Η διδασκαλία του Πόποβιτς... κυκλοφορεί ελεύθερη (video)!

Είναι ο κορυφαίος εν ενεργεία κόουτς του κόσμου. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς είναι ευφυής, διακρίνει το ταλέντο, έχει πάντα χιούμορ, συχνά ενοχλείται εύκολα, έχει... πολιτική άποψη, αλλά πάνω από όλα ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά του. Οι 5 τίτλοι πρωταθλητή με τους Σπερς λένε πολλά. Όμως η προσέγγισή του στο μπάσκετμπολ και οι ιδέες, του λένε περισσότερα και επιβεβαιώνουν πως ο τεχνικός του Σαν Αντόνιο είναι και ένας δάσκαλος. Η FIBA αναγνωρίζει κάτι τέτοιο και την Πέμπτη (17/3) δημοσίευσε ένα βίντεο 33 λεπτών με την ομιλία του προπονητή

των Τεξανών στο σεμινάριό της. Ο «Pop» είχε γράψει για την φιλοσοφία του και 12 χρόνια νωρίτερα, σε επίσημο έντυπο της παγκόσμιας ομοσπονδίας και τώρα θέλησε να μοιραστεί μερικά ακόμη μυστικά σε αγωνιστικό, αλλά και επικοινωνιακό (με παίκτες, παράγοντες, οπαδούς) επίπεδο. Οι ρέκτες του μπάσκετμπολ θα τον απολαύσουν...

«Οργάνωση ίση με την τακτική»
«Σαφώς και η τακτική είναι ένα σημαντικό κομμάτι μίας ομάδας. Αν δεν μπορείς να ζωγραφίσεις ένα σύστημα, αν δεν ξέρεις πως να επαναφέρεις τη μπάλα από την τελική γραμμή ή αν δεν μπορείς να αποφασίσεις για την τελευταία επίθεση, δεν χρειάζεται να γίνεις προπονητής. Εξίσου σημαντική όμως είναι η οργάνωση. Η πειθαρχεία. Το ''χτίσιμο'' της ομάδας. Οι σχέσεις με τα μέλη της. Οι νίκες και οι ήττες εξαρτώνται περισσότερο από αυτά και λιγότερο από την τακτική»...

«Αν είσαι εγωιστής... Αντίο!»
«Αν μπορείς να αλλάξεις κάποιον; Αν για παράδειγμα είναι εγωιστής, μπορείς να τον κάνεις να μην είναι; Αν κάποιος είναι εγωιστής, θα φανεί στο τέλος. Θα το δείξει την κρίσιμη ή τη δύσκολη στιγμή. Επομένως πρέπει να τον ξεφορτωθείς! Αντίο! Έφυγες! Ο χαρακτήρας της ομάδας είναι η αρχή των πάντων. Θέλουμε παίκτες που δεν έχουν το μυαλό πάνω από το κεφάλι τους. Αν έχεις το μυαλό στο κεφάλι σου, τότε ξέρεις ότι δεν περιστρέφονται όλα γύρω σου, αλλά έχουν σχέση και με τον δίπλα σου ή τον παραδίπλα σου. Είναι η δουλειά μας να επιλέγουμε αυτή την προσωπικότητα...

»Το να κοιτάμε το μπάσκετμπολ σε μία επιλογή παίκτη είναι το εύκολο. Δεν είναι δύσκολο να διακρίνεις αν κάποιος μπορεί να σουτάρει καλά, παίρνει ριμπάουντ ή είναι καλός αμυντικός άμυνα. Εμείς κοιτάμε άλλα πράγματα... Όπως το πώς αντιδρά στους συμπαίκτες σε ένα τάιμ-άουτ; Αν κρύβεται όταν είμαστε πίσω στο σκορ. Αν κερδίζουν και χτυπάνε το στήθος τους και να πανηγυρίζουν σαν να ανακάλυψαν το φάρμακο κατά του καρκίνου... Ένα παιχνίδι μπάσκετ είναι, μην γελιόμαστε! Το πώς αντιδρά κάποιος στην προπόνηση ή στον προπονητή του και σέβεται τους άλλους είναι εκείνα που σου λένε περισσότερα για έναν παίκτη.

