Το unfollow 35 κυκλοφορει σε ολα τα περιπτερα της χωρας

Διαβάστε στο UNFOLLOW 35:
«Εκλογές, αιφνιδιασμοί, εξουσιομανία και στο βάθος εκτροπή», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου
«Μάκης Βορίδης: “Ταυτότητα της Δεξιάς είναι η υπεράσπιση της ελευθερίας”», συνέντευξη στονΑυγουστίνο Ζενάκο και στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο...

«Τράπεζα Πειραιώς: Too big to fail, too big to jail», ρεπορτάζ του Άρη Χατζηστεφάνου

«Ο ακροδεξιός Βορίδης ή ο κεντροδεξιός Καραμανλής;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Καμμένοι Έλληνες…», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου

«Πυροβολώντας έναν ιό: περί Έμπολα και λοιπών “προβλημάτων ασφαλείας”», άρθρο του Κώστα Ράπτη

«Γιώργος Τράγκας ή Τράμπας ή Φράγκας», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

«Κάνε, λοιπόν, τα κουμάντα σου… ή τα όρια του χωριστά», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου

«Μπίζνες δισεκατομμυρίων ευρώ στο μέτωπο της παραλιακής ζώνης της Αττικής», ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα

«Κύπρος: H “τρίτη εισβολή” και το έλλειμμα πολιτικής φαντασίας», ρεπορτάζ του Κώστα Ράπτη.

«Ένα πρόγραμμα, πολλή κριτική και μία συζήτηση», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Θεόφιλου Τραμπούλη

Τα θέματα του UNFOLLOW 35, αναλυτικά:

«Κάνε, λοιπόν, τα κουμάντα σου… ή τα όρια του χωριστά», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Ο «θα έχω κάνει τα κουμάντα μου» είναι ένας βασικός πρωταγωνιστής της πρόσφατης εποχής. Ο άλλος είναι αυτός που μιλάει για μια νέα επανάσταση που θα έρθει από τους πολλούς, από τη διάσωση των κοινωνικών τους κατακτήσεων όλων μαζί. Ανάμεσά τους, όλα τα πολιτικά αδιέξοδα που βιώνουμε σήμερα. Γιατί αυτοί οι πόλοι, όσο το κοιτάς, δεν είναι αντιθετικοί…

«Να μην ξεχνούμε», άρθρο του Old Boy. Από μικρός είχα ταμπού με τους βασανισμούς. Θεωρούσα, με όλη μου ίσως την αφέλεια, πως τα βασανιστήρια είναι ο απόλυτος πάτος, είναι ειδική συνθήκη των πιο σκοτεινών εποχών. Μετά ήρθε στη ζωή μας η εποχή του Μπους του νεότερου, του Άμπου Γκράιμπ, του Γκουαντάναμο, του Καρέλι…

«Απ’ άκρο σ’ άκρο ΙΙΙ: Αριστερά και δημοκρατία», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η «θεωρία των δύο άκρων» λειτουργεί και σ’ ένα ακόμη βαθύτερο επίπεδο συσκότισης, με τον τρόπο που επιστρατεύει την προέκταση της προβληματικής των «ευρωπαϊκών ολοκληρωτισμών», την ψυχροπολεμική ανάγνωση της Αριστεράς, την ανάγνωσή της δηλαδή ως «αντιδυτικής», αποκρύπτοντας τη συμμετοχή της στη σύνθεση της νεωτερικής πολιτικής χειραφέτησης.

«Πυροβολώντας έναν ιό: περί Έμπολα και λοιπών “προβλημάτων ασφαλείας”», άρθρο του Κώστα Ράπτη. H ανταπόκριση της Ουάσιγκτον στην κρίση του Έμπολα ακολουθεί κατά πόδας το μοντέλο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» σε κάθε του πτυχή. Υπενθυμίζει έτσι ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει ολοένα περισσότερο υπό το πρίσμα της στρατιωτικής και κατασταλτικής βίας τις κρίσεις που καθιστά συχνότερες και οξύτερες ακριβώς η απροθυμία του να σκεφτεί με όρους κοινωνικών προτεραιοτήτων και δημόσιων αγαθών. Το αποτέλεσμα: μια υπερδύναμη ασυνάρτητη και παρανοειδής, που αποδεικνύεται εξίσου «ψεκασμένη» με τους συνομωσιολόγους επικριτές της.

