Ν. Κόκκαλης στο basketblog.gr: «Όνειρό μου να πάω με τον Πανιώνιο στην Α1»

Είναι ο πρώτος σκόρερ της ομάδας του Πανιωνίου, με μέσο όρο 14 πόντους ανά παιχνίδι. Φέτος πραγματοποίησε μια εξαιρετική χρονιά με την ομάδα της Νέας Σμύρνης, η οποία έκλεισε ιδανικά, εφόσον ο «Ιστορικός» από τη νέα σεζόν θα βρίσκεται στην Α2, μετά τη «μαύρη» σελίδα που γράφτηκε για το σύλλογο το περασμένο καλοκαίρι και τον υποβιβασμό του στη Β Εθνική. Παρά τα 31 του χρόνια, δείχνει το πάθος και τις αντοχές ενός 18αρη στα παρκέ και αποτελεί το

Συνέντευξη στην Κάτια Πετροπούλου

Βρεθήκαμε στο μαγαζί που διατηρεί ο Νίκος, τον «Πεζόδρομο» για χάρη της συνέντευξης. Μια όμορφα διακοσμημένη και μοντέρνα καφετέρια, ένας ζεστός χώρος, που από την πρώτη στιγμή νιώθεις οικεία. Γέννημα-θρέμμα Βυρωνιώτης, δε θα μπορούσε να την ανοίξει κάπου αλλού. Τι ήταν, όμως, αυτό που τον οδήγησε σ’ αυτό το εγχείρημα; «Ανοίξαμε πριν 2,5 χρόνια εδώ στην περιοχή του Βύρωνα. Τότε ήμουν πρώτη χρονιά στον Αετό. Δε θα σου κρύψω ότι πήρα αυτό το ρίσκο γιατί έβλεπα ότι το μπάσκετ, παρόλο που το αγαπάω και το υπηρετώ και παλεύω να είμαι σε καλές ομάδες, καλή ώρα όπως τώρα, δεν είχε τα έσοδα που είχε πιο παλιά. Οπότε, ένιωθα ότι πρέπει να κάνω κάτι ακόμα σαν επάγγελμα, ώστε να μπορέσω να χτίσω και το μέλλον μου. Δόξα τω Θεώ πάμε καλά. Υπάρχει ένας μεγάλος κύκλος από ανθρώπους, πελάτες, φίλους που και βοηθάνε αλλά και τους αρέσει που έρχονται εδώ. Το ξεχωριστό μ’ αυτό το μαγαζί είναι ότι είναι συνοικιακό. Απευθύνεται σ’ όλες τις ηλικίες, σε παρέες, φίλους, ζευγάρια. Είναι πολύ ωραία. Έχουμε πολύ ωραίο καφέ και για το βράδυ πολύ ιδιαίτερα κοκτέιλ. Και το ωραίο μ’ αυτό το μαγαζί είναι ότι είμαστε όλοι μια παρέα και περνάμε όμορφα και αυτό βγαίνει προς τα έξω».

«Το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά»

Το «μικρόβιο» του αθλητισμού ο Νίκος το κόλλησε από του γονείς του, Δημήτρη και Βούλα. Βλέποντας τον πατέρα του να είναι κι ο ίδιος μπασκετμπολίστας, ήταν αναπόφευκτο «το μήλο να μην πέσει κάτω από τη μηλιά», ενώ και η μητέρα του ασχολήθηκε με το βόλεϊ. «Αυτό που με έκανε να ασχοληθώ με το μπάσκετ ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν μπασκετμπολίστας και μετά προπονητής. Τον έβλεπα, τον θαύμαζα, ήταν πολύ καλός παίκτης. Έχει και το τρίτο ρεκόρ στην ιστορία, έχει βάλει 79 πόντους (!) σε ένα παιχνίδι. Και ήθελα να του μοιάσω. Με βοήθησε πολύ στην αρχή. Με έμαθε να σουτάρω. Οπότε, ήταν εύκολο για μένα να πάρω αυτό το δρόμο, αφού μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ασχολείτο με τον αθλητισμό. Η μητέρα μου έκανε βόλεϊ. Δοκίμασα και αρκετά αθλήματα. Άρχισα με κολύμπι, μετά με χάντμπολ. Γενικά μου άρεσε ο αθλητισμός. Αλλά πάντα το μπάσκετ με τράβαγε περισσότερο, είχα και μια έφεση στο συγκεκριμένο άθλημα».

Σενάριο επιστημονικής φαντασίας

Η κουβέντα μας περνά στα πρόσφατα γεγονότα που έγιναν στη Νίκαια, την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος. Παρόλο που ο Νίκος και οι συμπαίκτες του ηττήθηκαν από τον Ιωνικό, ενώ χρειάζονταν οπωσδήποτε τη νίκη για απευθείας άνοδο στην Α2, προβιβάστηκαν κατηγορία, χάρις την ήττα του Αμύντα. Όπως εξομολογείται κι ο ίδιος, του έχει αφήσει μια πικρία το ότι δεν νίκησαν τον αγώνα αυτό, επειδή «Ακούω συνέχεια ότι «έχασε ο Αμύντας και ανεβήκατε». Αλλά νομίζω μας άξιζε πάρα πολύ η άνοδος και το πρωτάθλημα. Ο αγώνας ήταν πάρα πολύ δύσκολος. Ένα ντέρμπι με τα όλα του. Ήμασταν για 39 λεπτά μπροστά, στο τέλος μας ισοφάρισαν και χάσαμε το παιχνίδι στην ουσία για ένα καλάθι. Υπήρχε μια απογοήτευση όταν πήγαμε στ’ αποδυτήρια. Κανένας δεν είχε στο μυαλό του εκείνη τη στιγμή το τι κάνει ο Αμύντας κι ότι μπορεί να χάσει. Προσωπικά, ήξερα ότι ο Κρόνος είναι μια πολύ καλή ομάδα κι έχει μια δύσκολη έδρα. Το είχα όλη την εβδομάδα στο πίσω μέρος του μυαλού μου, δε το είχα συζητήσει όμως με κανέναν. Ήρθε τελικά τ’ αποτέλεσμα αυτό κι ακολούθησαν οι πανηγυρισμοί μέσα στο γήπεδο. Αντίθετα τα συναισθήματα σε σχέση με πριν. Και τέλος καλό, όλα καλά».

