Ηρθα για να ζησω....ακουτε...να ζησω

Γράφει μια απεγνωσμένη κοπέλα
Ολα αυτά συμβαίνουν στη χώρα των προγόνων μας που πολέμησαν για να έχουμε όλα όσα τώρα μας στερούν; Δεν θέλω να το ζήσω αυτό.. Ντρέπομαι να είμαι ένας από τους πολλούς που γράφουν για να τ’ακούει...
ο ίδιος τους ο εαυτός. Δεν θέλω να φοβάμαι να λέω τη γνώμη μου. Δεν θέλω να γίνω μια τριτοκοσμική χώρα. Δεν θέλω να μην μπορώ να αγοράσω ψωμί. Δεν θέλω μια χώρα που μου στερεί το αύριο. Ηρθα για να ζήσω.. Ακούτε.. Να ζήσω.. Δεν το διάλεξα.. Το επέλεξαν άλλοι για μένα. Δεν διάλεξα να με λυπούνται. Γεννήθηκα με περηφάνια. Με αυτή που μου έλεγε η μάνα μου ότι έπρεπε να έχω, γιατί ο παππούς πολέμησε για να την έχω. Σας παρακαλώ αφήστε με τουλάχιστον να επιλέξω το πως θα ζήσω. Δεν θέλω τίποτα από εσάς. Τίποτα δεν διεκδικώ.Ξέρω γιατί πληρώνω.. Γιατί δεν έχω δύναμη να ακουστώ. Εγώ και μόνο εγώ σκέφτομαι για μένα, εγώ πονάω, εγώ τρέμω όταν έρθουν οι φάκελοι με τους λογαριασμούς, εγώ θα ντραπώ όταν ζητήσω βοήθεια για να τους πληρώσω. ΕΣΕΙΣ.. απλά θα πείτε ότι με καταλαβαίνετε και άλλοι μας έφτασαν εδώ.. Ποιοι; Ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να απευθυνθώ; Δείξτε μου έναν.. Εσείς ξέρετε κάποιον; Στο παιδί σας ποιος θα πείτε ότι φταίει; Εγώ; Οταν λέτε πως η χώρα σας πεινάει, μιλάτε και για τον εαυτό σας; Πεινάει το δικό σας παιδί; Κύλησε το δικό σας δάκρυ επειδή ο γιος σας δεν έχει φαγητό; Κύλησε το δικό σας δάκρυ γιατί η κόρη σας γεννήθηκε σε εποχή που δεν μπορεί να σπουδάσει;ΟΧΙ. Εγώ όμως είδα το θείο μου να φεύγει για Καναδά.. Τον αδερφό μου άνεργο με τα πτυχία στα κάδρα , τη μάνα μου να κλαίει επειδή καταλαβαίνει ότι της λέμε ψέματα.. ότι όλα πάνε καλά και τον πατέρα μου να νιώθει τύψεις που είναι ο άντρας της οικογένειας και δεν έχει δουλειά. Αυτή είναι η ζωή μου. Η καθημερινότητά μου. Πρέπει να σταματήσω να γράφω σήμερα γιατί χρειάζομαι πένα και για αύριο. ..Το χαρτί πρέπει να ακούσει αυτά που κρύβω μέσα μου. Και ποιος ξέρει μπορεί να μην μπορώ να αγοράσω άλλη