Σου δινω τον παραδεισο, μου δινεις μια ψηφο;

Γράφει ο Γιώργος Πολύμερος
(από το : ert.gr)
Πέφτει η διαφήμιση με τα υπέρλαμπρα εφέ, τις έξυπνες ατάκες, τις χαμογελαστές φάτσες, που σου' ρχεται να πεις «η ζωή είναι ένας παράδεισος», ή «φτου σου παιδάκι μου τι ομορφιά είναι αυτή». Και πριν προλάβει η σκέψη να...
φτάσει στο στόμα, για να εκφράσει τον θαυμασμό, «τσουπ», να σου και η παραπλάνηση. Όχι από την πρώτη προβολή. Όμως βλέπεις να τρέχουν, σαν να χουν φουρνέλο στο πισινό τους, κάτι μικροσκοπικά γραμματάκια στο κάτω μέρος της οθόνης που σε προειδοποιούν: «Φίλε ωραία στα λέω αλλά η παραδεισένια απόλαυση έχει και αστερίσκους. Σιγά μη σου δινα τον ουρανό με τ' άστρα, χωρίς ανταλλάγματα».
Κάπως έτσι, χωρίς να απαξιώνω την πρόθεση κάποιων τίμιων, είναι και ο λόγος των πολιτικών όντων της Ελληνικής πραγματικότητας. Σου σπρώχνουν το αδύνατο για δυνατό, την ουτοπία ως πραγματικότητα, την κόλαση για παράδεισο, το λάθος για σωστό. Χάνουν την ουσία, που δεν είναι άλλη από τον ίδιο τον άνθρωπο και διαπραγματεύονται, εμμέσως πλην σαφώς, την ύπαρξή τους στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Η πολιτική του κουλτούρα περιορίζεται μεταξύ της προεκλογικής υπόσχεσης και της εξασφάλισης ενός καθίσματος στο κοινοβούλιο. Και σκέφτομαι, εάν οι πολιτικοί που ψηφίζουμε να μας εκπροσωπούν έχουν τόσο περιορισμένη εμβέλεια δράσης και... σκέψης, γιατί να τους επιλέγουμε; Και εν πάση περιπτώσει, εφόσον το Σύνταγμα μας δίνει την δυνατότητα να τους εκλέξουμε, γιατί δεν βάζουμε τη ριμάδα την πέννα και να σταυρώσουμε εκείνον ή εκείνη που μπορεί και θέλει να αλλάξει το λεγόμενο πολιτικό κατεστημένο. Μήπως οι επιλογές των προσώπων γίνονται με βάση την δικιά μας κουλτούρα; Μήπως τελικά, επιλέγουμε να στείλουμε στην Βουλή τους κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση μας;
ΥΓ: Υπάρχουν και εξαιρέσεις το επαναλαμβάνω!