Τον ρωτάω να μου πει τι σκεφτόταν εκείνα τα τελευταία 3-4 δευτερόλεπτα του αγώνα, που έδωσε την ασίστ στον Παπαρέγκα για να σουτάρει για τρεις. Ένα παιδί, που γενικά έχει το τρίποντο για πλάκα, που λέμε. «Ο Νίκος το έχει το σουτ. Είναι το καλό του κομμάτι το τρίποντο. Είχα την μπάλα στα χέρια μου, κατέβαινα και του έδωσα την ασίστ. Παρόλο που είχε μπει για λίγο αλλαγή στο ματς, ήταν κρύος, τον πίστευα πολύ, γι’ αυτό και του έδωσα την μπάλα. Μου είπε ότι δε του έκανα τόσο καλή πάσα βέβαια (γέλια). Αλλά, παρόλα αυτά, ήταν πολύ καλό το σουτ. Ήθελα πολύ να το βάλει. Δε το έβαλε. Δεν πειράζει, τι να κάνουμε; Κι εγώ είχα κάνει το ίδιο πράγμα με τον Αμύντα, με τις 2 βολές και παραλίγο να χάσουμε την άνοδο. Οπότε όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται» λέει κάπως ξαλαφρωμένος πλέον.

Η ξεχωριστή αφιέρωση

Μετά από εκείνο το φινάλε-θρίλερ στη Νίκαια και την ανακούφιση που ήρθε έπειτα, οι παίκτες και το τιμ του συλλόγου αφιέρωσαν την άνοδο αυτή στον αείμνηστο Μάκη Δενδρινό, με το γιο του Κωνσταντίνο να είναι παρών στο γήπεδο. «Ο Μάκης Δενδρινός ήταν ένα όνομα – ιστορία για τον Πανιώνιο. Έτσι, αφιερώσαμε την άνοδο σ’ εκείνον. Είχε γίνει κι ένα αφιέρωμα ξανά στην κοπή της πίτας της ομάδας, κι ήταν και τα δύο του παιδιά εκεί, κι ήμασταν όλοι συναισθηματικά φορτισμένοι μ’ αυτή την κατάσταση. Ήταν πολύ ωραία αυτή η πρωτοβουλία, ειδικά του Γιώργου (Τσιάκου), και των υπολοίπων παιδιών, και χάρηκα πολύ που έγινε αυτό» λέει, για να συμπληρώσει ακριβώς μετά, εμφανώς συγκινημένος, πως κι εκείνος θέλει να κάνει τη δική του ξεχωριστή αφιέρωση, σ’ έναν φίλο του που «έφυγε» πρόσφατα από τη ζωή, μετά από μάχη με την επάρατη νόσο. «Και θέλω, με τη σειρά μου, να αφιερώσω κι εγώ κάπου την άνοδο. Σ’ έναν φίλο μου που χάθηκε πρόσφατα, σε ηλικία 26 χρονών, στον Ντίνο, κι είναι ένα πολύ δύσκολο διάστημα αυτό».

Ο «πιστός» κόσμος

Στην προσπάθεια να ελαφρύνει λίγο το κλίμα, τον ρωτάω για το φίλαθλο κοινό του Πανιωνίου, και πως είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι ακολουθούσε την ομάδα παντού, παρόλο που έπεσε δύο κατηγορίες και ομολογεί πως στον πρώτο αγώνα του πρωταθλήματος είχε πάθει ένα σοκ. «Το πρώτο σοκ που πάθαμε οι παίκτες, ήταν στο πρώτο ματς της σεζόν με τον Παπάγου, που το γήπεδο είχε πάρα πάρα πολύ κόσμο. Εγώ σοκαρίστηκα όταν τους είδα όλους αυτούς να ουρλιάζουν και να χοροπηδάνε. Ήταν τέλειο το συναίσθημα. Αυτό, βέβαια, μας είχε προσθέσει άγχος, γιατί δε το είχαμε ζήσει, ειδικά τα πιο μικρά παιδιά, δε νομίζω ότι είχανε δει ποτέ τόσο κόσμο στη ζωή τους. Κι εκεί καταλάβαμε ότι ο κόσμος θα μας ακολουθεί, θα μας βοηθάει, όπως κι έκανε όλη τη χρονιά. Ήταν κοντά μας, παρόλο που είχαμε κάποια άσχημα αποτελέσματα, όπως με τον Αμύντα στην έδρα μας και με το Ίλιον εκτός έδρας, που τις θεωρώ από τις πιο κακές ήττες που κάναμε. Να πω, ειδικά, για το παιχνίδι με τον Πανελευσινιακό, ότι υπήρχαν τουλάχιστον 300-400 άτομα στην Ελευσίνα, παρόλο που είχαμε χάσει στην έδρα μας το προηγούμενο ματς από τον Αμύντα, κι ήταν πολύ σημαντικό αυτό για να σηκώσουμε πάλι κεφάλι και καταφέραμε και πήραμε το διπλό».

