Οταν η δημοκρατια φορα γαζες

Γράφει ο Θωμάς Σίδερης
Ό,τι δεν έκανε ο Άρειος Πάγος, το έκανε μια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης. Μόλις λίγους μήνες πριν το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας εθελοτυφλούσε στα ναζιστικά σύμβολα και κυρίως στο περιεχόμενο...
μιας γνωστής για τη δράση της οργάνωσης. Σήμερα, η παρέα αυτή των γνωστών και μη εξαιρετέων φοιτητών από το Χάρβαρντ δίνει μαθήματα δημοκρατίας στη χώρα που δίδαξε δημοκρατία σε όλο τον κόσμο.
Πουθενά αλλού στην Ευρώπη, σε κανένα κοινοβουλευτικό σύστημα της Γηραιάς Ηπείρου κι από κανένα δικαστήριο δεν έχει αναγνωριστεί επισήμως κάποιο ναζιστικό κόμμα. Η Ευρώπη έχει ακόμη τις πληγές της ανοιχτές. Στρέφει συχνά το βλέμμα της σ’ αυτές και τις παρατηρεί. Κι όσο περισσότερο τις κοιτάζει, τόσο οι πληγές μοιάζουν να μικραίνουν.
Η Ελλάδα όμως έμαθε να βάζει στις πληγές της γάζες και στα μάτια της επιδέσμους. Στο όνομα μιας κατ’ επίφασης δημοκρατίας άφησε χώρο να αναπνεύσει μια εγκληματική οργάνωση που ξεπήδησε μέσα από τα ναζιστικά φέρετρα και τρέφεται από τη νεκρή ύλη της φτώχειας και του συμβιβασμού.
Και ο συμβιβασμός με την ιδέα της συνύπαρξης με τους ναζιστές ήρθε απόλυτα φυσιολογικά και χώρεσε στην πολτοποιημένη όσο και ταπεινωμένη ελληνική καθημερινότητα. Η δικαιοσύνη ως θεσμός παραχώρησε το χωράφι και τα μέσα ενημέρωσης το καλλιέργησαν προς όφελος του καθεστώτος.
Γιατί το καθεστώς χρειάζεται τους αποδομητές της νεκρής ύλης.