Κι αν δεν είστε πρώτοι… (vid)

Έχει καταντήσει υποχρέωση (ευτυχώς όχι για μας) για τους περισσότερους να αναφέρονται -συχνά πυκνά- στον υπέροχο λαό της ομάδας. Οι προπονητές και οι παίκτες έχουν αντίστοιχη υποχρέωση να "προσκυνούν" τον… έκτο παίκτη. Κι ως ένα βαθμό έχει λογική το πράγμα.

Από την άλλη, επειδή -λίγο πολύ- όλοι έχετε πάει στο γήπεδο, θα έχετε δει μέρος του υπέροχου λαού (της ομάδας σας, όχι κάποιας συγκεκριμένης) να φεύγει πριν τη λήξη (ακόμα κι όταν το ματς δεν έχει κριθεί), προκειμένου να προλάβει την… κίνηση.

Σαν τους τάχα μου Χριστιανούς που βάζουν το καλύτερο κουστούμι, πάνε με ευλάβεια στην

εκκλησία το βράδυ της Ανάστασης και λένε το "Χριστός…" ταυτόχρονα με τον ήχο της πρώτης καμπάνας και το "Ανέστη" με την μπουκιά από τη μαγειρίτσα στο στόμα.

Ένα άλλο κομμάτι του… έκτου παίκτη, έχει απολύσει πολλάκις τον προπονητή κατά τη διάρκεια του αγώνα, καθώς κοουτσάρει από την εξέδρα, έχει ακυρώσει τους μισούς παίκτες.

Ακόμα και το πιο υγιές μέρος του συνόλου έχει έτοιμα συνθήματα για την περίπτωση ήττας, αποδοκιμάζει ενίοτε και στις νίκες, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων χειροκροτεί την ομάδα για την προσπάθεια και κρατά τα μπινελίκια για την επιστροφή, όταν το αποτέλεσμα δεν είναι το επιθυμητό.

Υπάρχει κι άλλη όψη. Δυστυχώς, πηγαίνω κοντά 40 χρόνια στα γήπεδα, στην Ελλάδα τέτοια εικόνα δεν έχω ζήσει. Ίσως να πηγαίνω σε λάθος γήπεδα, αλλά δεν το νομίζω.

Οι φίλοι της Παρτιζάν έχουν γεμίσει το γήπεδο για τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Η ομάδα τους χάνει… μαρς (82-66). Πώς αντιδρούν; Δείτε το βίντεο. Είναι κοντά 10 λεπτά, αλλά κάθε δευτερόλεπτο αξίζει τον κόπο. Το αρχικό σύνθημα είναι και το μήνυμα προς τους παίκτες: "Κι αν δεν είστε πρώτοι…". Το αφιερώνω στους οπαδούς της... νίκης, όποιο χρώμα κασκόλ κι αν φοράνε.