Την τρέλα και την αγάπη που κουβαλά ο κάθε φίλαθλος του Πανιωνίου, μπορεί να την καταλάβει κι ένας «κοινός θνητός», μόνο και μόνο από το τελευταίο παιχνίδι, που ο Ιωνικός Νικαίας δεν είχε διαθέσει εισιτήρια στους φίλους του Ιστορικού, κι εκείνοι δε δίστασαν να κάνουν «ντου» στο Κλειστό του «Πλάτωνα», για να εμψυχώσουν έστω και λίγο την αγαπημένη τους ομάδα. Περίμενε τόσο ο Νίκος, όσο και οι συμπαίκτες του, να συμβεί κάτι τέτοιο; «Εμείς είχαμε κάνει ένα ραντεβού με τους οπαδούς, την εβδομάδα πριν τον αγώνα, και τους παρακαλέσαμε να μην έρθουν. Ο λόγος ήταν για να μη γίνουν ούτε επεισόδια, ούτε να δυναμιτίσουμε το κλίμα, ούτε τίποτα. Να πάμε, να παίξουμε το ματς, να συγκεντρωθούμε εμείς και να μη μας νοιάζει τι γίνεται έξω από τις γραμμές. Το παράκουσαν αυτό. Για να σου πω την αλήθεια, χαρήκαμε που τους είδαμε εκεί, γιατί δε το περιμέναμε. Όμως, καταλάβαμε ότι δεν πρόκειται να γίνει αγώνας αν μείνουν μέσα, γιατί δεν είχε δώσει εισιτήρια ο Ιωνικός. Οπότε, πήγαμε κοντά τους, να τους ευχαριστήσουμε που ήρθανε και κάποιος τους είπε ότι καλό είναι να βγείτε έξω για να γίνει το ματς. Αλλά ήταν μια ευχάριστη νότα πριν από το παιχνίδι. Μας έδωσε δύναμη».

Το «δεμένο» παρεάκι

Πολλές φορές και ο Νίκος, και οι συμπαίκτες του, έχουν δηλώσει ότι το κλίμα στην ομάδα ξεκινά από τα αποδυτήρια. Κι όντως, είναι εύκολο να διακρίνει κάποιος τη χημεία που έχουν όλοι μεταξύ τους, ακόμα κι αν τους δει σ’ έναν και μόνο αγώνα. Για το Νίκο αυτό είναι το Α και το Ω. «Είχαμε πολύ πολύ καλό κλίμα. Είναι το Α και το Ω, έχουν δίκιο οι συμπαίκτες μου γι’ αυτό. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς με τους συμπαίκτες σου να κάνεις παρέα, να είστε φίλοι, να βγαίνετε μαζί, να πίνετε ένα καφέ. Οι ομάδες, οι οποίες κάνεις 2 ώρες προπόνηση και μετά τα ξαναλές την επόμενη μέρα, συνήθως, δεν έχουν επιτυχίες. Εμείς είχαμε πολύ καλό κλίμα, και ναι, πιστεύω πάρα πολύ ότι μας έδωσε μεγάλη ώθηση αυτό και η καλή παρέα πάντα βοηθάει σ’ αυτά τα πράγματα. Γιατί είσαι μαζί και στις δυσκολίες και στις χαρές».

Οι έτεροι διεκδικητές του «θρόνου»

Στην κούρσα της ανόδου, ο Πανιώνιος είχε δύο εξίσου υπολογίσιμους ανταγωνιστές που έπρεπε να κάνει πέρα. Τον Αμύντα και το Ηράκλειο. Ο Νίκος είχε βρεθεί στην ομάδα του Υμηττού, πριν χρόνια, και μάλιστα είχε και μια άνοδο από Γ σε Β Κατηγορία. Πόσο εύκολο του ήταν να διεκδικεί την πρώτη θέση, που οδηγεί απευθείας στην Α2, απέναντι στον παλιό του σύλλογο; «Το έχω ξεπεράσει τελείως αυτό το πράγμα. Έχω φύγει από τα 21 μου από τον Αμύντα. Έχουν περάσει 10 χρόνια τώρα. Ξέρω τα παιδιά. Ξέρω τη διοίκηση. Ξέρω όλο το συμβούλιο. Αλλά από εκεί και πέρα είμαστε απλά φίλοι». Ωστόσο, τον θεωρεί φαβορί για να νικήσει το μπαράζ με τη Λάρισα; «Ξεκάθαρα τον θεωρώ φαβορί. Ο Αμύντας πρέπει να είναι στην Α2, βάσει της πορείας του. Έκανε πολύ καλά παιχνίδια. Είναι δίκαια στη δεύτερη θέση, και για μία νίκη θα ήταν πρώτοι. Δίκαια, λοιπόν, είμαστε εμείς οι δύο για άνοδο. Γιατί, ο Αμύντας κέρδισε τα περισσότερα ντέρμπι από όλους, κάτι που δείχνει σοβαρότητα στην ομάδα, ενώ εμείς κερδίσαμε παραπάνω παιχνίδια από αυτούς γενικά, αλλά χάσαμε τα ντέρμπι. Νομίζω ότι αυτά τα δύο στοιχεία είναι τα πιο σημαντικά για να ανέβουμε κατηγορία». Για την ιστορία, να συμπληρώσω πως ο Αμύντας νίκησε την ΑΕΛ, την περασμένη Κυριακή στην Αταλάντη, και ανέβηκε κι αυτός στην Α2 και ο Νίκος πέφτει για δεύτερη φορά μέσα σε πρόβλεψη, μετά και την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, γεγονός που με κάνει να σκέφτομαι να στοιχηματίσω υπέρ του Ολυμπιακού για την κατάκτηση του πρωταθλήματος της Α1 (ναι εδώ γελάτε και θα δείτε παρακάτω τι εννοώ).