»Εμείς έχουμε τους Ντάνκαν, Πάρκερ, Τζινόμπιλι για χρόνια και είναι σημαντική οπότε η διάρκεια. Υπάρχει μία βάση. Διότι για να κάνει κάποιος τα δικά του όταν βρίσκεται γύρω από καλούς ανθρώπους, πρέπει να είναι ανόητος!». Ο προπονητής πρέπει να είναι πιστός στις αρχές του. Και να ξέρει ότι αυτός ο τύπος που νομίζει ότι έχει ταλέντο και προοπτικές, αυτός θα είναι ο λόγος που θα απολυθεί. Οι προοπτικές, είναι προοπτικές. Πρέπει οπότε να πάρεις τις αποφάσεις σου. Να δεις τι ομάδα θέλεις να έχεις».

«Οι συναναστροφές»...
«Ο καθένας θέλει και να περνάει καλά. Οι σεζόν είναι μεγάλες και βιώνεις διαφορετικές καταστάσεις. Όταν ξυπνάς το πρωί, θέλεις να συναναστρέφεσαι με προβληματικούς τύπους; Να σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που πηγαίνεις προπόνηση επειδή θα πρέπει να συνεργαστείς μαζί τους; Όχι, δεν το θέλεις. Είναι τόσο απλό: Βλέπω άλλες ομάδες που έχουν ταλέντο, αλλά όλοι οι παίκτες είναι δυσαρεστημένοι. Είναι δικό σου λάθος αν υπάρχει δυσαρέσκεια γιατί εσύ έφτιαξες αυτή την ομάδα. Ξεφορτώσου τους! Γύρνα στα βασικά και φτιάξε μια ομάδα με χαρακτήρα. Από την άλλη, αν δημιουργήσεις μια ομάδα με κακούς παίκτες, που είναι όμως εξαιρετικοί χαρακτήρες , τότε και πάλι θα χάνεις και θα απολυθείς»....

Ο χαμένος δρόμος των Αμερικανών...
«Μας ρωτούν γιατί έχουμε τόσους πολλούς ξένους παίκτες. Έχουμε 9 που δεν γεννήθηκαν ή δεν έπαιξαν μπάσκετ στην Αμερική. Κάποτε ήμασταν πολύ μπροστά. Στην πορεία, όμως, χάσαμε τον δρόμο μας! Και κατηγορώ την τηλεόραση για αυτό! Κάθε βράδυ δείχνει είτε ένα τρίποντο από το κέντρο του γηπέδου, είτε ένα κάρφωμα. Τίποτα άλλο. Οπότε τα παιδιά που έρχονται από την Ευρώπη είναι πιο έτοιμα. Έχουν καλύτερη τεχνική, ξέρουν πώς να παίξουν και να συμπεριφερθούν. Τώρα βέβαια γυρνάει ξανά η κατάσταση και οι νέοι μας βρίσκουν ξανά το δρόμο τους, αφού επικεντρώνονται στα βασικά».

«Το... τσίρκο του τριπόντου»!
«Το μισώ το τρίποντο! Είναι σαν τη λοταρία. Γιατί να μην βάλουν και εξάποντο; Να σουτάρει κάποιος από το κέντρο και να μετράει για 6π.;. Σαν να είμαστε στο τσίρκο. Το μακρινό σουτ είναι πια σημαντικό κι εμείς φτάσαμε να είμαστε η καλύτερη ομάδα στο ΝΒΑ από τα 7,25μ.! Δεν είμαι βλάκας... Αλλά πάλι το μισώ! Δεν είναι αληθινό μπάσκετμπολ. Είναι το άσχημο κομμάτι του παιχνιδιού κατά τη γνώμη μου» και για αυτό είχε κριτικάρει πρόσφατα και τους Ουόριορς.