«Εκλογές, αιφνιδιασμοί, εξουσιομανία και στο βάθος εκτροπή», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου και του Αυγουστίνου Ζενάκου. Η μάχη για τους 180, τα σενάρια αιφνιδιαστικών εκλογών και η αγωνία των βουλευτών, με φόντο δύο κόμματα που «δεν υπάρχουν». Ως πού θα φτάσουν Σαμαράς και Βενιζέλος για να κρατηθούν στην εξουσία;

«Ο ακροδεξιός Βορίδης ή ο κεντροδεξιός Καραμανλής;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Αυτό το διαλυμένο κόμμα (ΝΔ) ποιος θα το πάρει; Πού ’ν’ το, πού ’ν’ το το δαχτυλίδι, θα μπορούσε να είναι μια σύντομη περιγραφή για το τι συμβαίνει σήμερα στο κόμμα της ΝΔ. Ένας πρωθυπουργός-ξένο σώμα, ένα κόμμα που παραπαίει, ένα επιτελείο που αγωνιά. Όχι για το μέλλον της ΝΔ, αλλά για το μέλλον του Σαμαρά και των συν αυτώ. Κάποιοι βιάζονται να πουν ότι το δαχτυλίδι έχει ήδη δοθεί, όμως η μάχη των δελφίνων στην παράταξη της Δεξιάς μόλις που ξεκινάει.

«Μάκης Βορίδης: “Ταυτότητα της Δεξιάς είναι η υπεράσπιση της ελευθερίας”», συνέντευξη στονΑυγουστίνο Ζενάκο και στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο. Ο πολιτικός με την αμφιλεγόμενη διαδρομή έχει αναδειχτεί σε στυλοβάτη της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, ένθερμο υποστηρικτή των μνημονιακών μέτρων, κι έναν από τους πλέον αποτελεσματικούς ρητορικά πολέμιους της αντιπολίτευσης. Πολλοί λένε ότι το άστρο του τώρα ανατέλλει και ότι είναι πιθανόν το μέλλον της Νέας Δημοκρατίας να είναι η «εποχή Βορίδη». Τον συναντήσαμε στο υπουργείο Υγείας και συζητήσαμε για την κρίση, τη μεταπολίτευση, τη Δεξιά και την Αριστερά, την προηγούμενη και την επόμενη μέρα της κυβέρνησης και της χώρας – σε μια προσπάθεια να καταγράψουμε τη σημερινή πολιτική του θεώρηση.

«Καμμένοι Έλληνες…», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Η φράση του Ευάγγελου Αβέρωφ «όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος» φαίνεται ότι στοιχειώνει τα πολιτικά όνειρα και τους σχεδιασμούς του Πάνου Καμμένου, προέδρου των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ειδικά μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, που δείχνουν «ελεύθερη πτώση» των ΑΝΕΛΛ. Προς αναζήτηση σανίδας (πολιτικής) σωτηρίας, ο Π. Καμμένος στρέφεται αργά αλλά σταθερά στις ιδεολογικές του ρίζες. Κρατάει βέβαια ανοιχτή την πόρτα του Τσίπρα…

«Μπίζνες δισεκατομμυρίων ευρώ στο μέτωπο της παραλιακής ζώνης της Αττικής», ρεπορτάζ του Νίκου Τσακανίκα. Ακίνητα και εκτάσεις του Δημοσίου στο παραλιακό μέτωπο της Αττικής, από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μέχρι και το Σούνιο, εντάσσονται στο νέο εγχείρημα «αξιοποίησης», που παραχωρεί δημόσια γη σε ιδιωτικά συμφέροντα.

«Τράπεζα Πειραιώς: Too big to fail, too big to jail», ρεπορτάζ του ΆρηΧατζηστεφάνου. Ο «πανούργος τραπεζίτης» Μιχάλης Σάλλας, έγραφαν πριν από ένα χρόνο οι New York Times, έχει ένα όνειρο: Να κάνει την τράπεζά του «too big to fail» (πολύ μεγάλη για να καταρρεύσει), ώστε να εξασφαλίσει την παρέμβαση της ΕΕ για τη διάσωσή της. Υπήρχε μόνο ένα εμπόδιο στο δρόμο του: οι νόμοι και το Σύνταγμα της Ελλάδας. Γι’ αυτό όμως μπορούσε να φροντίσει ο Αντώνη Σαμαράς…

«Γιώργος Τράγκας ή Τράμπας ή Φράγκας», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Στη δημοσιογραφική αργκό ονομάζονται «εργολάβοι». Πρόκειται για εκείνους τους «δημοσιογράφους» που αναλαμβάνουν για λογαριασμό συγκεκριμένων πολιτικοιοκονομικών συμφερόντων να στοχοποιήσουν επιχειρηματίες, πολιτικούς ή κόμματα, για να τους αναγκάσουν σε κάποιου είδους «ντηλ». Δύο είναι τα χαρακτηριστικά του επιτυχημένου «εργολάβου»: η επιδεξιότητά του να «πλάθει» λαϊκές συνειδήσεις και η ικανότητά του να κάνει συνεχώς κωλοτούμπες.

