Και κακός και χωρίς πάθος

Γράφει ο Μπάμπης Χριστόγλου Τα λέγαμε και τα γράφαμε όλη την εβδομάδα. Ματς σαν κι αυτά με τον Παναθηναϊκό θέλουν πέρα και πάνω απ’ όλα καρδιά, τρέλα και ψυχή. Πρέπει να γυαλίζει το μάτι σου για να επιβιώσεις σε αυτές τις συνθήκες. Μετά έρχεται και το ποδόσφαιρο αλλά και η εμπειρία. Απαραίτητα και τα δύο αλλά με… θολωμένο μάτι και διάθεση μπλαζέ και ο Πελέ να είσαι θα χάσεις. Ακόμα και αν οι απέναντί σου δεν έχουν μαντήλι να κλάψουν και περιμένουν να πουλήσουν κανέναν παίκτη για να πληρώσουν το ρεύμα και το νερό.

Και αν το περίμενε κανείς να μην είναι ο Ολυμπιακός στα καλά του καθώς ακόμα είναι σε φάση ανοικοδόμησης μετά την καταστροφική περίοδο του Χάσι είναι σίγουρο ότι όλοι περιμέναμε να δούμε τους παίκτες του Ολυμπιακού πολύ περισσότερο παθιασμένους. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπήκαν ποτέ στο κλίμα του ματς. Ο Οφόε εξαφανισμένος, ο Ανδρούτσος ψαρωμένος, ο Εμενίκε απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Θα μπορούσα να βάλω κι άλλους αλλά χάνουμε τζάμπα χρόνο. Για παράδειγμα τα πλάγια μπακ που δεν κατάφεραν να ενοχλήσουν. Όταν λοιπόν βγάζεις ένα ημίχρονο χωρίς τελική φάση, δεν έχεις κερδίσει ούτε κόρνερ και αντιμετωπίζεις το ματς λες και είναι μια συμβατική υποχρέωση είναι σαν να περιμένεις από τους απέναντι να σου βάλουν γκολ. Το έφαγες λοιπόν το γκολ και μετά… τρεχάτε ποδαράκια μου. Γιατί οι απέναντι το γύρισαν στο καλαματιανό και στα χασομέρια, άρχισαν να πετάνε την μπάλα στα μνήματα, γέμισαν την ομάδα τους με στόπερ και χαφ και μας χόρτασαν στο αντιποδόσφαιρο. Άντε μετά να βγάλεις άκρη με τις γιόμες και τις καμινάδες.

Αυτά που είδαμε όμως από το 1-0 και μετά τα περιμέναμε. Αυτά που μας έδειξαν οι παίκτες του Ολυμπιακού από το ξεκίνημα του ματς και μέχρι να μείνουν πίσω στο σκορ είναι το μεγάλο πρόβλημα και πρέπει να μην επαναληφθεί.