«Ανόητοι παράγοντες-ικανός πάγκος»
«Υπάρχουν παράγοντες που είναι αρκετά ηλίθιοι για να νομίζουν ότι μπορείς να καταφέρεις κάτι σε μία μέρα, αλλιώς σε διώχνουν, άλλοι είναι αρκετά έξυπνοι και καταλαβαίνουν πως χρειάζεται χρόνος. Εγώ είμαι τυχερός γιατί βρήκα τον δεύτερο. Έτσι δίνεις κίνητρο σε μια ομάδα σε μια τόση μεγάλη σεζόν. Αν έχεις ομάδα με χαρακτήρα, τα πράγματα είναι ευκολότερα. Ξέρουν πόσο σημαντικά είναι όλα τα παιχνίδια. Αυτό που κάνω εγώ, όμως, είναι ότι χρησιμοποιώ αρκετά τους παίκτες του πάγκου. Ορισμένοι προπονητές φοβούνται να το κάνουν, γιατί μπορεί να χάσουν. Είναι σημαντικό όμως να εξελίσσεις τον πάγκο. Και οι αναπληρωματικοί θα έχουν έξτρα κίνητρο ειδικά αν παίζεις με μια χειρότερη ομάδα. Θα πάρουν το χρόνο ενός βασικού και θα αποδώσουν καλύτερα. Χρειάζεται απόλυτη αλήθεια! Αυτό είναι το μυστικό μας. Δεν προσπαθώ ποτέ να κοροϊδέψω τους παίκτες. Αν, για παράδειγμα, ο Ντάνκαν δεν παίζει καλά, θα βγει αλλαγή και θα τον ρωτήσω: "Θα πάρεις ριμπάουντ; Θα παλέψεις; Ή θα πηγαίνεις πάνω-κάτω και θα περιμένεις να πας για δείπνο"». Εκείνος θα αποκριθεί: "Ευχαριστώ για το κίνητρο''. Ακριβώς γιατί είναι εξυπνάκιας. Ευγενικός, αλλά και πάλι εξυπνάκιας". Είναι πολύ σημαντικό να είσαι ειλικρινής. Αν κάποιος παίζει καλά, να του το λες. Και δεν γίνεται να έχεις διαφορετική συμπεριφορά στο Ντάνκαν ή τον 12ο παίκτη. Δεν θα δουλέψει και θα σου γυρίσει μπούμερανγκ»...

«Εγώ αποφασίζω, αλλά...»
«Η διοίκηση και οι βοηθοί μου πιστεύουν ότι συνεργαζόμαστε, αλλά στην πραγματικότητα κάνουν ό,τι τους λέω!. Όχι, όχι δεν είναι έτσι. Έχουμε ένα συλλογικό σύστημα αποφάσεων. Ένα από τα βασικά προβλήματα σε μια ομάδα είναι η ένταση που δημιουργείται. Η διοίκηση λέει το ένα, ο προπονητής το άλλο. Ο καθένας έχει τη δική του ευθύνη και όλοι βιάζονται να επικρίνουν και να ρίξουν ευθύνες με το δάχτυλο τους. "Αυτή ήταν η επιλογή μου", "Εσύ τον επέλεξες στο ντραφτ". Όλο αυτό δημιουργεί ένταση και πίεση. Αλλά ο προπονητής είναι ο πρώτος που θα φύγει». Τις μέρες του ντραφτ μαζευόμαστε όλοι σε ένα δωμάτιο και συζητάμε. Μπορεί να είμαστε ακόμη και 20 άτομα! Και διαφωνούμε... Και κάνουμε διάλογο. Οπότε αν κατακτήσουμε τον τίτλο ή όχι, το πετύχαμε όλοι μαζί ή η ζωή συνεχίζεται»!

