Η "οδυσσεια" του αλεξανδρου βελιου

ΕΝΑ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ - ΕΛΕΓΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ
Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος είναι γνωστός εδώ και χρόνια στο τηλεοπτικό κοινό για τον «αιρετικό» και ανεξάρτητο λόγο του. Σ’άλλους αρέσει, σ’άλλους δεν αρέσει.Και οι μεν και οι δε θα...
ανακαλύψουν όμως έναν απρόσμενο Βέλιο στην ποιητική σύνθεση που μόλις εξέδωσε (από τις εκδόσεις ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ), με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οδύσεια». Η Ιθάκη του είναι μια χαμένη πατρίδα: η σημερινή Ελλάδα της κρίσης, μιας κρίσης που για τον δημοσιογράφο-ποιητή σηματοδοτεί το τελευταίο στάδιο της ιστορικής παρακμής του ελληνισμού. Το ποιητικό αφήγημα του Αλ. Βέλιου διαπλέκει οργανικά τη νεοελληνική γλώσσα με στίχους από την αρχαία Οδύσσεια, σε μια πρωτότυπη γλωσσική αναζήτηση που συνδέει το ομηρικό έπος με τη σημερινή κρίση για να υποδηλώσει τη μεγάλη διαφορά: σήμερα, η επιστροφή στην Ιθάκη—το νόστιμο ήμαρ—είναι ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, επιστροφή σε μια μη-πατρίδα, σε ένα είδος no man’s land που επιμένει να αποκαλείται Ελλάδα… Ο Βέλιος υιοθετεί άλλοτε κυνικό, άλλοτε σκωπτικό κι άλλοτε ελεγειακό ύφος για να διαδηλώσει την απαισιοδοξία του για το ελληνικό μέλλον, θέτοντας την ελληνική κοινωνία και τους ταγούς της στο στόχαστρο ενός αιχμηρού ποιητικού λόγου που…κομίζει γλαύκα, με την έννοια ότι είναι ταυτόχρονα τολμηρός στους στόχους και πρωτότυπος στην εκφορά του. Δοκίμια για τη σημερινή κρίση που βιώνει η χώρα έχουν γραφτεί πολλά. Είναι όμως η πρώτη φορά που η κρίση διϋλίζεται μέσα από την ποιητική έκφραση. Η φωνή του δημοσιογράφου είναι αναγνωρίσιμη πίσω από αυτήν του ποιητή, σε μια έντεχνη όσο και καίρια σύνθεση του επίκαιρου με το διαχρονικό.
Ομόαιμοι ξένοι, στο ίδιο/ναυαγισμένο καράβι και στα ίδια πάθη, με/ την ίδια ακριβώς απορία θα τελειώσουμε:/ πόθι τοι πόλις; τεόν γένος; πού δε νυ/οι γενεή και πατρίς άρουρα; Το ταξίδι δεν έχει πατρίδα.