Κοσμογωνιά

Λίγο μετά την οριστικοποίηση της αποχώρησης των δύο "μεγάλων" Σέρβων προπονητών είχα υποστηρίξει (στις 15 Ιουνίου, με τίτλο "Μπάσκετ για… Έλληνες") πως ήρθε η ώρα να έχουμε στον πάγκο των δύο "μεγάλων" ομάδων μας Έλληνες προπονητές. Τότε πολλοί διαφώνησαν και πολύ καλά έκαναν (κάποιοι ενδεχομένως ακόμα διαφωνούν).

Περάσαμε, λοιπόν, την πρώτη φάση της Ευρωλίγκας και ο Ολυμπιακός μοιάζει να παίζει το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη.

Κι αν αυτό σας ακούγεται υπερβολικό, είναι μέσα στις τρεις καλύτερες ομάδες, όσον αφορά στην ποιότητα, το θέαμα, τη συνοχή, την αποτελεσματικότητα.

Ενδεχομένως κάποιος να πει (και θα έχει σε μεγάλο βαθμό δίκιο) ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας βρήκε έτοιμη ομάδα, έκανε ελάχιστες αλλαγές και απλά συνεχίζει την πορεία που χάραξε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Μόνο τυφλός δεν βλέπει ότι υπάρχει η σφραγίδα του στον τρόπο που αγωνίζονται οι "ερυθρόλευκοι", αλλά -ας μην σας χαλάσω την καρδιά- ακόμα κι αν απλά συνεχίζει τη ρότα, θα συμφωνήσουμε ότι ξέρει να κρατά καλά το τιμόνι.

Ο Παναθηναϊκός, αλλαγμένος κατά τα 10/12 (εσχάτως με την προσθήκη του Τζέισον Καπόνο κατά τα 11/13) χαράζει νέα πορεία. Πέρασε από φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα και από αφύσικη αμφισβήτηση, έχει ακόμα πολλά να διορθώσει στο παιχνίδι του, όμως με εξαιρετικά μειωμένο μπάτζετ, με μια ομάδα που ακόμα ο ένας μαθαίνει τον άλλον, όχι μόνο εξασφάλισε από νωρίς την πρόκριση στους 16 του θεσμού, αλλά έχει και εξαιρετικές επιδόσεις σε ουκ ολίγα κρίσιμα παιχνίδια.

Αν αυτό δεν είναι έργο Πεδουλάκη, τότε συγνώμη αλλά ας πάρουν κι εμένα προπονητή, αν η… αύρα των αποδυτηρίων είναι αυτή που μεταμορφώνει τον... βάτραχο σε πρίγκιπα. Μόνο έτσι δεν είναι κι αυτό πλέον ΥΠΟΧΡΕΩΘΗΚΑΝ να το παραδεχθούν και οι πολέμιοι…

Η χώρα μας βρέχεται από θάλασσα αλλά… νησί δεν είναι. Μπασκετικά γειτονεύει με χώρες που έχουν προπονητές, οι οποίοι το καλοκαίρι φάνταζαν ως πολύ καλύτερες επιλογές από αυτές των Πεδουλάκη / Μπαρτζώκα. Δεν θα αναφερθώ στον Σέρτζιο Σκαριόλο, γιατί είναι άκομψο, τώρα που βιώνει μια μικρή (ή και μεγάλη) καταστροφή, αφού ο αποκλεισμός μοιάζει να είναι κάτι παραπάνω από… απειλή.

Ο μεγάλος Σιμόνε Πιανιτζιάνι, με 35.000.000 ευρώ μπάτζετ, με παίκτες από το πάνω ράφι (ΜακΚάλεμπ, Άντερσεν, Μπατίστ, Σάτο, Μπογκντάνοβιτς, Πρέλτζιτς κτλ.), τί έχει καταφέρει; Και δεν ομιλώ μόνο για τη συγκομιδή των βαθμών, αλλά και για την εικόνα της τουρκικής ομάδας.

Πείτε την αλήθεια: Αν ένας εκ των δύο Ελλήνων προπονητών εμφάνιζε ανάλογο πρόσωπο σε έναν τόσο σημαντικό αγώνα, όπως αυτός της περασμένης Παρασκευής, δεν θα είχε υποβληθεί σε βασανιστήρια, δεν θα του βγάζαμε τα νύχια, αφού η απόλυση δεν θα ήταν επαρκής τιμωρία;

Ακόμα κι αυτός ο δεδομένα τεράστιος προπονητής, Έτορε Μεσίνα, έχει διαστήματα που η ΤΣΣΚΑ (επίσης πανάκριβη ομάδα, με γαλαξία αστέρων) δεν βλέπεται. Δεν ήταν τυχαία η εντός έδρας ήττα (βαριά κι ασήκωτη) από την Μπαρτσελόνα με 81-60.

Δεν έχω γυάλινη σφαίρα μπροστά μου για να ξέρω μέχρι που θα φτάσουν οι δύο "αιώνιοι" με Έλληνες προπονητές