Επιβεβαιωση για την πρωτοεμφανιζομενη οργανωση

ΕΚΤΑΚΤΟΓράφει ο Βασίλης Χήτος
Oι χθεσινές εκτιμήσεις μας στο Fimotro για πρωτοεμφανιζόμενη οργάνωση επιβεβαιώθηκαν καθώς πριν από λίγο οι «Αποκλίνουσες συμπεριφορές για τη διάδοσητου επαναστατικού τερορισμού -Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο» ανέλαβαν την ευθύνη για την...
επίθεση στα κεντρικά της Microsoft στο Μαρούσι. Οι αρχές πάντως τώρα εξετάζουν αν και ποια άλλη ενέργεια έχει αναλάβειοργάνωση με παρεμφερή ονομασία.
ΟΛΗ Η ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ
Τα ξημερώματα της Τετάρτης 27 Ιουνίου επιτεθήκαμε με παγιδευμένοόχημα στα κεντρικά γραφεία της Microsoft. Εισβάλαμε από την κεντρική είσοδο καιπυροδοτήσαμε το παγιδευμένο βαν στο εσωτερικό του κτηρίου, φιλοδωρώντας το με150 λίτρα βενζίνης. Καθ' όλη τη διάρκεια της επιχείρησης εξασφαλίσαμε ότικανένας δεν θα διατρέξει οποιοδήποτε κίνδυνο ενώ αντίθετα με τους ισχυρισμούςδιαφόρων δημοσιευμάτων δεν χρησιμοποιήσαμε όπλα για την ακινητοποίηση τουπροσωπικού. Ήταν μια πράξη πολέμου, ενάντια στις ύπουλες σιωπές και στηνγενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει ο σύγχρονος κόσμος.

“Εγκλωβισμένοι στηνκοινωνία-φυλακή...”
Μεγαλώνοντας και σπαταλώντας τον χρόνο και το κάθε λεπτό της ζωής μας στημεγάλη φυλακή, στην πόλη που πνίγει στο άγχος και το στρες εκατομμύριαανθρώπους. Είναι τρελό, αντιφατικό που άνθρωποι συνωστίσθηκαν σα ζόμπι ο έναςπάνω στον άλλο μέσα σε γιγάντιες πόλεις. Στα εργοστάσια, στις δουλειές τους,στο τεχνητό πράσινο, μπροστά απ’ τις τηλεοράσεις, στις ουρές στα ταμείαανεργίας. Στα πρέπει και στους εκβιασμούς.
Οι ρυθμοί εδώ είναι εξοντωτικοί, τα διλήμματα πιο εκβιαστικά από ποτέ, ταψυχοφάρμακα στο ράφι και τα αντικαταθλιπτικά γιατρεύουν κάθε ασθενή τουσύγχρονου τρόπου ζωής.
Ψυχιατρεία, ψυχολόγοι και ψυχίατροι, φυλακές· μα μήπως δεν είναι και τασιχαμένα κλουβιά-διαμερίσματα των ανθρωποφάγων πολυκατοικιών που με το δικότους τρόπο φυλακίζουν το ανθρώπινο συναίσθημα, τη ζωντάνια και τηνενεργητικότητα;

Μήπως δεν είναι οι πολύβουες λεωφόροι, οι ήχοι απ’ τα συνεχή κορναρίσματααυτών που βιάζονται, βιάζονται να κερδίσουν έστω και ένα λεπτό για να φτάσουνπιο γρήγορα στην εργασία τους, στη σχολή τους, στο σημαντικό ραντεβού τους;

Μήπως δεν είναι φυλακή όλο αυτό γύρω σου;

Μήπως δεν είναι κάγκελα οι αναστολές και οι φόβοι, δεν είναι ένα ψυχρό λευκόκελί ο αποτρόπαιος ατομισμός που κλείνει τα μάτια και δεν ακούει;

Μήπως δεν είναι ένας δεσμοφύλακας κι ο καριόλης ο χρόνος που επιβάλλεταιπάνω στη ζωή με το πιο βίαιο τρόπο; Το πρόγραμμα, τα ωράρια , τα διαλείμματαπου τεμαχίζουν το βίωμα και το εξημερώνουν;

Μήπως χειροπέδες δεν αποτελούν κι προσωπικοί εγωισμοί του καθενός μας, ηεγωπάθεια και η αυτό-ανάδειξη; Όσοι πουλάνε μούρη για να καλύψουν τις αδυναμίεςτους, να σκεπάσουν έστω και πρόσκαιρα τη φτήνια του καταπιεσμένου εαυτού τους.
Κανείς εδώ δεν είναι ελεύθερος. Ψευδαισθήσεις ελευθερίαςναρκώνουν τους πάντες. Μια ματιά γύρω αρκεί, για όποιον δεν εθελοτυφλεί για νααντιληφθεί ορατές και αόρατες χειροπέδες.
Είναι αλήθεια, ο σύγχρονος κόσμος τ