Κατάλληλος κι όχι απλά ικανός

Διαβάστε το νέο άρθρο του Αντώνη Καρπετόπουλου από το KarpetShow.gr.

Μέσα στη γενική ευφορία που υπάρχει για τον Ολυμπιακό και τα αποτελέσματά του στην Ευρώπη (και όχι μόνο…) θέλω να πω κάτι εγκαίρως: το μοναδικό πρόβλημα του Ολυμπιακού είναι να τρακάρει πάνω στο δέντρο και να μην απολαύσει το δάσος. Το δέντρο είναι το πρωτάθλημα, το δάσος το ποδόσφαιρο.

Πίστωση χρόνου και στήριξη

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ο Ολυμπιακός μπήκε στις σωστές ράγες διότι το καλοκαίρι του 2018 ο Βαγγέλης Μαρινάκης έκανε μία αληθινά δύσκολη επιλογή: όρισε ως προτεραιότητα τη δημιουργία μιας καινούργιας ομάδας αφήνοντας για λίγο κατά μέρους την παραδοσιακή ψύχωση για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός ερχόταν από μία κακή χρονιά, άλλαξε περίπου είκοσι ποδοσφαιριστές και το σπουδαιότερο έφερε έναν προπονητή, τον Πέδρο Μάρτινς, στον οποίο δόθηκε πραγματικά πίστωση χρόνου.

Πρέπει να εξηγήσω κάτι. Πίστωση χρόνου δεν δίνεται σε ένα προπονητή μόνο όταν τον κρατάς στη θέση του, παρά τα όποια άσχημα αποτελέσματα: πιο σημαντικό και από αυτό είναι να σέβεσαι τις επιλογές του και να τον ακούς. Πολύ πριν εμφανίσει έναν Ολυμπιακό θεαματικό και αποτελεσματικό ο Μαρτίνς χρειάστηκε να κάνει επιλογές οι οποίες δεν ήταν καθόλου απλές. Ο παραγκωνισμός του Γιάγια Τουρέ π.χ ή η εμπιστοσύνη στο δίδυμο Καμαρά – Μπουχαλάκη (την ώρα που υπήρχαν ο Γκιγιέρμε αλλά και ο Νάτχο) έδειξαν ότι ο τύπος δεν μασάει. Το ίδιο φάνηκε αργότερα κι όταν έδειξε την προτίμησή του στο Μασούρα και όχι στον ακριβοπληρωμένο συμπατριώτη του Ζιλ Ντίας ή στον Σολδάνο την απόκτηση του οποίου επίσης εισηγήθηκε.

Ολα αυτά και πολλά άλλα είχαν ως συνέπεια να προκύψει ο εφετινός Ολυμπιακός, που δεν είναι μία συνάθροιση από μονάδες, αλλά μία οργανωμένη και δουλεμένη ομάδα εντός της οποίας πάρα πολλοί ποδοσφαιριστές έκαναν βήματα προόδου. Ο Μάρτινς είπε μετά το τέλος του παιχνιδιού του Ολυμπιακού με την Τότεναμ ότι και πέρυσι στον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει με ισοπαλία 0-0 με την Μπέτις, όμως οι δυο ισοπαλίες δεν έχουν καμία ομοιότητα. Αυτό που δεν είπε είναι ότι αν δει κανείς τα δυο παιχνίδια καταλαβαίνει και το είδος της δουλειάς που έγινε – το καλό είναι ότι αυτό το καταλαβαίνει και ο κόσμος, τουλάχιστον μία μεγάλη μερίδα του.

Έχουν γραφτεί πολλές φορές πολλά για τη δουλειά του προπονητή. Αυτό που μπορεί να δώσει κάποιος προπονητής στον Ολυμπιακό είναι ακριβώς αυτό που βλέπουμε τώρα: τίποτα άλλο. Ούτε το πρωτάθλημα δεν μπορεί να κερδίσει ένας προπονητής, ούτε μπορεί να σου εξασφαλίσει νίκες στα ντέρμπι, ούτε μπορεί να περπατάει στη θάλασσα και να ανασταίνει νεκρούς: το επισημαίνω αυτό σε μία στιγμή ευφορίας διότι, αν υπάρχει ένας μεγάλος κίνδυνος, είναι η καλή δουλειά του Μάρτινς να πνιγεί στο βούρκο της εγχώριας μιζέριας. Η δουλειά του Μαρτίνς είναι το χτίσιμο της ομάδας και η νέα του αποστολή είναι να πάρει πράγματα από τον Σουντανί, τον Ελ Αραμπί, τον Λοβέρα, τον Γκασπάρ, τον Μπενζιά, τον Μάρκοβιτς, τον Μπα. Για να κάνει μια ομάδα ακόμα καλύτερη.

Ακούω διαρκώς ένα πράγμα

Από τη μέρα που ο Ολυμπιακός πήρε την πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ (και έγινε μάλιστα η μοναδική ελληνική ομάδα φέτος που τα καταφέρνει να αγωνιστεί σε ομίλους) ακούω διαρκώς μόνο ένα πράγμα: ότι η ομάδα πρέπει να κερδίσει το πρωτάθλημα. Λογικός είναι ο συγκεκριμένος στόχος και δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση ότι πρέπει να είναι πρωταρχικός. Προσοχή όμως μην χαθεί το μέτρο και μη φτάσουμε αύριο να φορτώσουμε στο Μάρτινς την υποχρέωση να κερδίσει το πρωτάθλημα - λες και κάτι τέτοιο μπορεί να το κάνει μόνος του.

