Ποιοι θελουν να κλεισουν το castello της υδρασ;

«Πόλεμος» μηνύσεων και καταγγελιών φαίνεται να έχουν διχάσει το νησί της Ύδρας με αφορμή τη λειτουργία του bar – restaurant Καστέλλο. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο ιστορικός πύργος στην...
περιοχή Καμίνι της Ύδρας, που χρονολογείται στα τέλη του 17ου αιώνα, παρέμενε για χρόνια εγκαταλελειμένος να σαπίζει και να αντιμετωπίζει την πιθανότητα κατάρρευσης. Ένα ιστορικό κτήριο του νησιού που παρέμενε ανεκμετάλλευτο για δεκατετίες. Πέντε χρόνια πριν εταιρία ιδιωτικών συμφερόντων, ανέλαβε την αναστήλωση και νόμιμη εκμετάλλευση του, ως παραλιακό bar – restaurant υψηλών προδιαγραφών, μετατρέποντας τον πύργο σε πόλο τουριστικής έλξης και ανάπτυξης του νησιού, και την μέχρι τότε απόμερη και ήσυχη παραλία Καμίνι σε μια από τις πιο δημοφιλείς και αναβαθμισμένες παραλίες του νησιού. Στην επιχείρηση εργάζονται άνθρωποι του νησιού, ενώ κατά του θερινούς μήνες ζουν από αυτή περί τις 20 οικογένειες.
Σύμφωνα μάλιστα με στοιχεία, που δημοσιεύουν οι κάτοικοι που υπερασπίζονται τη λειτουργία του Καστέλλο, από τη λειτουργία του και μόνο το νησί θα προσελκύσει περί τους 3.800 τουρίστες, οι οποίοι θα μείνουν στο νησί τουλάχιστον για μία εβδομάδα, με αποτέλεσμα πολλαπλασιαστικά να δουλέψουν και οι υπόλοιπες επιχειρήσεις του νησιού, όπως ξενοδοχεία, καφέ, bar και εμπορικά καταστήματα.
Όπως ήταν φυσικό και επόμενο η λειτουργία του Καστέλλο άλλαξε τη ζωή στην περιοχή, μιας και οι επισκέπτες πολλαπλασιάστηκαν. Το γεγονός αυτό διέγειρε την αντίδραση μερικών κατοίκων που διατηρούν τις εξοχικές ή μόνιμες κατοικίες τους δίπλα από το Καστέλλο με αποτέλεσμα να ξεκινήσει ένα μπαράζ καταγγελιών, με αφορμή διάφορους νόμους, που ίσως να μην έπρεπε να ισχύουν σε περιοχές που στηρίζονται στον τουρισμό. Υπέρ της επιχείρησης συντάσσονται σύσσωμοι σχεδόν οι τουριστικοί και επαγγελματικοί φορείς του νησιού, αλλά και η δημοτικη αρχή.
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε γίνει μάρτυρες ανάλογων υποθέσεων και σε άλλες τουριστικές περιοχές της χώρας. Τα αρμόδια Υπουργεία οφείλουν να λάβουν τα θεσμινκά εκείνα μέτρα που θα είναι σε θέση να διασφαλίσουν την τουριστική ανάπτυξη με τον παράλληλο σεβασμό και προστασία του φυσικού μας πλούτου. Πρέπει ωστόσο κάθε περίπτωση να εξετάζεται ξεχωριστά, καθώς επίσης να λαμβάνεται υπόψη και το κοινό αίσθημα των ανθρώπων που κατοικούν στην περιοχή.
Ένα βαθύτερο ερώτημα λοιπόν που θέτουν τέτοιου είδους διαμάχες είναι κατά πόσο το ατομικό συμφέρον μπορεί ή πρέπει να υπερκερά το κοινωνικό. Αν η πλειοψηφία των κατοίκων μιας περιοχής συμφωνούν μπορεί η ατομική αντίρρηση να μπλοκάρει αποφάσεις; Αν κάτι μάθαμε από την οικονομική κρίση ίσως είναι και το γεγονός ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν πρέπει να πολεμάται, αλλά να ενθαρρύνεται. Τι όφελος θα είχε εξάλλου ένας γκρεμισμένος πύργος;