«Μεγάλη μου αγάπη....»

13:47 14/12/2018 - Πηγή: Bam
Διαβάστε το κείμενο του Αντώνη Καρπετόπουλου από το KarpetShow.gr.

Ο Ολυμπιακός έδωσε το πρώτο του ευρωπαϊκό ματς στην ιστορία εναντίον της Μίλαν, την μακρινή δεκαετία του 50. Τερματοφύλακάς του τότε ήταν ο Σάββας Θεοδωρίδης, σήμερα επίτιμος πρόεδρός του. Τότε η Μίλαν απέκλεισε τον Ολυμπιακό,
τώρα ο Ολυμπιακός απέναντί της έγραψε ιστορία. Ομολογώ ότι χάρηκα κυρίως για το Σάββα: για όποιον καταλαβαίνει η βραδιά ήταν δική του. Η ομάδα του έγραψε κάποτε το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του Ολυμπιακού στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ο Σάββας ήταν στο γήπεδο και χθες, εγγυητής της ιστορίας, δημιουργός και κοινωνός της. Και καμάρωνε για μια ακόμα στιγμή σπάνια. Μια στιγμή θρυλική.

Τα απαραίτητα υλικά

Αν πω ότι πίστευα ότι ο Ολυμπιακός θα αποκλείσει τη Μίλαν θα πω ψέματα – δεν το πίστευα και καλά καλά δεν το πιστεύω και τώρα που το είδα. Εγώ έχω ένα κακό: έχω μάθει να χρησιμοποιώ τη λογική και μάλιστα την σκληρότερη λογική, δηλαδή τη λογική μου. Η Μίλαν δεν είναι εκείνη του Μπερλουσκόνι, του Βαν Μπάστεν ή έστω του Σεφτσένκο, αλλά φέτος είναι τέταρτη στο ιταλικό πρωτάθλημα και στο πρώτο ματς με αντίπαλο τον Ολυμπιακό του έχει βάλει τρία γκολ σε εννέα λεπτά. Επίσης είχε να αποκλειστεί σε φάση ομίλων δεκαεπτά χρόνια και για να αποκλειστεί έπρεπε να χάσει με δυο γκολ διαφορά από ένα Ολυμπιακό που δύσκολα σκοράρει και που χθες είχε τραυματίες τον Λάζαρο, τον Χασάν και τον Ναουέλ και μακριά από το 100% της φόρμας τους τους Ποντένσε, Καμαρά και Γκερέρο, που έσφιξαν τα δόντια για να παίξουν. Βάζοντας όλα αυτά στο μίξερ των προβλέψεων και προσθέτοντας και το ότι ο Ρενάτο Γκατούζο ήξερε τι τον περιμένει, πίστευα πως στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βλέπαμε μια ηρωϊκή προσπάθεια των παικτών του Ολυμπιακού, που θα μεγάλωνε την πίκρα για τη βαριά (και μάλλον άδικη) ήττα με 3-1 στο Σαν Σίρο.

Μόνο εκ των υστέρων κατάλαβα πως πριν αρχίσει το ματς, μπορεί να μην υπήρχαν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, υπήρχαν όμως όλα τα απαραίτητα υλικά για να προκύψει κάτι σπουδαιότερο από μια νίκη ή μια πρόκριση – η δυσκολία της αποστολής ήταν η ωραιότερη αφετηρία για να γραφτεί ιστορία. Ετσι κι έγινε. Στις 10 το βράδυ της δέκατης τρίτης μέρας του Δεκέμβρη του 2018 το ματς ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στη Μίλαν, χάρη σε ένα χρονικό ανατροπών και συγκινήσεων μετατράπηκε από ματς ποδοσφαίρου σε ένα ιστορικό κεφάλαιο, που προστέθηκε στην τεράστια ιστορία της μεγαλύτερης ελληνικής ομάδας. Ο κόσμος που το έζησε δεν θα το ξεχάσει ποτέ.

