Επι ξ(η)ρου ακμης ο συριζα

Γράφει ο Θωμάς Σίδερης
(από το : trenomag)
Τον περασμένο Δεκέμβριο, μια ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικώς με τη διακοπή ποινής του Σάββα Ξηρού και τη μεταφορά του στο νοσοκομείο προκάλεσε ποικίλα σχόλια και οδήγησε σε μια ακόμα...
μετωπική σύγκρουση κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Μεταξύ άλλων, σε εκείνη την ανακοίνωσή του ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζε ότι «Έντεκα και πλέον χρόνια μετά το βαρύτατο τραυματισμό του, τις πολλαπλές σωματικές βλάβες και παρά τα προβλήματα υγείας που υπέστη κατά τον τραυματισμό του και τα επόμενα χρόνια, όπως τύφλωση, κώφωση, σκλήρυνση κατά πλάκας και νευρολογικά προβλήματα, ο Σάββας Ξηρός εξακολουθεί να παραμένει κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού». Ο ΣΥΡΙΖΑ επέμενε στην από το 2010 καταδίκη της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), που εδρεύει στο Στρασβούργο, όσον αφορά στη μεταχείριση του κρατουμένου Σάββα Ξηρού.

Η υπεύθυνη του τμήματος ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, Τασία Χριστοδουλοπούλου, μιλώντας τότε στον ΒΗΜΑ FM και στην εκπομπή των Βασίλη Χιώτη και Νότη Παπαδόπουλου υποστήριξε κάτι που είναι ολότελα αποδεκτό: «Ένας κρατούμενος στη φυλακή δεν παύει να είναι άνθρωπος». Σε εκείνο όμως που δεν μπόρεσε να απαντήσει η κυρία Χριστοδουλοπούλου ούτε ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επέλεξε τότε να αναδείξει την περίπτωση ενός κρατουμένου, καταδικασμένου σε άπειρα χρόνια φυλάκισης για τρομοκρατικές επιθέσεις και δολοφονίες αθώων πολιτών.

Έπειτα, αλγεινή εντύπωση προκάλεσε και η φρασεολογία που χρησιμοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζοντάς τον «κρατούμενο ειδικής φύσεως». Στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών –ακόμα και αυτών που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ- ο Σάββας Ξηρός είναι ένας κοινός τρομοκράτης.

Έπειτα, το σημαντικότερο όλων ήταν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ παρασύρθηκε σε μια «επιλεκτική ευαισθησία», συνοδευόμενη μάλιστα από μια ανακοίνωσή του, η οποία από όποια οπτική και αν εξεταζόταν, δεν μπορούσε επαρκώς να δικαιολογηθεί. Στις ελληνικές φυλακές υπάρχουν δεκάδες περιπτώσεις ασθενών κρατουμένων, οι οποίοι χρήσουν ανάλογης αντιμετώπισης, ακόμα και αν η υπόθεσή τους δεν έχει φτάσει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Επομένως, όποια διαδικασία έπρεπε να ακολουθηθεί για τον Σάββα Ξηρό, η ίδια ακριβώς έπρεπε να τηρηθεί και για τους υπόλοιπους κρατουμένους, στα πλαίσια του αναντίρρητου σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σήμερα, μερικές μόνο εβδομάδες αργότερα, ο Σάββας Ξηρός βρίσκεται φρουρούμενος στο νοσοκομείο και ο αδελφός του Χριστόδουλος Ξηρός, καταζητούμενος, αφού μετά από δήλωση του δικηγόρου του, «η μη επιστροφή του στη φυλακή μετά από σχετική άδεια αποτελεί “πολιτική απόφαση”».

Φαινομενικά, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η εφαρμογή μιας απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ο σεβασμός των δικαιωμάτων των κρατουμένων δε συνδέεται καθόλου με την «πολιτική απόφαση» ενός τρομοκράτη να μην επιστρέψει στη φυλακή. Δε θα συνδεόταν, αν δεν υπήρχε η «επιλεκτική ευαισθησία» του ΣΥΡΙΖΑ, που αν και δεν είναι υποχρεωμένος να απολογηθεί, σίγουρα φέρνει σε άβολη θέση το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ελπίζω και εύχομαι να μη βρει υποστηρικτές από στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ η «πολιτική απόφαση» του Χριστόδουλου Ξηρού. Γιατί τότε η «επιλεκτική ευαισθησία» θα μπορούσε να μεταφραστεί σε «μπούμερανγκ» για τον ΣΥΡΙΖΑ και σε «ιδεολογικό επιχείρημα» για τους τρομοκράτες της 17Ν.