Τι θα περίμενα εγώ από τη διοίκηση του Ολυμπιακού; Θα περίμενα βλέποντας αυτή την σπουδαία σειρά των αγώνων να φωνάξει τον προπονητή και να του πει συγχαρητήρια ζητώντας του να ανανεώσει το συμβόλαιό του για τουλάχιστον ένα χρόνο. Μια τέτοια κίνηση θα έδειχνε ότι εκτιμά πραγματικά το είδος της σοβαρής δουλειάς που έχει κάνει ο προπονητής στο διάστημα που προηγήθηκε. Η πρόταση της θα ήταν και μία εξαιρετική απόδειξη οτι ως διοίκηση ξέρει να επιβραβεύει το καλό ποδόσφαιρο - οι τίτλοι είναι άλλη ιστορία, στην Ελλάδα είμαστε και το πώς αυτοί μοιράζονται, ειδικά τα τελευταία χρόνια, δεν έχει και μεγάλη σχέση με το ποδόσφαιρο που παίζουν οι ομάδες.

Χθες ένας φίλος μου έστειλε το πρόγραμμα του Ολυμπιακού έτσι όπως διαμορφώνεται στη συνέχεια: είναι πραγματικά τρομερά σκληρό. Ο Ολυμπιακός αγωνίζεται την Κυριακή στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό που τον περιμένει με το μαχαίρι στα δόντια. Μετά το ταξίδι στο Βελιγράδι για το παιχνίδι με τον Αστέρα παίζει με τον Αρη. Μετά το ματς με την Μπάγερν έχει την ΑΕΚ και μετά τη ρεβάνς με την Τότεναμ παίζει με τον ΠΑΟΚ. Το έβλεπα όλο αυτό και σκεφτόμουνα πως είναι αδύνατο σε ένα τέτοιο κύκλο δύσκολων παιχνιδιών να μην υπάρξουν και στραβοπατήματα. Τότε θα κριθούν και οι αντοχές του Μάρτινς, αλλά και θα δούμε ποιες είναι οι προτεραιότητες της διοίκησης – το δέντρο ή το δάσος.

Μια εξαιρετική περίπτωση

Οπως βλέπω εγώ τον Πορτογάλο αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι πρόκειται για μία εξαιρετική περίπτωση προπονητή για τον Ολυμπιακό. Δεν μιλάμε απλά για ένα ικανό άνθρωπο, αλλά για έναν κατάλληλο άνθρωπο. Οι μεταγραφικές του υποδείξεις είναι πολύ λογικές και οι απαιτήσεις του δεν είναι ανάλογες με αυτές του Μάρκο Σίλβα, που επειδή δεν είχε ένα πάγκο αξίας 50 εκατομμυρίων, όπως είχε συνηθίσει, σηκώθηκε ένα πρωί κι έφυγε. Ο Μάρτινς δεν έχει τη γοητεία του Μίτσελ, αλλά δεν έχει και την αλαζονεία του. Θεωρεί επίσης τον Ολυμπιακό σπίτι του κι όχι ένα σκαλοπατάκι για να πάει σε μία ομάδα πιο δυνατή, όπως κάποτε ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ο Μάρτινς δεν έχει τα κολλήματα του Μπέντο κι αγαπάει το επιθετικό ποδόσφαιρο, αντίθετα από τον Ζαρντίμ. Δεν έχει πρόβλημα να προσθέσει στην ομάδα και δυο παίκτες, αν οι σκάουτερς του Ολυμπιακού ισχυριστούν ότι πρέπει να πάρουν μία ευκαιρία. Ο Πορτογάλος δεν χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και δεν καβγαδίζει με κανέναν για να κάνει επίδειξη προσωπικότητας όπως άλλοι και άλλοι. Δεν είναι τέλειος. Αλλά είναι δουλευταράς και έχει αποδείξει ότι ξέρει να χτίζει σχέσεις με τους παίκτες του: ο Τσιμίκας, ο Μπουχαλάκης κι ο Μασούρας σκίζονται για χάρη του, ο Γκερέρο άρπαξε τη δεύτερη ευκαιρία που του έδωσε, ο Μεριά γύρισε από το Κύπελλο Εθνών Αφρικής και ζήτησε να παίξει αμέσως χωρίς να κάνει διακοπές. Και φυσικά οι παίκτες που ο ίδιος έφερε, (ο Γκιγιέρμε, ο Σα και ο Σεμέδο) ανέβασαν το επίπεδο της ομάδας. Γιατί δεν τον φωνάζουν από τώρα για να υπογράψει ένα νέο συμβόλαιο; Γιατί προφανώς αυτό θέλουν να συμβεί με την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Μόνο που ο Μάρτινς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να το εγγυηθεί όσο καλή και αν είναι η δουλειά του κι αυτό είναι κατά τη γνώμη μου ένα πρόβλημα. Ο άνθρωπος ίσως μία μέρα κριθεί όχι για αυτά που έχει κάνει, αλλά για αυτά που κάποιοι νομίζουν ότι μπορεί να κάνει.

Αδύνατον να το εγγυηθεί

Οσο κι αν ακούγεται παράξενο Ολυμπιακός πρέπει φέτος να κατακτήσει το πρωτάθλημα για να συνεχίσει να δουλεύει με τον καλό προπονητή του, που όμως κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν είναι δυνατόν να εγγυηθεί. Αυτό είναι το πρόβλημα που έχουν όλοι όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο σε αυτή τη χώρα: ακόμα κι όταν χαίρονται, διαπιστώνουν ότι ζουν εντός ενός κύκλου ψυχώσεων. Με τις οποίες είναι αδύνατον να τα βγάλεις πέρα…