Στρατηγική και κίνητρο

Ο Πέδρο Μαρτίνς είχε πει την παραμονή του ματς πως η ψυχολογία δεν αρκεί για να κερδίσει κανείς τη Μίλαν και ότι χρειάζεται και στρατηγική. Η στρατηγική του αποδείχτηκε απλή και πρέπουσα. Ο Καμάρα και ο Γκιγιέρμε έτρεξαν όσο μπορούσαν για να προστατεύσουν μια άμυνα που δεν ανέβηκε πολύ για να μην δώσει χώρους στη Μίλαν, όπως στο Σαν Σίρο, ενώ την ίδια στιγμή οι τέσσερις της επίθεσης είχαν την ελευθερία να κάνουν ό,τι θέλουν αρκεί να μην είναι στατικοί, ώστε η άμυνα των Ιταλών να μην προσαρμοστεί πάνω τους. Ακόμα και ο Γκερέρο άφηνε πολύ συχνά την περιοχή για να γυρίσει στη σέντρα ή να βγει στο πλάι, ενώ ο Φορτούνης γινόταν φορ – ο Μαρτίνς ήθελε οι κυνηγοί του να βγαίνουν στη μπάλα κι όχι να την υποδέχονται με πλάτη προς την εστία. Ο Γκερέρο αστόχησε στο πρώτο κιόλας λεπτό, αλλά ο Ολυμπιακός επέβαλε τον ρυθμό του, προκαλώντας την Μίλαν να παίξει κι αυτή ανοιχτά: το run and gun παιγνίδι του αποδιοργάνωσε την ιταλική ομάδα, που έχασε κι αυτή τις ευκαιρίες της, πλην όμως παίζοντας ατακτοποίητα και με πολλές ατομικές προσπάθειες. Η βεβαιότητα ότι θα κερδίσει και θα προκριθεί ο καλύτερος, δημιούργησε στον Ολυμπιακό ένα έξτρα κίνητρο: δεν υπήρχε στο γήπεδο τσούκου τσούκου μπολ και φόβος και ατολμία, αλλά μόνο μια μεγάλη θέληση να γράψει η ομάδα ιστορία. Και η συγγραφή της ιστορίας είναι κάτι που υπερβαίνει το ποδόσφαιρο: γίνεται, για τον Σα, τον Σισέ, τον Γκιγιέρμε, τον Κούτρη, τον Φορτούνη, για όλους, έργο ζωής.

Οι πινελιές της ιστορίας

Η ιστορία γράφεται με μικρές υπέροχες πινελιές – είναι μυθιστόρημα και συγχρόνως κάδρο. Πινελιά είναι το χτύπημα κόρνερ με το «εξωτερικό», με το οποίο ο Κώστας Φορτούνης βάζει σε κίνηση τον Ποντένσε στη φάση του πρώτου γκολ, αιφνιδιάζοντας όλη την άμυνα της Μίλαν. Στιγμή ιστορίας είναι η τρομερή κούρσα του Κούτρη να κρατήσει τη μπάλα εντός γηπέδου και να την γυρίσει, πριν ο Γκιγιέρμε εξαπολύσει το σουτ που καταλήγει στα δίχτυα του Ρέινα μετά από καραμπόλες: ο αριστερός μπακ του Ολυμπιακού όχι μόνο προλαβαίνει τη μπάλα, αλλά πηδά και πάνω από τη διαφημιστική πινακίδα για να μην τσακιστεί – αξίζει στο ριπλέι να παρακολουθήσετε την κούρσα του. Ιστορία, ατόφια και πλέον θρυλική, είναι η ολύμπια ψυχραιμία του Φορτούνη, όταν αναλαμβάνει να εκτελέσει το πιο δύσκολο ίσως πέναλτι της καριέρας του, ενώ το Καραϊσκάκη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Εικόνα βγαλμένη από την ιστορία είναι το ίδιο το γήπεδο, με τριάντα χιλιάδες ανθρώπους που στο τελευταίο τέταρτο, όρθιοι σαν πολεμιστές, είναι έτοιμοι να μπουν για να κρατήσουν αυτοί το πολύτιμο 3-1. Σε αυτό το μοναδικό βράδυ οι παρόντες στο γήπεδο στήνουν ένα ροκ πάρτι και την ίδια στιγμή αισθάνονται ότι όλοι μαζί αγωνίζονται, πεθαίνουν κι ανασταίνονται για το θαύμα – αυτή την υπέροχη νύχτα βλέπουν ένα θρίαμβο, που έρχεται κατευθείαν από τα όνειρά τους. Στα ενενήντα λεπτά του έπους μεγαλώνουν με την ομάδα, προσθέτουν στο ατελείωτο βιβλίο των συγκινήσεων που έχουν ζήσει στιγμές δόξας – ενθουσιάζονται, παγώνουν όταν η Μίλαν μειώνει, αλλά έχοντας την βεβαιότητα του θριάμβου στέλνουν την ομάδα μπροστά. Το σπουδαιότερο είναι αυτή η γλυκιά αίσθηση όλων ότι βρίσκονται στο σωστό σημείο: το Καραϊσκάκη γίνεται μια μεγάλη αγκαλιά μέσα στην οποία χωράνε όλοι. Χρειαζόταν λέγαμε ένα θαύμα. Η μαγεία του γηπέδου το προκαλεί.

Για να έχεις την πλήρη γνώση μιας ομάδας θα πρέπει θεωρητικά να έχεις περάσει κάθε στιγμή σου κοντά της – κι αυτό πρακτικά δεν γίνεται. Αλλά το βράδυ που νοιώθεις πως η ομάδα γράφει ιστορία αυτό ακριβώς είναι το αίσθημα που σε πλημυρίζει: ο Ολυμπιακός είναι η ζωή σου και η ζωή σου είναι ο Ολυμπιακός. Η ιστορία σου και η ιστορία της ομάδας είναι ένα - και μόνο εσύ όλο αυτό το αισθάνεσαι και το καταλαβαίνεις. Δεν βλέπεις τον αποκλεισμό της Μίλαν: βλέπεις όλους τους λόγους που η ομάδα, ακόμα κι όταν σε πληγώνει, σου είναι απαραίτητη.

Η ιστορία εκδικείται

Η ιστορία εκδικείται και εκδικείται σκληρά. Εκδικείται όσους μηχανεύονται το πώς θα γκρεμίσουν τον Ολυμπιακό με στημένα πορίσματα, εκδικείται όσους κατάφεραν να τον εγκλωβίσουν σε ασημαντότητες, εκδικείται όσους προσπαθούν να δηλητηριάσουν τον κόσμο του. Η ιστορία εκδικείται όσους δεν βλέπουν κι όσους κάνουν ό,τι δεν βλέπουν. Η ιστορία εκδικείται τους στημένους, τους κουτοπόνηρους, τους τάχα μου αντικειμενικούς, τους κατά συρροή συκοφάντες, τα λαμόγια, τους αθεράπευτα μικρόψυχους. Η ιστορία εκδικείται του υπερβάλλοντες Τζήλους, που εδώ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα.

Η ιστορία, εκδικητική αλλά υπέροχη, δεν εμπεριέχει σε μια μαγική βραδιά μόνο το θρίαμβο του Ολυμπιακού, αλλά υπάρχει για να μας θυμίζει πως όταν κοροϊδεύεις το ποδόσφαιρο χάνεις και από την Μπάτε. Η ιστορία γράφει δέκα πόντους του Ολυμπιακού στον όμιλο, τρία γκολ την καταλληλότερη στιγμή, 21 φέτος στις ευρωπαϊκά του ματς κι ένα αποκλεισμό της Μίλαν, που θα την στοιχειώνει για χρόνια. Όλα αυτά σε μια χρονιά που όλοι οι υπόλοιποι έζησαν την ευρωπαϊκή τους παρουσία ως εφιάλτη. Γιατί στην Ευρώπη δεν έχει ούτε φιλικά, ούτε αντιπάλους κατά παραγγελία, ούτε νίκες χωρίς ιδρώτα.

Στην Ευρώπη μια τέτοια βραδιά γίνεται ιστορία: το αυτοναφορικό αφήγημα του έρωτα για μια ομάδα γράφεται στην καρδιά. Και για αυτό ένα ολόκληρο γήπεδο παραληρούσε τραγουδώντας «μεγάλη μου αγάπη, Ολυμπιακάρα μου…».
Keywords
Τυχαία Θέματα