάνει η εθνική μας.

Ο Φώτσης μπορεί να μην είναι επιλογή του, μπορεί όπως φημολογείται να μην τον ήθελε στην Σλοβενία, αλλά ένας μεγάλος προπονητής πρώτα από όλα δεν υποκύπτει σε καμία πίεση από κανέναν, πρώτα από όλα και δεύτερον, είναι τόσο έξυπνος ούτως ώστε να καταλαβαίνει τα λάθη του και να παίρνει ότι μπορεί ακόμα και από ένα παίκτη όπου δεν τον υπολόγιζε. Για το Θεό, για τον Φώτση μιλάμε…. ακόμα και σε αυτή την ηλικία, έχει στοιχεία στο παιχνίδι του όπου δεν έχει άλλος παίκτης στην εθνική μας. Αν έχεις δεχτεί να τον κρατήσεις, οφείλεις να τον εκμεταλλευτείς… μισός μάγκας δεν υπάρχει…

Ο Περπέρογλου σε αυτό το ματς δεν είχε ρόλο; αν είχε χαθεί θα του είχαν βρει όλοι, αλλά το θέμα δεν είναι τότε, το θέμα είναι τώρα όπου υπάρχει ευφορία να γίνεται η κριτική. Είναι ένας παίκτης όπου μπορεί να μην είναι ο πιο γρήγορος στην άμυνα, αλλά και το σουτ έχει και την πλάτη στην θέση του και κάνει και πολύ μεστό τουρνουά μέχρι στιγμής. Ο Παπανικολάου ήταν «συγκινητικός» και θυσίασε πολλά από την επίθεση και το εγώ του…, με την άμυνα και την ενέργεια όπου έβγαλε στα μετόπισθεν, αλλά και ο Στράτος δεν θα πήγαινε πίσω. Δεν έχει η εθνική την πολυτέλεια να τον έχει εκτός ροτέισον. Στην ερώτηση πως θα χωρέσουν όλοι, το πώς θα γίνει, είναι ευθύνη του Ιταλού, δεν μπορεί να γίνει η Ελλάδα.. Καντού όπου είχε μάθει να διαχειρίζεται 5-6 παίκτες.

Στην 4η περίοδο είχε σαστίσει και ο ίδιος ο Ιταλός… Δεν βοήθησε την ομάδα, απλά προτίμησε να μην κάνει τίποτα και να αφήσει να τα κάνουν οι παίκτες μέσα στο παρκέ. Όπως αποδείχθηκε, για ένα παιχνίδι, ήταν αρκετοί με τον πληγωμένο τους εγωισμό να πάρουν την νίκη απέναντι στο πιο δύσκολο αντίπαλο. Καλό θα είναι και ο Ιταλός να έμαθε από πρώτο χέρι, ότι όπως έχει συμβεί πολλές φορές στην μεγάλη ιστορία μας σαν λαός, έτσι και στον αθλητισμό μας και ειδικά στο μπάσκετ, στα δύσκολα και υπό πίεση, με την πλάτη στον τοίχο θα συσπειρωθούμε και θα αποδώσουμε εξαιρετικά… Το ίδιο περιμένουμε και από αυτόν πλέον, είναι κομμάτι της ομάδας μας…

Ο Τρινκέρι φυσικά δεν ήταν απλός παρατηρητής, ειδικά στο ξεκίνημα, αλλά από την άλλη δεν ήταν για αποθέωση. Είναι λογικό, ότι δεν έχει βρεθεί σε ανάλογες καταστάσεις και σε τέτοιας κρισιμότητας ματς, ήξερε να παίζει σαν αουτσάιντερ και κλεφτοπόλεμο με τους μεγάλους, στην Καντού, αλλά από την άλλη η Εθνική μας έχει άλλο μέταλλο και ειδικά βάρος, δεν μπορεί να πέσει επίπεδο, οφείλει αυτός να ανέβει στο δικό της. Αν αφήσει τους εγωισμούς και τις εμμονές όπου δεν δικαιούται ακόμα να έχει πρέπει να είναι βέβαιος ότι οι παίκτες θα τον βοηθήσουν και αυτοί να απογειώσει την καριέρα του…

Το σημαντικό είναι ότι έφτιαξε το κλίμα, αποβάλλαμε μεγάλο μέρος από το άγχος και δείξαμε ότι αυτή η ομάδα δίκαια είναι ένα από τα φαβορί για μετάλλιο. Γιατί είναι η Εθνική ΕΛΛΑΔΑΣ, είναι μέγεθος και…. μεγάλο μάλιστα. Αλλά προσοχή, δεν θέλει κανένα πανηγύρι, είχαμε πει ότι θέλουμε νίκες τόσο με Σλοβενία όσο και με Κροατία και εκεί πρέπει να έχουμε το μυαλό μας πλέον, αμφότεροι είναι πολύ πιο εύκολοι αντίπαλοι από τους Ισπανούς και κατώτεροι ποιοτικά, αλλά όλα αυτά θα πρέπει να τα αποδείξουμε μέσα στο παρκέ και πάλι.

Καλή μας τύχη στο αυριανό παιχνίδι και εδώ θα είμαστε για να τα πούμε μετά…