Η γλώσσα του σώματος

Για να εκτιμήσει κανείς σε ποια κατάσταση βρίσκονται αυτή την εποχή ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα, αρκεί να παρατηρήσει και να αποκωδικοποιήσει τη γλώσσα του σώματος. Δεν χρειάζεται να διαθέτει επιστημονικά εφόδια, αλλά τη στοιχειώδη συναισθηματική νοημοσύνη. Τα συμπεράσματα που θα βγάλει, θα είναι και αποκαλυπτικά και ασφαλή. Aς κάνουμε ένα πείραμα: Προσπαθήστε να ξεχάσετε την βαθμολογία, άρα και τον απολογισμό του καθενός. Πάρτε το dvd των αγώνων με την Μάλαγα και με την Λιέτουβος αντίστοιχα και βάλτε τη φωνή στο mute. Αγνοείστε το σκορ που εμφανίζεται στις οθόνες και προσπαθήστε να εστιάσετε σε εκφράσεις των προσώπων και χειρονομίες. Είτε αυτών που παίζουν , είτε εκείνων που κάθονται στον πάγκο και περιμένουν να παίξουν. Ακόμη και στις φάτσες των οπαδών. Βάζω στοίχημα ότι πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα θα καταλάβετε πάρα πολλά. Θα δείτε πόσο αλλοιωμένες και άγριες δείχνουν οι φάτσες των παικτών και του προπονητικού τιμ του Παναθηναϊκού. Σχεδόν αγνώριστες. Εκφράζουν έναν συνδυασμό πίεσης και ανασφάλειας που νιώθει κάποιος που δουλεύει σκληρά και προσπαθεί να ξαναπάρει τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια του. Δεν νιώθει (ακόμη) ηρεμία, ούτε την αυτοπεποίθηση που θα ήθελε. Τις αναζητά. Ακόμη και οι χειρονομίες και τα ξεσπάσματα, οποιαδήποτε κι αν είναι η κατάληξη της φάσης, είναι υπερβολικά για την περίοδο που διανύουμε και υποτίθεται ότι δεν είναι κρίσιμη, αλλά κατάλληλη για να αναζητήσει μια ομάδα την χημεία και τις εσωτερικές της ισορροπίες. Η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός ψάχνεται και παράλληλα προσπαθεί να διώξει κάθε σύννεφο που μπορεί να του κρύψει τον ορίζοντα του ΤΟΡ 16. Θέλει οπωσδήποτε νίκη, τουλάχιστον, με τον Ερυθρό Αστέρα στο ΟΑΚΑ για να έχει (σχεδόν) ήσυχο το κεφάλι του ότι κέρδισε χρόνο και μαζί τη δυνατότητα να βελτιωθεί όταν τα πράγματα θα είναι πιο σοβαρά. Στον Ολυμπιακό η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Τις περισσότερες φορές οι παίκτες μεταξύ τους συνεννοούνται με ένα νεύμα και ένα κούνημα του κεφαλιού. Οι κινήσεις των χεριών και των ματιών είναι περιορισμένες. Τα βλέμματα πιο καθαρά. Υπάρχουν χαμογελαστά πρόσωπα στον πάγκο προφανώς γιατί ακόμη κι εκείνοι που δεν βρίσκονται στο παρκέ εκείνη τη στιγμή, ξέρουν ότι θα έρθει και η δική τους ώρα. Επίσης μια πιο ρεαλιστική εκτίμηση, άρα και αντίδραση , για την σημασία της κάθε φάσης. Ειδικά όταν γίνεται ένα λάθος. Είναι η εικόνα μιας ομάδας που έχει ήδη εξασφαλίσει την πρόκριση και νιώθει αυτοπεποίθηση γιατί έχει βρει την ισορροπία της, τους ρόλους της και το ρυθμό της. Στον Ολυμπιακό, φυσικά και ξέρουν ότι η εικόνα αυτής της εποχής, δεν αποτελεί εχέγγυο για ό,τι θα ακολουθήσει, ωστόσο είναι και αυτή μια δοκιμασία χαρακτήρα. Το ακόμη πιο …θετικό για τους «ερυθρόλευκους» είναι ότι σε κάθε παιχνίδι κάνουν μπόλικα λάθη, δείχνουν κάποιες αδυναμίες, αλλά εν τέλει δεν τα χάνουν. Ξαναπαίρνουν τον έλεγχο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κι αυτή είναι μια καλή εξάσκηση. Σίγουρα καλύτερη από το να νικούσαν όλα τα ματς με 20 και με 30 πόντους διαφορά. Ακόμη και στα θεωρητικά εύκολα ματς με την Μπάγερν ή την Ζιέλονα Γκόρα, βρήκαν τον τρόπο να τους δώσουν ενδιαφέρον και παράλληλα να αναζητήσουν τρόπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες. Κάθε φορά, μάλιστα, ξεπερνάνε τους όποιους μπελάδες με διαφορετικό τρόπο. Η συνέχεια, και για τους δυο, προμηνύεται συναρπαστική και το βέβαιο είναι ότι δεν θα πλήξουμε.