Η ελλαδα, η χωρα των παραλληλων μονολογων

Γράφει ο Δημήτριος Κ. Φίλιππας
κατά κόσμον Διογένης ο Κυνικός
Αγαπητό Fimotro,
Πάει έχουμε τρελαθεί τελείως σε αυτή τη χώρα… Και για αυτό μάλλον δεν φταίει η κρίση αλλά το DNA του Έλληνα. Άλλωστε και ο νομπελίστας ποιητής μας Γιώργος Σεφέρης είχε...
πει ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των παράλληλων μονολόγων. Και τι δεν έχουμε ακούσει αυτές τις ημέρες με αφορμή την συμφωνία του Eurogroup της Παρασκευής 20 Φεβρουαρίου. Και εντός Ελλάδος και εκτός Ελλάδος. Και καλά εκτός Ελλάδος τα συμφέροντα είναι πολλά και λογικό να έχουμε φίλους και εχθρούς, αλλά και εντός της χώρας; Και εντός του ΣΥΡΙΖΑ;

Ξέρετε ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του Έλληνα; Ο ίδιος του ο εαυτός! Δεν χρειαζόμαστε κανέναν άλλο!!! Κάτι παραπάνω ήξερε ο Τσώρτσιλ όταν έλεγε ότι «αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλλοίμονό μας». Για αυτό και έχουν φροντίσει να έχουμε μια διαλυμένη παιδεία, οικογένεια (βλέπε και δόγμα Κίσινγκερ) και για ενότητα ας γελάσουμε καλύτερα. Ακόμη και την στιγμή αυτή που πεθαίνουν, πεινάνε, έχουν καταστραφεί συμπολίτες μας, αδέλφια μας, λες και έχουμε πόλεμο, οι περισσότεροι ακολουθούν τον δικό τους δρόμο, για το δικό τους προσωπικό συμφέρον!!! Μέχρι και επιστολή 42 Ελλήνων πανεπιστημιακών κατά Τσίπρα και υπέρ Γερμανίας είδαμε να δημοσιεύεται!!!

Είναι απολαυστικό, διασκεδαστικό από την μία πλευρά να ακούς κάποιους τύπους σαν τον κ. Σαμαρά, τον κ. Γεωργιάδη, τον κ. Βενιζέλο και άλλους να περηφανεύονται για τα «επιτεύγματα» τους και ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί τον δρόμο που χάραξαν εκείνοι, χάνοντας όμως πολύτιμο χρόνο!!! Από την άλλη πλευρά είναι να θλιβερό να ξέρεις ότι οι ίδιοι τύποι κυβέρνησαν την χώρα για τόσο διάστημα!!! Και ότι εξακολουθούν να είναι ξεδιάντροποι και αδιόρθωτοι.

Η κυβέρνηση δέχεται πυρά όμως και εκ των έσω. Μανώλης Γκλέζος, Σοφία Σακοράφα, Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας (ΚΟΕ), Αντώνη Νταβανέλος είναι μόνον μερικοί από αυτούς που αντιδρούν, σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας, για τις ενέργειες της κυβέρνησης. Πέρα από το ότι η κριτική που ασκούν σε αυτή είναι χρήσιμη, γιατί δείχνει στους ξένους συνομιλητές μας ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δεν είναι τα «άκρα» όπως έλεγε ο κ. Σαμαράς, τα «άκρα» ή καλύτεροι οι ακραίοι είναι υπαρκτοί και είναι άλλοι και είναι και εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Και αν φύγει ο κ. Τσίπρας όπως ζητούν μερικοί από αυτούς, τότε τι; Από την άλλη πλευρά υπάρχει και ο κίνδυνος η κυβέρνηση να κάνει πίσω σε ορισμένα θέματα φοβούμενη τις εσωτερικές αντιδράσεις.

Όμως είναι πολύ νωρίς ακόμη για να αποφασίσει κανείς αν η κυβέρνηση «νίκησε» ή «έχασε» σε αυτή την διαπραγμάτευση. Όποιος έχει βρεθεί στην θέση του διαπραγματευτή το γνωρίζει αυτό. Μόνον οι άσχετοι θέλουν αποτελέσματα τύπου «εδώ και τώρα». Πρέπει να είναι τουλάχιστον ηλίθιος κάποιος για να πιστεύει ότι με την ρητορεία της κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ ή οποιασδήποτε άλλης κυβέρνησης που ήταν αντίθετη με τις μέχρι σήμερα ενέργειες των δανειστών μας θα είχε άμεσα αποτελέσματα. Δηλαδή θα «φώναζε» τα δικά της η όποια κυβέρνηση, μιας οποιαδήποτε χώρας του Νότου, και οι άλλοι, οι δανειστές, θα κατέβαζαν τα παντελόνια… Και δεν τους φώναζε κάποιος πίσω από την πλάτη «μπου» να φοβηθούν…. Περισσότερο αποτελεσματικό θα ήταν.

Σύμφωνα με τα λόγια του Αμερικανού οικονομολόγου J.M.Keynes «Είναι σοφό να ξεκινάς από μια ακραία θέση, όταν επιδιώκεις μια επωφελή συμβιβαστική συμφωνία»… Και αυτό έπραξε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αν διαβάσει κανείς τα ξένα δημοσιεύματα και τις αναλύσεις, είναι τόσο αντιφατικές και τόσο αντίθετες που μάλλον είναι και αυτό μια επιτυχία! Γιατί αν συμφωνούσαν όλα, πχ ότι την «βάψαμε» ως χώρα, τότε θα ήταν τα πράγματα ακραία και σκούρα.

Το ελληνικό χρέος δεν μπορεί να αποπληρωθεί κατά τη διάρκεια «αυτής της ζωής» αναφέρει ο Κίνγκσλεϊ Τζόουνς, ιδρυτής και CIO της Jevons Global. «Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Το ελληνικό χρέος ανέρχεται πλέον στο 175% του ΑΕΠ, είναι μεγαλύτερο από ό,τι ήταν από όταν άρχισε αυτή η υπόθεση».

«Αυτό που θα έπρεπε να αποδεχτεί το Eurogroup είναι ότι η Ελλάδα είναι αναξιόχρεη και χρειάζεται σημαντικό κούρεμα (material haircut). Θα έπρεπε να το είχαν κάνει αυτό το 2010, αλλά επέλεξαν να παρατείνουν την πίστωση της Ελλάδας και να απωθήσουν το πρόβλημα» αναφέρει ο Νίκολας Φέρες, της Eastspring Investments, ο οποίος συμπληρώνει ότι η λιτότητα «απλά δεν είναι βιώσιμη».

«Βασικά αν δείτε τη συμφωνία της Παρασκευής, η Ελλάδα δεν πήρε τίποτα, η Γερμανία πήρε τα πάντα και πλέον οδεύουμε προς έξοδο της Ελλάδας από την ΟΝΕ» εξηγεί ο Έβαν Λούκας, market strategist της IG,, ο οποίος αναμένει ότι οποιαδήποτε συμφωνία θα θέσει σε κίνδυνο το πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και θα ενισχύσει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, που πιθανότατα θα έθεταν σε κίνδυνο οποιαδήποτε συμφωνία διάσωσης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αυτές είναι μερικές μόνον από τις δηλώσεις των ειδικών…

Επίσης ο αναλυτής της εφημερίδας Handelsblatt γράφει στο κείμενο του όπου συγκρίνει τα δύο ανακοινωθέντα του Eurogroup, αυτό της 16/2 που δεν το δέχθηκε η κυβέρνηση και αυτό της 20/2 που υπέγραψε: Άξιζε τον κόπο η απόρριψη του κειμένου της 16ης Φεβρουαρίου, απλά και μόνο για να συμφωνήσεις τέσσερις ημέρες αργότερα; Για την Αθήνα, σίγουρα ναι. Πήρε την υπόσχεση ότι δεν θα της ζητηθεί άλλη αυτοκαταστροφική και υπερβολική λιτότητα, καθώς και την διαβεβαίωση ότι θα μπορέσει να δημιουργήσει τις δικές της οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές, εφόσον δεν επηρεάσουν αρνητικά τα συμφέροντα των εταίρων της, χωρίς να χρειάζεται να εφαρμόσει τα μέτρα που έγιναν δεκτά από την προηγούμενη κυβέρνηση και απορρίπτονται κατηγορηματικά από τον κόσμο.

Η κυβέρνηση αν μη τι άλλο κέρδισε τέσσερις μήνες. Εκεί θα δείξει την αξία της. Τι θα πράξει μέσα σε αυτούς τους μήνες για να πείσει ότι θα κάνει την Ελλάδα μια άλλη χώρα! Και εδώ αρχίζουμε εμείς να έχουμε τις αμφιβολίες μας, ειδικά όταν διαβάζουμε δηλώσεις του αναπληρωτή υπουργού κατά της διαφθοράς κ. Νικολούδη ότι «Πόλεμο με ολιγάρχες, όχι. Δεν είναι στις προθέσεις μας. Στοχευμένοι έλεγχοι, όμως, σε οικονομικούς παράγοντες που έχουν παρανομήσει και βλάψει το Δημόσιο, ναι»… Γιατί κύριε Νικολούδη όχι πόλεμο με τους ολιγάρχες που έχουν βλάψει το δημόσιο; Ποιοι είναι οι ολιγάρχες της χώρας; Μήπως όλοι τους έγιναν ολιγάρχες απομυζώντας το δημόσιο χρήμα και μόνον αυτό; Τι έχουν να επιδείξουν σε δραστηριότητες στο εξωτερικό;

Ο όρος ολιγάρχης χρησιμοποιήθηκε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης σχεδόν αποκλειστικά για τους νέους επιχειρηματίες της Ρωσίας και του πρώην ανατολικού μπλοκ που θησαύρισαν σε διάστημα λίγων ημερών λεηλατώντας τη δημόσια περιουσία. Στα δικά μας τώρα, ο όρος ολιγάρχης, σύμφωνα με τους Financial Times, αναφέρεται σε μια μικρή ομάδα ισχυρών Ελλήνων επιχειρηματιών που έχουν εκμεταλλευτεί τις πολιτικές διασυνδέσεις τους για να εξασφαλίσουν συμβόλαια και να βγάλουν εκτός πιθανούς ανταγωνιστές, συμπεριλαμβανομένων και ξένων επενδυτών. «Οι ολιγάρχες βρίσκονται ψηλά στην ατζέντα μας», δήλωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Σταθάκης, σε συνέντευξή του στην εν λόγω εφημερίδα στις αρχές Ιανουαρίου. «Θα είναι προτεραιότητα», συμπλήρωσε…

Τελικά θα είναι ή δεν θα είναι προτεραιότητα; Ή αρχίσανε οι «εκπτώσεις» και η κυβέρνηση θα αφήσει τους ολιγάρχες απ’ έξω για να ελέγξει τους οικονομικούς παράγοντες που ως όρος είναι σαφώς το ολιγότερο μια κλάση κάτω από τους ολιγάρχες! Κάνουν τζιζ οι «μεγάλοι»;

Από σήμερα το βράδυ, που θα φύγει το e-mail της κυβέρνησης με τις προτάσεις της, σε αυτό το γήπεδο θα παιχτεί το παιχνίδι. Των μεταρρυθμίσεων, της διαφθοράς, της διαπλοκής και πάει λέγοντας. Μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις με αυτούς, τους ολιγάρχες, να παραμένουν στον θρόνο τους δεν γίνεται. Και αν η κυβέρνηση δεν προχωρήσει στον έλεγχο τους σήμερα, όχι αύριο ,το έχει χάσει το παιχνίδι… Και μαζί και την συντριπτική υποστήριξη του κόσμου