Στο ανηθικο παραδειγμα μου τι θα ελεγε;

Γραφει ο Παναγιώτης Παπακωστόπουλος
Είναι σαν τον Τιραμόλα τα όρια της τέχνης; Τα κάνουμε λάστιχο και τα ορίζουμε όπως θέλουμε; Αν είναι έτσι τα ορίζουν και οι άλλοι όπως εκείνοι θέλουν. Στην προκειμένη περίπτωση τότε...
οδηγούμαστε στο συμπέρασμα οτι όλοι έχουν δίκαιο. Και οι Τατσόπουλοι και οι άλλοι που διαμαρτύρονταν έξω απο το θέατρο. Ναι, θα σκεφτεί κάποιος, αλλά αυτοί που διαμαρτύρονταν δεν είχαν κανένα δικαίωμα να μαζευτούν εκεί. Σωστά, θα μπορούσαν ήσυχα να καθήσουν στο πεζοδρόμιο και να φωνάζουν. Όμως και οι Τατσόπουλοι δεν είχαν κανένα λόγο να μην κάνουν ακριβώς το ίδιο απο το απέναντι πεζοδρόμιο. Να κάνω τώρα μια υπόθεση για να δείτε την αντιστροφή των ρόλων; Αποφασίζουν κάποιοι παλαβοθεατρίνοι να ανεβάσουν μια παράσταση στην οποία παρουσιάζεται ένας ηγέτης της Ελληνικής Αριστεράς ,οτι την περίοδο εκείνη είχε ερωτικές σχέσεις με τον τότε Αμερικανό πρέσβη. Αλήθεια τι πιστεύετε οτι θα γινόταν; Σταματώ εδώ για να θέσω το ερώτημα: Ποιά τα όρια της τέχνης; Δεν υπάρχουν; Ουδόλως με απασχολεί η γραπτή περιγραφή τους. Στα όρια της ηθικής αναφέρομαι. ΥΓ Ο κ. Τατσόπουλος στο ανήθικο παραδειγμα μου θα μιλούσε για την ελεύθερη έκφραση, για την τέχνη χωρίς όρια;