«Κύπρος: H “τρίτη εισβολή” και το έλλειμμα πολιτικής φαντασίας», ρεπορτάζ του Κώστα Ράπτη. Τουρκικά πολεμικά πλοία νοτίως της Λάρνακας και της Λεμεσού, σε συνοδεία του ερευνητικού σκάφους Barbaros. Κοινές κυπροϊσραηλινές αεροπορικές ασκήσεις, το ίδιο χρονικό διάστημα, σε παραπλήσια θαλάσσια περιοχή, αλλά και πάνω από το όρος Τρόοδος. Ρωσικά γυμνάσια μεταξύ Κύπρου και Συρίας. Ποιός είπε ότι ένα πρόβλημα που χρονίζει επί τόσες δεκαετίες, όπως το Κυπριακό, δεν μπορεί να επιφυλάσσει ακόμη εκπλήξεις και εντάσεις;

«Ένα πρόγραμμα, πολλή κριτική και μία συζήτηση», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου και του Θεόφιλου Τραμπούλη. Μια πρώτη εκδοχή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για τον Πολιτισμό, που βγήκε στη δημοσιότητα πριν από λίγες εβδομάδες, προκάλεσε οξύτατη κριτική και επίμονα πυρά, ακόμα και φίλια πολιτικά. Ενώ το κείμενο συνεχίζει να βρίσκεται υπό επεξεργασία και διαβούλευση, μία συζήτηση επιχειρεί να το δει από έξω αλλά κι από μέσα και να εγγράψει, κατά το δυνατόν, στο πεδίο λόγου του και κάποιες από τις κριτικές του.

Οι στήλες του UNFOLLOW:

«Étant Donnés» του Αυγουστίνου Ζενάκου. «Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερή Πλατφόρμα και οι διαφωνίες». Το ότι υπάρχουν κάποιοι που τρομάζουν με την Αριστερή Πλατφόρμα, προσωπικά μού προκαλεί απορία. Ωστόσο, de gustibus, ας τρομάζει ο καθένας μ’ όποιον θέλει. Είτε θλιβερά δεξιός, που ερεθίστηκε με τη λαζαριδική αναβίωση του κομμουνιστικού κινδύνου, είτε απλώς θύμα του Ακραίου Κέντρου, που τέσσερα χρόνια τώρα του πλένει τον εγκέφαλο με την «ανομία» της Αριστεράς, ο καθένας έχει δικαίωμα στην επιλογή του τρόμου του.Όσον αφορά, όμως τον δημόσιο λόγο, το ζήτημα αλλάζει…

«Κόκκινη γραμμή», του Νίκου Μπογιόπουλου. «“Εθνική συνεννόηση” είπατε;». Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία που συνθέτουν την εν λόγω καμπάνια είναι ότι στην πρώτη σειρά τούτης της «εθνικοπατριωτικής» πασαρέλας έχουν πιάσει στασίδι όλοι αυτοί που μέχρι πρότινος έβγαζαν αφρούς στο άκουσμα «παρωχημένων» εννοιών όπως «πατρίδα», «έθνος» και τα όμοια. Ο κοσμοπολιτισμός τους, βλέπετε, και η «παγκοσμιοποίησή τους» δεν άντεχαν τέτοιες αναφορές… Τώρα, αυτού του τύπου οι «πατριώτες», που πατρίδα τους έχουν τις «αγορές», τις Γουώλ Στρητ, τις ανά τις ηπείρους στέπες της εργασιακής εκμετάλλευσης, όπου εξάγουν τα κεφάλαιά τους, τις θάλασσες της απεραντοσύνης με τις παναμέζικες σημαίες στα πλοία τους, τα «δεν έχουμε ταμπού στην εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ΕΕ», τα «σχέδια Ανάν» και τις δανειακές συμβάσεις που θέτουν την Ελλάδα υπό το αγγλικό δίκαιο, το έχουν γυρίσει το φύλλο: Τώρα επιδίδονται στην… πατριδογνωσία, στην… εθνολαγνεία και επιδεικνύουν με καμάρι την… ελληνικότητά τους. Γιατί άραγε;…

