Εκτιμώντας τα πρώτα βήματα των αρχιεπισκόπων αμερικής, αυστραλίας και θυατείρων

Είναι σε όλους γνωστό,  τουλάχιστον σε αυτούς που με διαβάζουν, ότι οι απόψεις που εκφράζω ενοχλούν συχνά  όχι γιατί είναι αιχμηρές και κακόπιστες,  αλλά γιατί περιγράφουν αλήθειες που πολλές φορές αποκαλύπτουν πρόσωπα και προσωπεία που φορούν κάποιοι.

Του Σωτήρη Τζούμα

Αυτά που θα διαβάσετε σε αυτό το κείμενο δεν είναι στοχευμένα-γιατί θέλω  να πικάρω κάποιον ή κάποιους.
Οι απόψεις αυτές είναι γραμμένες με αγωνία και πόνο για την πορεία και το μέλλον του Θεοίδρυτου οργανισμού της Εκκλησίας μας.
Και μάλιστα να πώ  ότι  αφορούν  κάθε εκκλησιαστικό οργανισμό  που έχει περιέλθει

σε κατάσταση παρακμής,  λόγω γήρανσης της ηγεσίας του.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο που το συναντάμε  σε Μητροπόλεις της Εκκλησίας της  Ελλάδας, όπου  οι Μητροπολίτες τους είναι πλέον γέροντες και ανήμποροι και οι διοικήσεις των Μητροπόλεων έχουν περάσει στα χέρια  κάποιων καιροσκόπων και καταφερτζήδων εκ  της αυλής  που εκμεταλλεύονται στο έπακρο την κατάσταση. Έχω γράψει πολλές φορές γιαυτό αλλά δυστυχώς ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και η Σύνοδος κωφεύουν με αποτέλεσμα να συνεχίζεται μία αρρωστημένη κατάσταση όπου κάποιες Μητροπόλεις διοικούνται από τους παρατρεχάμενους και όχι από τον φυσικό και νόμιμο ποιμένα τους διότι ο άνθρωπος δεν μπορεί πλέον.
Το ίδιο φαινόμενο το συναντάμε  και σε εκκλησιαστικούς οργανισμούς στο εξωτερικό, αλλά εκεί υπάρχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο το οποίο  όταν καταλάβει ότι μία κατάσταση έχει ξεφύγει ενεργεί με  γρήγορα ανακλαστικά και παίρνει αποφάσεις για να σταματήσει τη φθορά και να δημιουργήσει  ένα πιο υγιές περιβάλλον.
Πρόσφατα το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντιμετώπισε με αποφασιστικό τρόπο την αλλαγή ηγεσίας στις τρείς μεγάλες Επαρχίες του Οικουμενικού Θρόνου, με τη σειρά: στην Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής και στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων.
Και στις τρεις Αρχιεπισκοπές το γήρας και τα συμπτώματα κακοδιαχείρισης έφεραν και τις τρείς επαρχίες σε μεγάλη παρακμή και διάλυση.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος  σοφά ποιών ,προχώρησε με την Σύνοδο σε εκλογές νέων Ιεραρχών οι οποίοι ανέλαβαν τις ευθύνες των επαρχιών αυτών και επωμίστηκαν μεν τα  λάθη του παρελθόντος αλλά και την μεγάλη ευθύνη- πρόκληση να αναδιοργανώσουν και να εξυγιάνουν καταστάσεις οι οποίες αν γίνονταν ευρύτερα γνωστές θα έκαναν τον λαό που θρησκεύεται  να απηυδήσει!
Μπορεί να είναι οι τρεις καλύτερες επαρχίες αλλά τα προβλήματα μπροστά τους  βουνό.
✔️Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής είχε πει κάποτε ο Μακαριστός μεγάλος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ιάκωβος ότι προσομοιάζει με τον φοίνικα που αναγεννάται από την τέφρα του.  Εκεί που νομίζεις ότι υπέστη ανήκεστον βλάβη εκεί τη νοιώθεις δυνατή και έτοιμη να κατακτήσει εκ νέου τη θέση που της αξίζει.
Ναί η Αρχιεπισκοπή Αμερικής αναγεννάται εκ του μη όντος, παρά τα κατά καιρούς προβλήματα , χάρη στην ευλογημένη ομογένεια που διαθέτει   η οποία είναι κοντά στην Εκκλησία και συνδράμει πάντα στο έργο της.
Ο Αρχιεπίσκοπος πρώην Αμερικής Δημήτριος δεν ήταν η αιτία των προβλημάτων που κληρονόμησε ο άξιος διάδοχός του Ελπιδοφόρος.
Τα προβλήματα προϋπήρχαν αλλά δεν λύθηκαν ή έστω δεν αμβλύνθηκαν όπως θα έπρεπε στην εποχή που κρατούσε το πηδάλιο ο Δημήτριος. Όχι γιατί δεν ήθελε αλλά γιατί δεν ήξερε να λύνει τέτοιου είδους προβλήματα.