Όσον αφορά την ομάδα της Κρήτης, αυτό που έχει να πει είναι «Το Ηράκλειο είχε δύο καταπληκτικούς παίκτες, τον Κουπίδη και το Λιανό, που τράβηξαν την ομάδα μέχρι το τέλος. Είναι πάρα πολύ καλοί παίκτες, υψηλού επιπέδου και στηρίχτηκαν σ’ αυτούς αρκετά. Ήταν πολύ σημαντική για εμάς η απουσία του Κουπίδη, λόγω τραυματισμού, στο παιχνίδι στη Νέα Σμύρνη, οπότε πήραμε μια θεωρητικά εύκολη νίκη. Επίσης, είναι και δύσκολο να ανεβαίνεις κάθε 15 μέρες στην Αθήνα για αγώνες και να κάνεις ταξίδια με το καράβι. Μέσα μας όλοι πιστεύαμε ότι όλο αυτό θα έχει μια συγκεκριμένη διάρκεια, και φάνηκε στο τέλος ότι κουράστηκαν, ειδικά μετά το Πάσχα. Παρόλα αυτά, θεωρώ ότι οι τέσσερις πρώτες ομάδες, δηλαδή, εμείς, ο Αμύντας, το Ηράκλειο και ο Ιωνικός Νικαίας, ξεχωρίσαμε φέτος. Κι η Νίκαια είναι πάρα πολύ καλή ομάδα, είχε πλήρες ρόστερ, καλούς παίκτες, πολύ καλή περιφέρεια ειδικά. Νομίζω κι αυτή θα νιώθει λίγο αδικημένη».

«Η πιο γλυκιά άνοδος»

Ο Νίκος, πέρα από την άνοδο που προαναφέρθηκε ότι είχε με τον Αμύντα, και φυσικά τη φετινή με τον Πανιώνιο, έχει άλλες δύο : μία με το Περιστέρι (από Α2 σε Α1) και μία με τον Αετό (από Β σε Α2). Ήταν, όμως, αυτή με τον «Ιστορικό» η πιο «γλυκιά»; Χαμογελάει και λέει «Πραγματικά είναι η πιο γλυκιά. Δε το λέω επειδή είναι πρόσφατη. Νιώθω τόσο γεμάτος, τόσο ικανοποιημένος που βοήθησα τον Πανιώνιο να ανέβει! Εντάξει, όταν ανεβαίνεις κατηγορία με την ομάδα σου είναι καλά, και με το Περιστέρι όταν πήγε Α1, ήξερα ότι βοήθησα κι εγώ, όσο μπορούσα, να ανέβει μια ιστορική ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Αλλά τώρα ήταν διαφορετικά τα συναισθήματα. Τότε ήμουν πιο μικρός, δεν είχα τόσο πολύ πίεση. Φέτος, κουβαλάγαμε το βάρος εμείς οι πιο μεγάλοι (ο ίδιος με Τσιάκο και Μίχαλο). Υπήρχε αυτό το «ουφ» που λέμε στο τέλος. Έγινε αυτό το οποίο μας διάλεξαν για να το κάνουμε. Ήταν συγκεκριμένα τα πράγματα. Δηλαδή, παίρνουμε εσάς τους τρεις μεγάλους κι ανεβάστε την ομάδα. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Οπότε, όταν φέρνεις αυτό το στόχο εις πέρας, νιώθεις πολύ ωραία και πραγματικά ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου». Άρα, θεωρεί ότι άξιζε το γεγονός πως απέρριψε αρκετές προτάσεις από ομάδες το περασμένο καλοκαίρι, για να καταλήξει σ’ εκείνη της Νέας Σμύρνης; «Η αλήθεια είναι ότι, αυτό συζήταγα πρόσφατα. Σκεφτόμουν πόσες προτάσεις αρνήθηκα το καλοκαίρι αλλά και ότι στο τσακ δεν έγινε το «πάντρεμα». Κι από Α2 είχα ενδιαφέροντα, συζήταγα με πολλές ομάδες. Τελικά, κατέληξα στον Πανιώνιο και είμαι πολύ χαρούμενος γι’ αυτό και τελικά ναι άξιζε».

Η «μαύρη» σελίδα του Ιστορικού, μέσα από τα μάτια του Νίκου

Του ζητάω να μου περιγράψει πως βίωσε ο ίδιος τη «μαύρη» σελίδα του συλλόγου, καθώς αναμενόταν να αγωνιστεί στην Α2, και τελικά έπεσε στη Β, με το Νίκο να ομολογεί πως όλο αυτό ήταν ένα «χαστούκι». «Σ’ εμένα και σ’ άλλα τρία παιδιά μας είπαν ότι ο Πανιώνιος θα παίξει στην Α2 τη χρονιά που πέρασε. Αρχίσαμε προπονήσεις σαν ομάδα Α2. Ο τότε πρόεδρος, ο κ. Σταμούλης, μας προσέγγισε και μας είπε «παιδιά σας θέλω και θα πάρουμε και κάποιους άλλους παίκτες και η ομάδα θα μείνει στην Α2». Ξαφνικά, εκεί που όλοι είχαν προετοιμασία, εμείς σταματήσαμε για 15 μέρες μέσα στον Αύγουστο, αρχές Σεπτεμβρίου και πήγαμε σπίτια μας κι απλά περιμέναμε τι θα γίνει με τον Πανιώνιο. Υπήρξαν κάποια μηνύματα του στυλ «μην κάνετε κάποια κίνηση γιατί ο Πανιώνιος θα παίξει στην Α2». Και τελικά ήρθε εκείνη η στιγμή και λένε «θα ρίξουμε την ομάδα στη Β Εθνική για να σβηστούν τα χρέη». Εκεί ήταν ένα «χαστούκι» για εμάς», λέει, για να συνεχίσει πως η ομάδα φτιάχτηκε τελικά το πολύ 15 μέρες πριν αρχίσει το πρωτάθλημα «Ο κ. Βουζουνεράκης μαζί με τον κ. Σορώτο τότε μας κράτησαν στην ομάδα. Θυμάμαι τον κόουτς Σορώτο να λέει συνέχεια ότι θα προσπαθήσουμε να ανταπεξέλθουμε σ’ αυτό το δύσκολο κομμάτι και θα παίξουμε και στη Β Εθνική, και μας παρακάλεσε να μείνουμε και να βοηθήσουμε, κι ειδικά κι ο πρόεδρος. Ήταν λίγο δύσκολα, γιατί όταν φτιάχνεις μια ομάδα 3-5-10-15 μέρες πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα, δεν είσαι και πολύ αισιόδοξος για το μέλλον, δεν κάνεις θετικές σκέψεις. Σ’ εμάς την τελευταία εβδομάδα ήρθαν δύο παίκτες. Παίζαμε αγώνα την Κυριακή στο Κορωπί, και την Πέμπτη ήρθε το play maker μας. Ωστόσο, με τη βοήθεια και του προέδρου και του τότε προπονητή καταφέραμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και να παλέψουμε τις πρώτες αγωνιστικές και τελικά τα καταφέραμε. Ήταν ένας «άθλος» όλο αυτό που έγινε, γιατί σ’ άλλη περίπτωση, αν δε φορούσαμε τη φανέλα του Πανιωνίου, αλλά οποιασδήποτε άλλης ομάδας, με το ίδιο ρόστερ, έτσι όπως είχε ξεκινήσει η χρονιά, θα έπρεπε να είμαστε κανονικά στη μέση του βαθμολογικού πίνακα.Η φανέλα ήταν αυτή που κατά κύριο λόγο μας τραβούσε μπροστά».

Η αλλαγή προπονητή

Ωστόσο, στα μέσα Νοέμβρη, μετά από την ήττα στο Ίλιον, ο τότε προπονητής, Κώστας Σορώτος, αποχώρησε, και τη θέση αυτού πήρε ο Βαγγέλης Ζιάγκος, γνωστός σε πολλούς από τη θητεία του στην ΑΕΚ, την οποία ανέβασε στην Α1. Ο Νίκος μιλά για την άψογη συνεργασία που είχε και με τους δύο προπονητές. «Ο κ. Σορώτος έβαλε τη φιλοσοφία του στο παιχνίδι μας. Είχε λίγο χρόνο να προετοιμαστεί γι’ αυτό. Ίσως γι’ αυτό αποχώρησε κι από την ομάδα. Η προσπάθεια που έκανε ήταν πάρα πολύ μεγάλη, αλλά δυστυχώς σε μια ομάδα που ζητάς αποτελέσματα, κάναμε δύο κακές ήττες, και μοιραία την πληρώνει ο προπονητής, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα. Από εκεί και πέρα ήρθε ο κ. Ζιάγκος, ο οποίος, θεωρώ, έδωσε πιο ξεκάθαρους ρόλους στην ομάδα, μας βοήθησε αρκετά στο παιχνίδι μας. Υπήρχε μια φιλοσοφία, που εμένα μου έκανε εντύπωση, ότι απαγορεύεται, όχι μόνο να χάνεις, αλλά να παίζεις και άσχημα, που δε το είχα ξαναζήσει εγώ ποτέ όλο αυτό. Δηλαδή, είτε άσχημη εμφάνιση με νίκη, είτε ήττα, ήταν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Αυτό μας σκληραγώγησε πάρα πολύ και μας έκανε να καταλάβουμε που ακριβώς βρισκόμαστε κι ότι δεν επιτρέπεται να χάνουμε».

«Να μείνω για χρόνια στον Πανιώνιο»

Για το Νίκο, ο Πανιώνιος είναι η 7η ομάδα που «υπηρετεί», στα 31 του χρόνια. Αισθάνεται την ανάγκη να «νομιμοποιηθεί» στους «κυανέρυθρους»; «Θέλω πολύ να μείνω. Μεγάλωσα πια, αν και δε μου φαίνεται (γέλια). Θέλω πολύ να κάτσω κι άλλα χρόνια στον Πανιώνιο, να τον βοηθήσω ν’ ανέβει στην Α1. Δεν είναι ωραίο για έναν αθλητή ν’ αλλάζει ομάδες. Για να σου πω την αλήθεια, όταν το έκανα αυτό, δε το έκανα ούτε για τα λεφτά, ούτε γιατί μ’ άρεσε να λέω «έχω περάσει από 7-8 ομάδες». Το έκανα, γιατί οι συνθήκες που υπήρχαν στην εκάστοτε ομάδα δεν ήταν οι κατάλληλες για να κάνεις πρωταθλητισμό ή έστω να είσαι επαγγελματίας αθλητής. Οπότε, θέλω πάρα πολύ να μείνω για χρόνια. Μακάρι να μπορώ, να είμαι υγιής και να με θέλει βέβαια και η ομάδα και να εξυπηρετώ».

Επειδή η ζωή γράφει πολλά και απίστευτα σενάρια, τον ρωτάω αν θα έκανε το βήμα παραπάνω, να μείνει και να παίξει στην Α1 με τον «Ιστορικό», σε περίπτωση που ανέβει την επόμενη χρονιά από την Α2, κι όπως τόνισε κι ο ίδιος, θα πει την αλήθεια χωρίς μετριοφροσύνη «Ναι, θα το έκανα και θα το ήθελα πάρα πολύ. Θα μπορούσα να δοκιμάσω στην Α1 και νομίζω θα τα κατάφερνα. Δε θα έλεγα ότι θα ήμουν το βασικό τριάρι του Πανιωνίου, αλλά σίγουρα μπορώ να σταθώ στην Α1, να έχω κάποια λεπτά συμμετοχής και να βοηθήσω οποιαδήποτε ομάδα μου το ζητήσει, πόσο μάλλον τον Πανιώνιο, που θα τον έχω υπηρετήσει άλλα δύο χρόνια πριν, στην καλύτερη περίπτωση».

Ο ρόλος του ηγέτη και οι «τρεις σωματοφύλακες»

Ωστόσο, ο Νίκος είχε και προτάσεις από ομάδες της Α1, κι εξηγεί ποιος ήταν ο λόγος που τις απέρριψε. «Ήταν να πάω στην Α1. Με το Μαρούσι πιο παλιά. Φέτος, από τον Αρκαδικό υπήρχε πάλι μια κρούση. Είναι ωραία η Α1 σαν κατηγορία και να λες ότι έχει παίξει εκεί αλλά δεν είναι ωραίο να έχεις περάσει και να μην έχεις παίξει. Δηλαδή, οι προτάσεις που μου έκαναν, και ο ρόλος που μου έδιναν, δεν ήταν αυτός που εγώ ήθελα. Ήθελα να έχω κάποια συμμετοχή, όχι να είμαι 14ος ή 15ος, να δω τι μπορώ να κάνω, αλλά αυτό δεν μπορούσε να γίνει με τις ομάδες που συζητούσα».

Μπορεί άλλες ομάδες να ήθελαν το Νίκο να έχει μικρότερο ρόλο στο ρόστερ τους, και γι’ αυτό να μη δέχτηκε να συνεργαστεί μαζί τους, όμως, στον Πανιώνιο, μόνο ικανοποιημένος μπορεί να είναι, καθώς πέρα από πρώτος σκόρερ, είναι κι ένας εκ των τριών αρχηγών, μαζί με τους Γιώργο Τσιάκο και Νίκο Μίχαλο, οι οποίοι έχουν το προσωνύμιο «οι τρεις σωματοφύλακες». Πως νιώθει γι’ αυτό; Θεωρούσε ότι μπορεί να είχε μια παραπάνω ευθύνη, επειδή μπορεί ν’ αποτελούσε πρότυπο για τους μικρότερους; «Θεωρώ ότι κι εγώ κι ο Τσιάκος κι ο Μίχαλος πρέπει να είμαστε πρότυπο για τους μικρότερους. Να μας βλέπουν, δηλαδή, και να «αντιγράφουν» τα καλά στοιχεία που έχουμε σαν αθλητές κι επαγγελματίες. Έχουμε περάσει όλοι από μεγάλες ομάδες και σε υψηλότερο επίπεδο. Και θεωρώ, ότι επειδή είχαμε αρκετούς παίκτες, μικρούς σε ηλικία, μας έβλεπαν και έπαιρναν από εμάς παραδείγματα επαγγελματισμού και πρωταθλητισμού. Όσον αφορά το θέμα του σκορ, ανέκαθεν ήμουν παίκτης που έβαζα πόντους, μ΄αρέσει να σκοράρω. Λογικό που εμείς οι τρεις μεγάλοι έχουμε έφεση στο σκορ. Σίγουρα, η εντολή του προπονητή ήταν εμείς οι τρεις να έχουμε παραπάνω επιθέσεις από τους υπόλοιπους και να έχουμε πιο ελευθερία στις κινήσεις μας. Τώρα αν είμαι 1ος ή 2ος κλπ δεν έχει σημασία».

Του άρεσε, δηλαδή, η ιδιότητα του ηγέτη; «Ήταν η πρώτη φορά που ήμουν αρχηγός σε ομάδα. Ένιωθα καλά που ήμουν αρχηγός, και πόσο μάλλον του Πανιωνίου. Δεν ένιωθα κάποιο μεγαλύτερο βάρος. Ήξερα πως η προσπάθεια που έχω να κάνω ήταν συγκεκριμένη είτε ήμουν αρχηγός είτε όχι. Η προσπάθεια που έπρεπε να γίνει για να ανέβει η ομάδα ήταν ίδια, δεν άλλαζε. Κι επίσης, το ρόλο του ηγέτη μέσα στο παιχνίδι τον ήξερα από την ημέρα που πήγα στον Πανιώνιο. Ήξερα ότι θα είναι κάποια παιδιά, μέσα σ΄αυτούς κι εγώ, κι έπρεπε να τραβήξουμε την ομάδα. Να είμαστε ηγέτες και να βγούμε μπροστά στα δύσκολα και να παλέψουμε παραπάνω, γιατί γι’ αυτό μας πήρε η ομάδα. Όταν παίρνεις έναν παίκτη που είναι 20 χρονών τον παίρνεις γι’ άλλο λόγο, ενώ όταν παίρνεις κάποιον που είναι 31 ή 33 ή 38 που έχουμε παίξει μπάσκετ, μας παίρνεις για συγκεκριμένο σκοπό, όχι απλά για να είμαστε οι μεγάλοι παίκτες».

