Πως η ιρλανδια εγινε ο φορολογικος παραδεισος των πολυεθνικων...

Η αρχή έχει γίνει εδώ και χρόνια. Οταν σταδιακά οι μεγάλες αμερικανικές ...
επιχειρήσεις, με πρώτες τις πολυεθνικές που είχαν διαρκή ενημέρωση για τις ανά τον κόσμο και ανά χώρα φορολογικές εξελίξεις συγκρίνοντάς τες άμεσα με τα ισχύοντα στις ΗΠΑ, άρχισαν -σε πρώτη φάση- να μεταφέρουν έσοδα και κέρδη στις θυγατρικές τους σε διάφορους φορολογικούς παραδείσους, αλλά και σε μια χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την Ιρλανδία.

Τη χώρα που πρώτη έβαλε τον πήχη πολύ ψηλά όσον αφορά στη χρήση της φορολογίας ως εργαλείου για την προσέλκυση επενδύσεων και τη στήριξη της εγχώριας αγοράς και οικονομίας της. Η Ιρλανδία ήδη από τα τέλη της περασμένης δεκαετίας προχώρησε στην υιοθέτηση μιας εξαιρετικά απλής και ιδιαίτερα προσοδοφόρας πολιτικής: πολύ χαμηλός φορολογικός συντελεστής για τα παντός είδους επιχειρηματικά κέρδη, ύψους 12,5%, την ώρα που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος φλέρταρε τότε με το 25% ή και το 30%, ενώ στις ΗΠΑ οι αντίστοιχοι συντελεστές έπιαναν ανά περίπτωση, Πολιτεία ή και επιχειρηματικό κλάδο ακόμα και το 35% στο ακραίο τους σενάριο.

Η επιλογή ήταν πολιτική, αφού επί της ουσίας έφερνε την Ιρλανδία αντιμέτωπη με τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών στην Ενωση - όπερ και εγένετο με διαφορά φάσης κάποιων ετών, είναι η αλήθεια. Στο ενδιάμεσο, όμως, αυτή η απόφαση των Ιρλανδών πολιτικών μετέτρεψε τη χώρα σε μια τεράστια επιχείρηση προσέλκυσης κεφαλαίων, εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και επενδύσεων έντασης, που σύντομα μεταβλήθηκε σε υπόδειγμα οικονομικής ανάπτυξης, στο αποκαλούμενο μέχρι πρότινος «ιρλανδικό θαύμα».

Η επιλογή για τους διοικούντες πολυεθνικούς κολοσσούς δεν ήταν δύσκολη: τα τελευταία χρόνια είναι εντυπωσιακός πια ο αριθμός εταιρειών-κολοσσών που ξεκίνησαν αρχικά με την ίδρυση μιας θυγατρικής σε ιρλανδικό έδαφος, για να καταλήξουν στη μεταφορά της έδρας τους εκεί, ενίοτε ακόμα και απορροφώντας τη μητρική από την ιρλανδική θυγατρική, σε μια προσπάθεια να επωφεληθούν το μέγιστο δυνατό κέρδος από τη συντριπτική διαφορά στη φορολόγηση μεταξύ της αμερικανικής και της ιρλανδικής αγοράς. Ονόματα όπως η Amazon, η Google, η Facebook, η Starbucks και η Apple έχουν μεταφέρει πλήρως την έδρα τους στην Ιρλανδία ή έστω διατηρούν σε αυτή την ευρωπαϊκή τους βάση.

Μάλιστα τις τελευταίες δύο εβδομάδες οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές, με το οικονομικό επιτελείο της αμερικανικής κυβέρνησης να παρατηρεί, χωρίς να μπορεί να παρέμβει, ότι μήνα με τον μήνα μεγαλώνει ο κατάλογος κορυφαίων εταιρειών της χώρας που νομίμως φοροαποφεύγουν εκμεταλλευόμενες τη δελεαστική πρόταση των Ιρλανδών. Η πρώτη συμφωνία ήταν η εξαγορά της ξενοδοχειακής αλυσίδας Starwood από τον κολοσσό της Marriott, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ο μεγαλύτερος ξενοδοχειακός όμιλος στον πλανήτη! Αμέσως μόλις έγινε γνωστό το κλείσιμο του deal, κυκλοφόρησε και η είδηση ότι ο νέος όμιλος θα έχει έδρα στην Ιρλανδία, την παλιά έδρα της Starwood. Ο Αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τζακ Λιου προσπάθησε να διαχειριστεί με ψυχραιμία και αυτή την απώλεια. Ηταν η πολλοστή συμφωνία-έξοδος από το φορολογικό σύστημα των ΗΠΑ τους τελευταίους μήνες, καθώς είχαν προηγηθεί πλείστες όσες συμφωνίες τέτοιου είδους (εμπορικές συμφωνίες συνεργασίας εταιρειών που γίνονται με γνώμονα τα φορολογικά οφέλη και είναι ευρύτερα γνωστές ως «αναστροφές»), με πρωταγωνίστριες κορυφαίες αμερικανικές εταιρείες όπως η Burger King, η Liberty Global και η Medtronic. Τα αμερικανικά δημόσια ταμεία δεν θα άντεχαν να χάσουν και τα πιθανά έσοδα των ξενοδοχείων. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι στη συμφωνία Marriott - Starwood, ήρθε ένα ακόμα χτύπημα: η περίπτωση της εξαγοράς-μαμούθ στον χώρο των mobile games της King Entertainment από τη Rovio, αντί 6 δισ. ευρώ, τα οποία θα φορολογηθούν στη φορολογική έδρα της King (και του νέου σχήματος), την Ιρλανδία!

Διαβάστε περισσότερα στο www.newmoney.gr