Το '' φαινομενο λαυρεντιαδη ''...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Και παρακολουθώντας τo σήριαλ της σύλληψης Λαυρεντιάδη καθώς και τις νυχτερινές περιηγήσεις από νοσοκομείο σε νοσοκομείο που τον οδήγησαν τελικά υπόδικο,...
εκεί που θα έπρεπε να ήταν καιρό πριν, ας αναρωτηθούμε ποιος βοήθησε να γεννηθεί και να ανδρωθεί το '' φαινόμενο Λαυρεντιάδη''. Γυρίζοντας το βλέμμα πίσω, εκεί όπου, από το πουθενά, εμφανίζεται και γίνεται ξαφνικά γνωστός ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης ως το golden boy της βιομηχανίας, του Χρηματιστηρίου, των εξαγορών, εισβάλλοντας στην κοσμική ζωή ως μέγας χορηγός και φιλάνθρωπος, ως μέγας διαφημιστικός χορηγός Μέσων Ενημέρωσης και έμμεσα ή άμεσα ως μέτοχος φανερός ή αφανής πολλών επιχειρήσεων ΜΜΕ, αρχίζει και ξετυλίγεται το κουβάρι.
Και μέσω της αντιπαράθεσης του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, ή ακριβέστερα μέσω της αντιπαράθεσης Βενιζέλου- Στρατούλη για το θέμα Λαυρεντιάδη, πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό, όλοι εκείνοι οι νόμοι -ασπίδα προστασίας ενός πολιτικοκοινωνικού συστήματος σάπιου ως το μεδούλι, που κάθε φορά διασωζόταν μαγικά, έμμεσα ή άμεσα, είτε με το νόμο ''περί ευθύνης υπουργών'', είτε με το νόμο '' που ορίζει τα περί λειτουργίας των καναλιών '', ή ακόμα και αυτόν ''που ρύθμισε τα χρέη των ΠΑΕ''. Αυτά, ίσως ισχυριστεί κάποιος, ανήκουν στο παρελθόν. Έλα όμως, που το παρελθόν στοιχειώνει το παρόν και διακυβεύει το μέλλον μας. Και φτάνουμε στον Λαυρεντιάδη και στο νομοθετικό έργο που αφορά στην υπόθεση της Proton. Όλα τα επίσημα στοιχεία, καταπέλτης. Ο Τύπος, τα κανάλια σχολίαζαν καυστικότατα τη σφοδρότατη επίθεση που δέχτηκε ο τότε υπουργός Οικονομικών για το συγκεκριμένο θέμα. Η κυβέρνηση διαφωνούσε με το χειρισμό της υπόθεσης, ο πρόεδρος όμως σήμερα του ΠΑΣΟΚ, προχώρησε.
Η εφημερίδα '' Ελευθεροτυπία'' αποκάλυψε- και αυτό το θυμόμαστε όλοι- ότι τον Ιούλιο του 2011, ο Ε.Βενιζέλος , αποφάσισε να δώσει 100 εκατομμύρια ευρώ από τα αδιάθετα του Δημοσίου στην Τράπεζα Proton του Λαυρεντιάδη. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι, την εποχή εκείνη, ο επιχειρηματίας και η Τράπεζα του ελεγχόταν για υπεξαιρέσεις, ενώ παράλληλα ότι ο νόμος 2362/95, που είχε δημιουργηθεί ώστε να μην επαναληφθούν φαινόμενα '' τύπου Κοσκωτά '', απαγόρευε ρητά και κατηγορηματικά την παραπάνω χρηματοδότηση. Αυτό το είχαν επισημάνει με επιστολή τους στον Ε. Βενιζέλο και τα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, αλλά τα χρήματα τελικά τα πήρε η Τράπεζα. Και καθώς σύμφωνα με τον παραπάνω νόμο η συγκεκριμένη χρηματοδότηση ήταν παράνομη, ο μόνος τρόπος για να μην υπάρξουν ''παρατράγουδα'' ήταν ένας νέος νόμος, ο 4002/2011, ο οποίος ήρθε για να '' αθωώσει '' την παραπάνω χρηματοδότηση , αφού αν επρόκειτο για θέμα '' συστημικής '' ευστάθειας των Τραπεζών, όπως αναφέρει ο νόμος, η χρηματοδότηση αυτή βαφτιζόταν αυτομάτως νόμιμη. Και το κερασάκι στην τούρτα : ο νόμος θα είχε και αναδρομική ισχύ από το 1997 και μετά, ''αμνηστεύοντας'' στην ουσία όλους τους υπουργούς Οικονομικών, από τη χρονιά εκείνη και μετά. Στη συνέχεια από το δημόσιο ταμείο έφυγαν μερικά ακόμα εκατομμύρια για να κρατικοποιηθεί η τράπεζα, ενώ όταν είδε το φως της δημοσιότητας το γεγονός ότι ο Λαυρεντιάδης είχε καταχραστεί 51 εκατομμύρια, θυμόμαστε όλοι καλά ότι ο επιχειρηματίας δεν πήγε φυλακή τότε, γιατί η '' ασπίδα προστασίας '' του αυτή τη φορά ήταν ο νόμος 3904/2010 , σύμφωνα με τον οποίο δεν πάει φυλακή όποιος καταχραστεί χρήματα με τον όρο ότι θα τα επιστρέψει, προτού του ασκηθεί ποινική δίωξη, με το ευγενές πάντοτε πρόσχημα της αποσυμφόρησης των φυλακών.
Και κάπως έτσι θέριεψε αυτό που σήμερα καταδικάζουμε και στέλνουμε ορθώς και δικαίως στο πυρ το εξώτερο, για να μην το βλέπουμε, για να μη μας λερώνει, κυρίως για να μη μας θυμίζει ότι το έκτρωμα αυτό το δημιουργήσαμε εμείς, με τα ίδια μας τα χέρια, με φροντίδα και επιμέλεια, αργά και σταθερά, , για να εξυπηρετήσει συμφέροντα και να δώσει λύσεις, συντηρώντας το σύστημα ως μέγας χορηγός της σήψης και της δυσωδίας του.