«Πρώτα η Α2 και μετά η Α1»

Η φετινή Α2 ήταν μια από τις πιο ανταγωνιστικές κατηγορίες των τελευταίων χρόνων, με την Κύμη και το Φάρο Κερατσινίου να ξεχωρίζουν, ωστόσο, είχε δυνατές «μονομαχίες», και μία αγωνιστική πριν το τέλος, δεν έχουν ξεκαθαρίσει, παρά ελάχιστα πράγματα. Το ίδιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όμως, αναμένεται να είναι και του χρόνου. Τον φοβίζει αυτό; «Δε με φοβίζει. Πιστεύω ότι ο Πανιώνιος θα γίνει άκρως ανταγωνιστική ομάδα. Όλοι είδαμε πόσο δύσκολη είναι η Α2. Για μένα, επειδή την παρακολουθώ, κι είναι μια κατηγορία που παίζω χρόνια, είναι πιο δύσκολη κι από την Α1. Δηλαδή, θεωρώ, ότι πρώτα είναι η Α2, μετά η Α1 και μετά η Β. Τα μπάτζετ μίλησαν από μόνα τους, τα λεφτά που ξοδεύτηκαν για να πάρουν παίκτες οι ομάδες. Πολλοί παίκτες πήγαν από την Α1 στην Α2. Οπότε, είναι το νούμερο 1 πρωτάθλημα στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, για μένα. Δε χρειάζεται να είσαι γνώστης για να βλέπεις ότι αυτή η κατηγορία είναι πάρα πολύ δύσκολη και θέλει πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια από αυτή που κάναμε φέτος εμείς».

Ο απολογισμός

Τι είναι αυτό που κρατά ο Νίκος από τη φετινή σεζόν, και τι αυτό που θέλει να ξεχάσει; «Θέλω να ξεχάσω τις δύο βολές που έχασα με τον Αμύντα» λέει μ’ ένα γλυκό παράπονο, χαριτολογώντας, και συνεχίζει «Η αλήθεια είναι ότι το έχω ξεχάσει ήδη. Για να είμαι ειλικρινής, 2 μέρες μετά, αφότου έγινε αυτό, αλλά νομίζω είναι η χειρότερη προσωπική μου στιγμή φέτος. Και θέλω να κρατήσω 2 στιγμές βασικά : πρώτον, τη γλυκιά στιγμή που μάθαμε ότι έχασε ο Αμύντας και πανηγυρίσαμε την άνοδο, και δεύτερον, να κρατήσω τις όμορφες στιγμές που είχαμε σαν ομάδα, που ήμασταν, όπως είπαμε πριν, πολύ καλή παρέα και περάσαμε πάρα πολύ ωραία και υπήρχε πολύ γέλιο, εκτός από πολλή πίεση, κι αυτό ήταν αγχολυτικό».

Σε ερώτηση μου αν ποτέ υπήρξε κάποιος μέντορας στην καριέρα του, ο Νίκος δεν απαντά κάτι συνηθισμένο. Ενώ πολλά παιδιά, και σε μικρότερη ηλικία έχουν πρότυπα, εκείνος λέει «Δε θα σου πω το κλασικό ότι έβλεπα τον τάδε παίκτη και θέλω να του μοιάσω. Προσπαθούσα κάθε μέρα μόνος μου. Αλλά αν έπρεπε να πω κάποιον, αυτός σίγουρα είναι ο πατέρας μου. Έβλεπα συνέχεια στο σπίτι συνεντεύξεις, αποκόμματα εφημερίδων και τον θαύμαζα».

Η βία στα γήπεδα

Η συζήτηση μας δε γίνεται να μην πάει και στα φαινόμενα λεκτικής ή και σωματικής βίας που βλέπουμε κατά καιρούς στα γήπεδα, με αφορμή και το επεισόδιο του Διαμαντίδη στην έδρα του Άρη, κάτι το οποίο δεν το συναντάς μόνο σε αγώνες Α1, αλλά και σε μικρότερες κατηγορίες. Ο Νίκος με περίσσεια ειλικρίνεια, κάνει το δικό του «ξέσπασμα». «Στην Ελλάδα ζούμε. Δε θα αλλάξει αυτό το πράγμα. Για να αλλάξει αυτό, πρέπει να αλλάξουν πόσα πράγματα. Αρχίζει από αλλού αυτό το κομμάτι, δεν είναι μόνο του αθλητισμού, είναι γενικά του πολιτισμού, της κουλτούρας μας. Νομίζω, έγινε μεγάλη ανάλυση γι’ αυτό το πράγμα. Δεν είναι τόσο φοβερό. Το ίδιο παθαίνει ο Σπανούλης, το ίδιο παθαίνουν όλοι οι παίκτες όταν έρχονται αντιμέτωποι με μεγάλες ομάδες. Δεν ξέρω γιατί κολλήσαμε τόσο πολύ στο Διαμαντίδη. Ίσως γιατί αποσύρεται και θεώρησαν κάποιοι ότι πρέπει να γίνει ένας φόρος τιμής και να μην τον βρίσει κανείς για φέτος; Δεν ξέρω. Έτσι κι αλλιώς, είναι καταδικαστέο αυτό και δεν είναι ωραίο να γίνεται» και συμπληρώνει πως κι ο ίδιος έχει βιώσει κάτι ανάλογο, με τη μητέρα του παρούσα στο γήπεδο (της οποίας η αντίδραση θα σας εκπλήξει και δείχνει μια μητέρα περήφανη για το γιο της), «Δεν άρχισε όλο αυτό στο παιχνίδι με τον Άρη και το Διαμαντίδη. Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια. Κι ας μην πάμε μόνο στο Διαμαντίδη. Ας πάμε στο Μίχαλο, στον Κόκκαλη. Κι η δικιά μου η μητέρα έχει ακούσει τα εξ’ αμάξης, σε πολλές έδρες, κι ήταν κι η ίδια μέσα και γέλαγε και μου έλεγε, μάλιστα, ότι «χαίρομαι πολύ όταν με βρίζουν γιατί σημαίνει ότι είσαι καλός και δε βρίζουν τους κακούς». (γέλια) Από εκεί και πέρα, άμα πάρουμε το τελευταίο παιχνίδι με τον Ιωνικό, όλοι μας έφτυναν, μας έβριζαν. Δε το λέω για να κατηγορήσω την έδρα της Νίκαιας, το λέω, όμως, για να αποδείξω ότι γίνεται. Εμένα αυτό το σκηνικό στην έδρα της Νίκαιας, προσωπικά, μ’ αρέσει, όχι να με φτύνουν, αλλά μ’ αρέσει να υπάρχει ένθερμο κλίμα, να υπάρχουν οι οπαδοί, να φωνάζουν. Σου ανεβάζει την αδρεναλίνη και είναι ωραίο. Τώρα ας μην αναλωθούμε στο Διαμαντίδη και στον Άρη. Γίνεται παντού».

