Ουτε λεξη...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Ακούσαμε όλοι μας χθες την απερίγραπτου θράσους πρόταση του προέδρου των Γερμανών βιομηχάνων σύμφωνα με την οποία ζητούσε την υποθήκευση...
της δημόσιας περιουσίας σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν μπορέσει να αποπληρώσει το δυσβάσταχτο χρέος που της φόρτωσαν εξωτερικοί και εσωτερικοί ''σοφοί οικονομικοί εγκέφαλοι''. Και παρά τη θρασύτητα και τη δολιότητα της πρότασης τα επίσημα χείλη σιώπησαν. Και δεν ακούστηκε ούτε λέξη ούτε από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε από τον πρωθυπουργό, αλλά ούτε φυσικά από τους λαλίστατους κατά τα άλλα αρμόδιους υπουργούς. Και ας μη βιαστούν κατόπιν εορτής να μας πουν ότι η σιωπή τους ήταν η καλύτερη απάντηση, αφού η απάντηση που θα έδιναν θα ήταν αυτονόητη. Αφού όλοι ξέρουμε ότι εδώ και τρία χρόνια στον τόπο αυτό δεν υπάρχουν πια αυτονόητα. Όλα όσα τα θεωρούσαμε δεδομένα και απαραβίαστα, στον κοινωνικό, οικογενειακό, εργασιακό και κατά συνέπεια προσωπικό τομέα, τα είδαμε τελικά να καταρρέουν ένα -ένα αφήνοντας πίσω τα αποτελέσματα μιας κοινωνικοπολιτικής ''θηριωδίας''. Αυτονόητα λοιπόν δεν υπάρχουν. Και οι σιωπές πια τρομάζουν τους πολίτες περισσότερο από τις αποφάσεις, τις τοποθετήσεις, τις διαψεύσεις και τις απίστευτες παλινωδίες που έχουν ''μαυρίσει'' την καθημερινότητα και τις ζωές μας. Και μιλάμε κυρίως για τις ένοχες σιωπές...