Επιτελους, ποσο ακομα ;

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Στον απόηχο μιας τόσο σημαντικής για τη χώρα μας ημέρας, μιας ημέρας με δυνατό συμβολισμό...
για όλους εμάς που βιώνουμε εδώ και έξι σχεδόν χρόνια μια ιδιότυπη κατοχή, είναι αδύνατον πλέον με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας να μην αναρωτηθώ :
Πόσο ακόμα μπορούμε να ζούμε και να εργαζόμαστε μέσα στη νοσηρή και ανθρωποβόρα καθημερινότητα που έφτιαξαν για όλους εμάς οι εθνικοί σωτήρες μας;Πόσο ακόμα θα δεχόμαστε την κατάφωρη παραβίαση όλων των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων;Πόσο ακόμα θα ζούμε μέσα στο φόβο, την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και τη μαυρίλα;Πόσο ακόμα θα βλέπουμε ανθρώπους να αυτοκτονούν και να αφήνουν πίσω τους γυναίκες και παιδιά βουτηγμένους μέσα στο πένθος, τα χρέη και τη δυστυχία;Πόσο ακόμα θα βλέπουμε τα δημόσια νοσοκομεία μας διαλυμένα, χωρίς ούτε τα απαραίτητα για την περίθαλψη όσων δεν έχουν τη δυνατότητα να καταφύγουν στα ιδιωτικά για να θεραπευτούν;Πόσο ακόμα θα αντέχουμε να βλέπουμε την παιδεία μας ρημαγμένη, τα σχολεία μας υποστελεχωμένα με χιλιάδες κενά εκπαιδευτικών και με παιδιά που γυρίζουν στο σπίτι από τις 12 το μεσημέρι αφού οι δάσκαλοι και οι καθηγητές αποτελούν πλέον είδος προς εξαφάνιση;Πόσο ακόμα η εγκληματικότητα θα οργιάζει κάνοντας την ασφάλεια μας κυριολεκτικά ''επικίνδυνη αποστολή'' για τους υποαμοιβόμενους αλλά αξιοπρεπείς και φιλότιμους αστυνομικούς που με κίνδυνο ακόμα και της ίδιας τους της ζωής στελεχώνουν διαλυμένα αστυνομικά τμήματα;Πόσο ακόμα θα αντέχουμε να βλέπουμε πεινασμένα παιδιά στα σχολεία που λιποθυμούν γιατί η ανεργία και η ανέχεια των γονιών τους δεν τους επιτρέπει να φάνε έστω μια μπουκιά ψωμί πριν ξεκινήσουν για το σχολείο τους;Πόσο ακόμα θα βλέπουμε ανθρώπους να κοιμούνται στο δρόμο γιατί δεν τους έμεινε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους για να προστατευτούν από το κρύο και τη βροχή;Πόσο ακόμα δε θα αντιδρούμε βλέποντας ανθρώπους πεινασμένους να στήνονται στις ουρές των συσσιτίων για να πάρουν ένα πιάτο φαγητό για να ξεγελάσουν την πείνα τους;Πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε να γεμίζουν τα ψυχιατρεία μας - όσα έχουν απομείνει ακόμα ανοιχτά- με συνανθρώπους μας που λύγισαν και δεν άντεξαν την πίεση της ανεργίας, της ανέχειας, της στέρησης που καταρρακώνει και εξαθλιώνει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στην απελπισία και τους στερεί την αυτοεκτίμηση κάνοντας τους να φλερτάρουν επικίνδυνα με τα όρια τους;Πόσο ακόμα θα κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά όταν ακούμε ότι οι Έλληνες που βρέθηκαν λόγω κρίσης σε αδυναμία να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις που είχαν αναλάβει όταν δούλευαν και έβγαζαν χρήματα, ''βομβαρδίζονται ''από το πρωί ως το βράδυ από κάθε λογής δήθεν εταιρείες ενημέρωσης οφειλετών και δικηγορικά γραφεία που δεν τους αφήνουν σε ησυχία στο σπίτι, αλλά και στην εργασία τους, υπενθυμίζοντας τους οφειλές που γνωρίζουν πολύ καλά, χωρίς η πολιτεία να τους προστατεύει επαρκώς, αφήνοντας τους βορά σε ύβρεις, απειλές, εκφοβισμούς και εκβιασμούς; Ποιος επιτρέπει άραγε προσωπικά και απόρρητα στοιχεία των οφειλετών να είναι προσβάσιμα από τον καθένα που δηλώνει συνεργαζόμενος με την κάθε τράπεζα;Πόσο ακόμα θα βλέπουμε ανθρώπους να μη μπορούν να αγοράσουν τα βασικά, να μη μπορούν να πληρώσουν το ηλεκτρικό ρεύμα ή τις υποχρεώσεις των παιδιών τους;Πόσο ακόμα θα καταδεχόμαστε να κόβουν τις συντάξεις, αργά και βασανιστικά, κάθε μήνα και λίγο σε γέροντες, σε απόμαχους της ζωής, που αφού προσέφεραν στην πατρίδα με τον ιδρώτα τους και την εργασία τους καλοπληρώνοντας τα ασφαλιστικά τους ταμεία ώστε στη δύση της ζωής τους να μπορούν να ζήσουν μια αξιοπρεπή και ήρεμη ζωή και να χαρούν παιδιά και εγγόνια, βρίσκονται τελικά να ζουν μέσα στην αγωνία και την αβεβαιότητα μιας ζωής χωρίς πόρους;Πόσο ακόμα θα αφήσουμε τα ''γεράκια'' της τρόικας ή του κουαρτέτου να ορίζουν τη ζωή μας, να αποφασίζουν για το αν θα έχουμε ή όχι περιουσία, για το αν θα μας πετάξουν έξω από τα σπίτια μας, για το αν θα μας επιτρέψουν να κάνουμε οικογένεια, να φέρουμε παιδιά στον κόσμο, για το αν θα μας πνίξουν στους φόρους, για το αν θα μας διώξουν από την πατρίδα μας;Και τέλος, επιτέλους πόσο ακόμα θα τους επιτρέπουμε να διαπράττουν ατιμώρητα μια
γενοκτονία, τιμωρώντας έναν ολόκληρο λαό, θεωρώντας τον πειραματόζωο και βορά στις ορέξεις και τις διαθέσεις τους, αντιμετωπίζοντας όλους εμάς δυνητικά ως κλέφτες,τεμπέληδες, φοροφυγάδες; Λεηλατώντας τις ζωές μας, ''μπουκώνοντας'' μας με πανάκριβο χρήμα που δήθεν μας διασώζει, διατηρώντας μας στο ευρώ χωρίς ευρώ και βαπτίζοντας εθνικό μας όραμα τη δόση, την υποδόση, τα προαπαιτούμενα και την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών; Ας ορθώσουμε επιτέλους το ανάστημα, ας σηκώσουμε επιτέλους το κεφάλι, ας σκεφτούμε και ας βάλουμε στην καρδιά και το μυαλό μας τα λόγια του σμηναγού Λουκά Θεοχαρόπουλου, που μετά τους εντυπωσιακούς ελιγμούς του με ένα F16 πάνω από το Θερμαϊκό, μας θύμισε αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε στιγμή : ''Ενωμένοι, περήφανοι και δυνατοί θα συνεχίσουμε. Χρόνια Πολλά Ελλάδα! ''.