Νίκη-ήττα
«Δεν στενοχωριέμαι υπερβολικά αν χάσουμε στον 1ο γύρο. Ίσως για μερικές ημέρες, αλλά αυτό είναι άλλο. Ούτε πανηγυρίζω σαν τρελός όταν παίρνουμε το πρωτάθλημα. Μπάσκετμπολ είναι. Ας ηρεμήσουμε. Δεν πρέπει να βουτάς από το μπαλκόνι αν χάνεις, ούτε να νομίζεις ότι είσαι ήρωας αν κερδίζεις. Αν νικάς πρέπει να έχεις φυσιολογική συμπεριφορά και αν ηττηθείς δούλεψε σκληρότερα!».

Η ήττα στον 6ο Τελικό του 2013...
«Χάσαμε ένα δύσκολο παιχνίδι στον 6ο Τελικό του 2013. Αρχικά κάνεις αυτοκριτική. Ήμασταν μπροστά στο σκορ, έπρεπε να κάνουμε φάουλ; Βέβαια ο κόουτς Μεσίνα θα απαντούσε: "Φυσικά, βλάκα! Πρέπει να κάνεις φάουλ". Όλοι στην Ευρώπη κάνουν φάουλ. Εμείς δεν είμαστε αρκετά έξυπνοι. Μεγαλώσαμε διαφορετικά. Τσακωνόμαστε συνεχώς ακόμη. Κάναμε ότι κάναμε και χάσαμε. Μια πολύ δύσκολη ήττα. Γιατί χάσαμε το πρωτάθλημα από τα χέρια μας. Πόνεσε πολύ, αλλά το ξεπεράσαμε. Ήμουν στενοχωρημένος για δύο ημέρες. Πως το ξεπερνάς; Αν η ομάδα έχει χαρακτήρα βοηθάει πολύ. Αλλά έχει να κάνει με την ειλικρίνεια. Καθίσαμε στην αρχή της προετοιμασίας και είδαμε όλο το 6ο και το 7ο παιχνίδι. Δεν ήθελα να λυπούνται τον εαυτό τους ή να τα ρίχνουν στους θεούς του μπάσκετ που τους αδίκησαν. Ήθελα να δουν ότι δεν πήραμε το αμυντικό ριμπάουντ, ότι χάσαμε μία βολή.

»Ήθελα να αναβιώσουν οι παίκτες τον πόνο και να καταλάβουν ότι ήταν στο χέρι μας και πως φταίγαμε εμείς που χάσαμε τότε. Δεν ήταν το θέμα να ρίξουμε την ευθύνη σε έναν παίκτη ή στον προπονητή. Έπρεπε να καταλάβουν ότι όλοι μαζί χάσαμε. Και να δουν τι μπορούσαμε να κάνουμε. Και το κάναμε. Τους είχα πει ότι αυτή η σεζόν θα μετρήσει τον χαρακτήρα σας, το κουράγιο σας. Να δούμε αν μπορούμε να επιστρέψουμε εκεί που ήμασταν. Έτσι σκεφτήκαμε. Και περιμέναμε ως το τέλος της σεζόν να δούμε αν πέτυχε. Πήραμε το πρωτάθλημα οπότε πέτυχε. Αλλά αν δεν το περνάμε θα λέγαμε ότι απλά δεν δούλεψε και θα σκεφτόμασταν κάτι άλλο. Δεν υπήρξα ποτέ πιο χαρούμενος για ομάδα μου! Ήταν το καλύτερο από τα πέντε πρωταθλήματα που πήραμε, ακριβώς επειδή είχε προηγηθεί η χαμένη σειρά με το Μαϊάμι».