Όσο για το ποιον θεωρεί φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος; (αν πέσει και σ’ αυτή την πρόβλεψη μέσα, την επόμενη φορά θα πάω να ζητήσω στοιχηματικές συμβουλές) «Κατά τη γνώμη μου, φαβορί είναι ο Ολυμπιακός. Ο Παναθηναϊκός, για μένα, όταν χάνει 2 φορές στην έδρα του Άρη, σημαίνει ότι έχει πρόβλημα. Έγινε κι η αλλαγή του προπονητή πρόσφατα. Οπότε, σημαίνει ότι ο προπονητής πρέπει να βάλει τη δική του φιλοσοφία. Ο Ολυμπιακός, νομίζω, έχει ένα προβάδισμα, και λόγω έδρας, ότι έχει ένα παιχνίδι παραπάνω στην έδρα του και λόγω της ομοιογένειας που υπάρχει στην ομάδα, από το Σεπτέμβρη και μετά».

Το μέλλον

Σχετικά με τους προσωπικούς του στόχους, αλλά και τις φιλοδοξίες, ο Νίκος αναφέρεται τόσο στην ομάδα του Πανιωνίου, όσο και στο μαγαζί του, και φυσικά, στο κορίτσι που έχει κλέψει την καρδιά του, τη Δώρα. «Στο αθλητικό κομμάτι είναι να μπορέσω να μείνω πρώτα στην ομάδα και να την ανεβάσουμε στην Α1. Να συνεχίσω να παίζω καλά και να βοηθάω όσο μπορώ. Όσον αφορά το μαγαζί, προσπαθώ, όσο μπορώ, να είμαι εδώ και να βοηθάω να πηγαίνει καλά η δουλειά. Είναι το επάγγελμα που έχω επιλέξει για το μέλλον. Με μεράκι προσπαθούμε κάθε μέρα εδώ με τα παιδιά να εξυπηρετούμε τον κόσμο, κι αυτό θέλω να συνεχίσω να κάνω. Και προσωπικά, είμαι με μια κοπέλα αυτή τη στιγμή, τη Δώρα. Με στηρίζει πάρα πολύ στο κομμάτι του αθλητισμού και του μαγαζιού. Στόχος είναι να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί και να προχωρήσουμε κι έχουμε κάνει ήδη σχέδια για το μέλλον. Μακάρι να πάνε όλα καλά και να προχωρήσουμε τη ζωή μας» λέει μ’ ένα πλατύ χαμόγελο.

Το πιο τρελό του όνειρο; «Ένα όνειρο, το οποίο δε θέλω να το πω τρελό, γιατί σημαίνει ότι μπορεί και να μη γίνει, και το σκέφτομαι τελευταία όλο και πιο έντονα είναι να μπω να παίξω με τον Πανιώνιο στην Α1 κατηγορία, έστω και για κάποια λεπτά. Με τον Πανιώνιο στην Α1, λοιπόν».

Τέλος, για να χαλαρώσουμε και λίγο, του ζήτησα να μου κάνει ένα σχόλιο για κάθε έναν από τους συμπαίκτες, με χιουμοριστική πάντα διάθεση. Νίκο καλό κουράγιο…

Γαρμπής : Κοκολάκης

Παπαρέγκας : Γατούλης

Βλάχος : Αυτιάς

Τσουράκης : Αμερικάνος

Μανσαράι : Σκούρος

Μίχαλος : Παραλίας

Φιλιππάκος : Φιλιππάνιτι

Μουρίκης : Αναιμίας

Τσιάκος : Προπατζής

Αναγνωστάκης : Χείλιας

Η αλήθεια είναι ότι εμείς ένα γέλιο το ρίξαμε. Τώρα αν θα έχουν και οι συμπαίκτες του Νίκου την ίδια γνώμη, αυτό είναι άγνωστο.

Με το τέλος της συνέντευξης, αυτό που κατάλαβα για το Νίκο είναι ότι είναι ένας άνθρωπος που λέει τη γνώμη του με θάρρος, δε του λείπει το χιούμορ, ενώ ταυτόχρονα κρύβει μια ευαίσθητη ψυχή. Με τη σειρά μου, να ευχηθώ κάθε προσωπική επιτυχία και φυσικά να πραγματοποιήσει το «τρελό» του όνειρο, να πάει την ιστορική αυτή ομάδα του Πανιωνίου στην Α1 και να παίξει εκεί.

Φώτο συνέντευξης : Πάτυ Παναγιωτοπούλου

Φώτο με τον πατέρα του : Από προσωπικό αρχείο του Νίκου

Φώτο από αγώνες : Λυδία Πετροπούλου