«Infowar», του Άρη Χατζηστεφάνου. «Ντονιέτσκ, Κομπάνι… ΣΥΡΙΖΑ». […] είχε έρθει η ώρα να πάρω την εκδίκησή μου… Σε μια συζήτηση για την ευρωπαϊκή Αριστερά στη Νάπολη κάποιος προσπαθούσε να μου περιγράψει τις ριζοσπαστικές αλλαγές που θα επιφέρει σε ολόκληρη την Ευρώπη ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές. «Δεν πρέπει να έχετε ως πρότυπο τον ΣΥΡΙΖΑ» του απάντησα, «αλλά τις αριστερές δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες στηρίχθηκαν σε ισχυρά μαζικά λαϊκά κινήματα για να συγκρουστούν με τον νεοφιλελεύθερο οδοστρωτήρα της Ουάσιγκτον». Ήταν η ημέρα που η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ είχε καταψηφίσει τις προτάσεις της Αριστερής Πλατφόρμας για κοινωνικό έλεγχο των τραπεζών, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και ριζική αλλαγή του φορολογικού συστήματος προς όφελος των πολλών και σε βάρος του μεγάλου κεφαλαίου. Ήταν δηλαδή η ημέρα που τα περισσότερα οικονομικά site χειροκροτούσαν τη «σοβαρότητα» της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

«Μεσαιωνικά», του Θεόφιλου Τραμπούλη. «Χωρίς ονόματα». Η Σοφία Στάικου, αντιπρόεδρος του ΔΣ του Μουσείου, που επίμονες φήμες την θέλουν υπεύθυνη της σύγκρουσης με τη διευθύντρια του ΕΜΣΤ Άννα Καφέτση, επειδή εποφθαλμιά τη θέση της, σπανίως καταγράφεται με το όνομά της. Τις περισσότερες φορές αναφέρεται ως η σύζυγος του Μιχάλη Σάλλα, προέδρου της Τράπεζας Πειραιώς, σε μια τραπεζιτική εκδοχή της γυναίκας του Κανδαύλη που αντλεί από τον άντρα της εξουσία με κόστος τη διαγραφή του ονόματός της από τις δέλτους της ιστορίας. […]Αντίθετα, η κρίση στη Σχολή Καλών Τεχνών, στη σκιά της υποβάθμισης των δημόσιων Πανεπιστημίων, της υποχρηματοδότησης που υποχρεώνει σε κινήσεις τακτικής στα όρια της νομιμότητας, φέρνει σε αντιπαράθεση τον πρώην και τον νυν πρύτανη, πατριαρχικές μορφές σε ταραχή και με τη συνηγορία της γραμματικής που δεν αναγνωρίζει θηλυκή μορφή του ουσιαστικού πρύτανης. Οι κατηγορίες στη βάση τους είναι για διασπάθιση –άλλη μια μεταφορά εξόχου ανδροπρέπειας– δημόσιου χρήματος. Απουσιάζουν εδώ οι γυναίκες;

«Διερευνητικά», του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. «Σωστά, κυρία Περιφεριάρχισσα;». Πέρασαν πολλοί μήνες από τότε που η Ρένα Δούρου, ως υποψήφια περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ, δήλωνε ότι οι εκλογές στην Αττική «είναι η αρχή του τέλους των πολιτικών του μνημονίου». Και καλά, κανείς δεν περίμενε να έρθει το τέλος του Μνημονίου από την περιφέρεια Αττικής, αλλά τουλάχιστον αυτή η αρχή του θα ’πρεπε κάπως να αρχίσει να ξετυλίγεται. Πέντε μήνες μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές και δύο μήνες αφότου ανέλαβε τα ηνία στη μεγαλύτερη Περιφέρεια της χώρας, η «πρόβα δια-κυβέρνησης» του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη αρχίσει να χωλαίνει.

Στο UNFOLLOW 35, διαβάστε ακόμη:

«Η ώρα η καλή», διήγημα του Αντώνη Γεωργίου

«Πάντα με τους λησμονημένους», ποίημα του Κώστα Δεσποινιάδη

«Florilegium»: Προτάσεις και αντιπροτάσεις από την ομάδα του UNFOLLOW

«Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη

και… σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου