Γιατι ονειρευεται ο ολυμπιακος

Γράφει ο Αντώνης Καρπετόπουλος
(από το : sport24.gr)
Ένα ματς όπως αυτό που έχει να δώσει ο Ολυμπιακός με την Παρί έρχεται συνήθως για τον πρωταθλητή μια φορά το χρόνο. Τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός το έχει δώσει στο Εμιρετς με την Αρσεναλ...
και στο Μπερναμπέου με τη Ρεάλ Μαδρίτης: πρόκειται για ένα παιγνίδι στα χαρτιά χαμένο, που ο πρωταθλητής το αντιμετωπίζει με λίγο άγχος, αφού αν στραβώσει μπορεί να του στοιχίσει σε επίπεδο πρεστίζ – όταν από την Παρί έχεις δεχτεί τέσσερα γκολ σε ένα ημίχρονο στο Καραϊσκάκη δεν γίνεται να μην έχεις στο μυαλό σου ότι εκτός έδρας κινδυνεύεις με μια συντριβή.

Τα προηγούμενα δείχνουν ότι συντριβές ήρθαν όπου υπήρχε πολύ ανεμελιά και ελάχιστος φόβος – στοιχεία ικανά να σε οδηγήσουν σε ένα λάθος παιγνίδι. Πιο πολύ και από τις διαφορές των δυο ομάδων σε τεχνικό και αγωνιστικό επίπεδο θα ήθελα να σας επιστήσω την προσοχή στην φώτο του πρώτου ματς, που ακολουθεί, όπου φαίνεται ο Σάμαρης να προσπαθεί να μαρκάρει τον Ιμπραϊμοβιτς.

Αν προσέξετε τις διαφορές των δυο παικτών σε μυϊκό όγκο, π.χ τους τετρακέφαλους του Ζλάταν σε αντιδιαστολή με τα πόδια του Σάμαρη, καταλαβαίνετε τι διαφορά δυναμικότητας: η Παρί αποτελείται όχι απλά από ακριβοπληρωμένους παίκτες, αλλά από θηρία που έχουν γυρίσει την Ευρώπη. Αν σε αυτά τα ματς, κάποιος επιχειρεί να καταφύγει στη δύναμη για να γλυτώσει, εδώ ούτε αυτή βοηθά καθώς οι άλλοι έχουν περισσότερη.

Μόνο από την Παρί έχει χάσει
Οπότε δυο πράγματα μπορεί να σε βοηθήσουν: ή να σε υποτιμήσουν, ενδεχομένως φρενάροντας καθώς τα δικά τους κρίσιμα ματς είναι μπροστά ή να κάνεις εσύ το παιγνίδι της χρονιάς, όπως π.χ κάποτε στο Μπερναμπέου όταν παίζοντας με παίκτη λιγότερο από πολύ νωρίς, κοίταξες, ως Ολυμπιακός, την τότε πανίσχυρη Ρεάλ στα μάτια μέχρι το τέλος. Εύκολο να το λες, αλλά αυτά δεν γίνονται κατά παραγγελία.

Ο Ολυμπιακός ταξιδεύει στο Παρίσι με ένα όνειρο τρελό και έχει κάθε δικαίωμα, αφού φέτος ήττα έχει γνωρίσει μόνο από τους πρωταθλητές Γαλλίας στο πρώτο ματς.

Όμως ο αντίπαλος δεν χάνει εδώ και εννέα μήνες, στο πρώτο του παιγνίδι του χρειάστηκαν μόλις τριάντα λεπτά για να σε στραπατσάρει και η πιθανότητα να μην πάρει στα σοβαρά το ματς, όπως π.χ συνέβη με την Αντερλεχτ, είναι μικρή γιατί παίζει και την μαθηματική του πρόκριση και την πρωτιά του. Ο Ολυμπιακός για να γλυτώσει πρέπει να κάνει ένα θαύμα – και τα θαύματα λέγονται έτσι ακριβώς γιατί δεν είναι κατά παραγγελία. Προκύπτουν συνήθως ανεξήγητα.

Το μόνο καλό είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση η συνταγή του θαύματος μοιάζει απλή. Για να γλυτώσει ο Ολυμπιακός την πίεση των πρωταθλητών Γαλλίας χρειάζεται κάποια στοιχειώδη πράγματα:

Α) να κρατήσει μπάλα και να ελαττώσει την πίεση, της άμυνάς του όπως έκανε στο πρώτο ημίχρονο του ματς στο Καραϊσκάκη.
Β) να πιέσει τον Τιάγκο Μότα και τον Βεράτι κυρίως, γιατί αν αυτοί δεν λειτουργήσουν σωστά δεν θα φτ΄’ανει η μπάλα όπως πρέπει στους ικανότατους κυνηγούς και ο Ιμπρα (αν αγωνιστεί…) θα χρειαστεί να βγει πολύ από την περιοχή και
Γ) να καλύψει τις πλάγιες γραμμές και ειδικά να σταματήσει τον Φαν Ντερ Βίλ που είναι ένας σπουδαίος δημιουργός κρυμμένος στη θέση του δεξιού μπακ.
Αυτή είναι η συνταγή, αυτή εφάρμοσε με πολύ τρέξιμο η Αντερλεχτ κι έφυγε με το βαθμό της ισοπαλίας, αλλά άλλο να το λες και άλλο να το κάνεις. Το πρώτο ματς έδειξε πως ακόμα και αν καταφέρεις να το κάνεις, αρκεί ένα εικοσάλεπτο χαλαρώματος, ή μια καλύτερη τακτοποίηση των μεσοεπιθετικών της Παρί από τον Μπλαν για να πάθεις ζημιά τεράστια.

Οδηγός η Λισσαβόνα
Είναι οδηγός το πρώτο ματς; Και ναι και όχι. Ναι, γιατί τα όσα έκανε ο Ολυμπιακός εκείνη τη μέρα στο πρώτο ημίχρονο συνιστούν έτσι κι αλλιώς ένα είδος αλάνθαστης συνταγής. Και όχι γιατί το ίδιο το πρώτο ματς δείχνει πως είναι δύσκολο και να τα επαναλάβεις και να τα εφαρμόσεις για ενενήντα λεπτά: ίσως προτιμότερο και από το να παίξεις καλά, όπως συνέβη για ένα ημίχρονο στο Καραϊσκάκη, είναι το να μην τους αφήσεις να παίξουν όσο καλά ξέρουν. Αν γίνει επίδειξη αρετών και δυνατοτήτων, η Παρί έχει κάμποσες παραπάνω.

Στο πρώτο ματς ή ταυτόχρονη παρουσία του Τσόρι, του Μασάδο και του Φουστέρ (για μια και μοναδική φορά φέτος…), βοήθησαν ώστε να υπάρχει καλή κυκλοφορία της μπάλας, αλλά απόψε πιο πολύ από αυτούς θα χρειαστούν στη μεσαία γραμμή τα πνευμόνια του Σάμαρη, του Μανιάτη, ίσως του Εν Ντινγκά. Για μένα οδηγός δεν είναι το πρώτο ημίχρονο του Καραϊσκάκη γιατί πιστεύω πως η επιθετική εκείνη τακτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί - και θα ήταν μάλλον για δεύτερη φορά αυτοκαταστροφικό να ξοδέψεις ενέργεια στη δημιουργία, χωρίς να σκεφτείς πρώτα να περιορίσεις τους αντίπαλους μέσους.

Οδηγός θα έπρεπε να είναι το πρώτο ημίχρονο στη Λισσαβόνα, εκείνο στο οποίο είδαμε ένα Ολυμπιακό έτοιμο να φύγει στις αντεπιθέσεις, μυαλωμένο τόσο ώστε να εκμεταλλεύεται το Μήτρογλου και συγχρόνως καλά καλυπτόμενο στη μεσαία γραμμή και στα πλάγια.

Σχέδια επί χάρτου
Αν στο Καραϊσκάκη κόντρα στην Παρί ο Ολυμπιακός έκανε ένα ματς μεγάλης αγωνιστικής έντασης, στη Λισσαβώνα έπαιξε πολύ μυαλωμένα, με καλή κατανομή δυνάμεων, λιγότερη κατοχή μπάλας, αλλά με παιγνίδι κάθετο και ίσως πιο αποδοτικό. Για να ξαναγίνει το ίδιο, ίσως θα ήταν χρήσιμο απόψε ο Μίτσελ να κάνει πάλι τις εκπλήξεις του: μια μπορεί να είναι η ταυτόχρονη παρουσία του Βάις και του Κάμπελ στα φτερά, στο πλάι του Μήτρογλου, ή η παρουσία του Χολέμπας στα χαφ με το Μπονγκ πίσω του

Ο Ισπανός δύσκολα θα αποχωριστεί το Φουστέρ: το καταλαβαίνω, όμως ο καλός στρατιώτης Νταβίντ, μου μοιάζει ελαφρώς κουρασμένος, ενώ ο Κάμπελ έχει ρέντα και ο Βάις έχει ταχύτητα. Επειδή είναι σίγουρο ότι στα χαφ θα δούμε το δίδυμο Μανιάτη – Σάμαρη, νομίζω πως χρειάζεται ένας καλός πασέρ και μια ωραία έκπληξη θα ήταν ο Μασάδο, αντί του Τσόρι.

Με ένα 4-3-3, κάλυψη στο πλάι και σίγουρες πάσες, υπάρχει περίπτωση να βάλει ο Ολυμπιακός την Παρί στο τριπάκι ότι και η ισοπαλία δεν είναι κακό αποτέλεσμα. Ένα τέτοιο mind game είναι ο μόνος τρόπος που έχει ο πρωταθλητής για να γλυτώσει.

Οι ανταποκρίσεις λένε ότι η Παρί θα παίξει πλήρης - εγώ νομίζω ότι θα παρει χρόνο συμμετοχής και ο Λαβέτσι και μάλλον θα παίξει και ο Παστόρε. Όπως και να έχει η Παρί είναι μια σκάλα παραπάνω: χρειάζεται και σχέδιο και τρέξιμο και πολλή τύχη.

Και, βέβαια, να μην έχει βάλει σκοπό του ο Ιμπρα να αποδείξει ότι για το στραπάτσο του από το Ρονάλντο στα μπαράζ έφταιγαν οι συμπάικτες του στη Σουηδία: αν το βάλει σκοπό να μετατρέψει το ματς σε αγώνα επίδειξης, αλίμονο σε όποιους βρεθούν στο δρόμο του.