«Τα είδη του ηγέτη»...
"Υπάρχουν πολλά είδη ηγέτη. Άλλοι γεννιούνται και άλλοι δημιουργούνται. Το καταλαβαίνεις. Ξέρεις ποιος είναι ηγέτης. Το καταλαβαίνεις αμέσως. Συμπεριφέρονται όμως διαφορετικά. Ο Έιβερι Τζόνσον ήταν ένας φωνακλάς! Φώναζε στον αντίπαλο! "Έλα πέρασε με, όμως μετά θα πεις "γεια" στον Ρόμπινσον''! Ο Ντάνκαν είναι διαφορετικός. Είμαι σίγουρος ότι θα νομίζετε ότι δεν μιλάει καν. Αλλά το κάνει με το παράδειγμα του. Είναι έξω 30 λεπτά πριν την προπόνηση και σουτάρει. Ή κάνει κινήσεις στο καλάθι. Κι οι άλλοι το βλέπουν. Ο Τιμ κάνει κάτι χαρακτηριστικό. Ακουμπάει τους ανθρώπους. Κυριολεκτικά. Πάμε στο τάιμ-άουτ και πιάνει αγκαλιά τον Μπελινέλι! Ίσως να τους μαγνητίζει!!! Εμείς τους αφήνουμε να έχουν τον χρόνο τους στο τάιμ-άουτ. Πρώτα μιλάμε εμείς οι προπονητές λίγο πιο μακριά, για να νομίζουν οι ιδιοκτήτες ότι κάνουμε κάτι! Υποτίθεται ότι σχεδιάζουμε την τακτική μας. Στην πραγματικότητα συζητάμε για το πού θα πάμε για φαγητό μετά!!! Θέλω στο τάιμ-άουτ να μιλάνε οι παίκτες μεταξύ τους. Τους ρωτάω ''τι γίνεται; Τι φταίει''; Και λένε μόνοι τους ότι πρέπει να επιστρέψουμε πιο γρήγορα πίσω, ή να πάμε στο ριμπάουντ. Πολλές φορές βλέπεις έναν προπονητή να λέει "να πάρουμε τα ριμπάουντ". Έλα! Δεν το ξέραμε αυτό; Αλλά δεν θα γίνεις έτσι καλύτερος. Χαλάς τον χρόνο σου. Αν πεις στους παίκτες έξι διαφορετικά πράγματα και είχες μαγικές ακτίνες θα έβλεπες τις λέξεις να μπαίνουν από το ένα αυτί και να βγαίνουν από το άλλο. Οπότε διάλεξε κάτι. Οι παίκτες θα μιλήσουν περισσότερο μεταξύ τους, αν δεν είμαστε συνέχεια από πάνω τους και δεν τους αφήνουμε να εκφραστούν».

«Η χαρά είναι στο ταξίδι, όχι στον προορισμό»
«Δεν έχουν συγκεκριμένους στόχους. Κανέναν. Είχαμε τις περισσότερες νίκες στην κανονική περίοδο. Δεν το βάλαμε στόχο. Έγινε. Δεν μιλάμε για δαχτυλίδια. Για πρωταθλήματα περιφέρειας. Κάποιες χρονιές το γνωρίζουμε. Φαίνεται ότι είμαστε η καλύτερη ομάδα. Τον Φλεβάρη, τον Μάρτη το καταλαβαίνω. Αλλά δεν το λέμε. Είναι μια διαδικασία. Είναι ένα ταξίδι. Η χαρά είναι στο ταξίδι όχι στον προορισμό. Θα είσαι περήφανος για το ταξίδι. Ο στόχος μας είναι να είμαστε υγιείς και έτοιμοι στα πλέι-οφς. Να βλέπεις τη μεγάλη εικόνα και όχι να λες για παράδειγμα ότι αυτή τη βδομάδα θέλουμε τρεις νίκες ή κάτι τέτοιο. Στην φετινή προετοιμασία η πρώτη μας άσκηση ήταν απλή: βάλαμε μια καρέκλα απέναντι από κάθε παίκτη και τους ζητούσαμε να κάνουμε απλά ένα σουτ! Τίποτα άλλο. Αλλά να το κάνουν σωστά. Προς Θεού, δεν λέμε να τρέχουν όλοι ημέρα πάνω-κάτω. Η πνευματική προετοιμασία είναι πιο σημαντική από τη σωματική. Η συνέπεια έρχεται από την καθημερινή επανάληψη. Αυτοί είναι οι στόχοι μας. Η καθημερινότητα»...