Ενδεχομένως  να τον πρόλαβαν και  τα χρόνια του, αλλά στα είκοσι χρόνια που είχε στην ευθύνη του την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, άφησε πίσω του  έργο θαυμαστό για να το συνεχίσει ο διάδοχός του, ο οποίος έδειξε από την πρώτη στιγμή ότι θα κάνει τη διαφορά και θα γράψει χρυσές σελίδες στην ιστορία της μεγαλύτερης επαρχίας του Θρόνου.
Ο Δημήτριος παρά την σκληρή κριτική που του έχει ασκηθεί- δυστυχώς και από τον υπογράφοντα και γιαυτό προσωπικά του ζητώ συγνώμη και να με συγχωρέσει για την αμετροέπειά μου- υπήρξε σπουδαίος Ιεράρχης.
Έκανε λάθη, όπως κάθε ζων οργανισμός, αλλά το πνευματικό του επίπεδο και τις γνώσεις του θα κάνουμε χρόνια να τα ξανασυναντήσουμε σε ορθόδοξο Ιεράρχη, σε πανορθόδοξο επίπεδο.
Ο Δημήτριος  δεν ήταν μάνατζερ. Δεν το ήξερε  αυτό το σπορ! Και δεν έκανε τίποτα για να αναπληρώσει τα κενά του και να πλαισιωθεί από τους σωστούς συνεργάτες στον τομέα αυτό.
Σε αντίθεση με τον Αρχιεπίσκοπο Γέροντα Δημήτριο,  ο φέρελπις νέος Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος είναι και μάνατζερ.
Ξέρει να κουμαντάρει αυτό που ανέλαβε αν και ως προς τη λειτουργία της ανάθεσης καθηκόντων και ευθυνών σε συνεργάτες δεν έχει κριθεί ακόμη.
Γιατί δεν έχουν κριθεί ακόμη αυτοί που έχουν αναλάβει τους επιτελικούς ρόλους δίπλα του εκ της απόδοσης και των αποτελεσμάτων των εργασιών τους.
Ο Ελπιδοφόρος ανέλαβε τις ευθύνες της Αρχιεπισκοπής σε μία εποχή που τα προβλήματα είχαν συσσωρευτεί και είχαν γίνει ένα  απροσπέλαστο βουνό.
Στο διάστημα που  είναι Αρχιεπίσκοπος δείχνει να ξέρει τί κάνει στα μεγάλα θέματα.
Θεωρώ ωστόσο ότι πρέπει μετά τις πρώτες πετυχημένες κινήσεις του,με τις οποίες  έκανε τους έχοντες και κατέχοντες προεστώτες της ομογένειας να συγκινηθούν και να ενδιαφερθούν εκ νέου για την Εκκλησία μας στην Αμερική  και το έργο της πρέπει να κερδίσει τον απλό λαό.
Πρέπει να τον νοιώσει η ομογένεια πατέρα και οδηγό. Και όταν λέμε ομογένεια εννοούμε όλα τα επίπεδα ομογενών μας. Ο Ελπιδοφόρος πρέπει να κάνει την Αρχιεπισκοπή Αμερικής να μυρίζει λιβάνι.
Καλά είναι τα χρήματα και τα μεγαλεπήβολα σχέδια αλλά αν δεν οικοδομήσει την πεποίθηση ότι η Αρχιεπισκοπή Αμερικής είναι μέρος και μέλος του Θεοίδρυτου οργανισμού της Εκκλησίας ώστε να πάρει και  τον απλό λαό μαζί του τότε όλα τα υπόλοιπα θα αποδειχθούν γράμμα κενό.
Ο Ελπιδοφόρος πρέπει να αφιερώσει κάθε μέρα της βδομάδας και σε μία μεγάλη ενότητα της ομογένειας. Να υπάρχει η μέρα η αφιερωμένη στον πολύτεκνο, η μέρα στον φτωχό εργάτη , η μέρα στο νέο μετανάστη και ούτω καθεξής.. Πρέπει να συγκινήσει και να διεγείρει την ομογένεια για να ρην κατακτήσει. Πρέπει να επικοινωνεί αδιάκοπα μαζί της  και να καταθέτει τις σκέψεις του- όπως το κάνει και τώρα – από τις οποίες θα βγαίνουν διδάγματα και παραδοχές που θα συζητούνται από στόμα σε στόμα. Ο Ελπιδοφόρος πρέπει να καταστεί Αρχιεπίσκοπος όχι μόνο των εγγεγραμμένων μελών των Κοινοτήτων, αλλά όλων των ομογενών τους οποίους πρέπει να εμπνεύσει για  να έλθουν ακόμη πιο κοντά στην Εκκλησία μας. Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής πρέπει να εκπέμψει και πάλι την ορθόδοξη πνευματικότητα που την διέκρινε τω καιρώ εκείνω. Τότε που ο αείμνηστος  Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Μιχαήλ, ο από Κορίνθου, παρέλαβε έναν διχασμένο πολιτικά Ελληνισμό και τον ένωσε και στην συνέχεια  καθιέρωσε  τη συνδρομή μελών των κοινοτήτων και οι ομογενείς μας όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκαν αλλά έσπευσαν να εγγραφούν μαζικά και να γίνουν μέλη των Ορθοδόξων κοινοτήτων μας.
Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής πρέπει να ζήσει ξανά τον  ενθουσιώδες κλίμα της εποχής εκείνης. Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος του νέου Αρχιεπισκόπου. Και μπράβο του που δεν κινήθηκε ρεβανσιστικά και διχαστικά αλλά αγκάλιασε όλο τον κλήρο με αγάπη και σε αυτούς που έπρεπε  έδειξε ότι ξέρει ποιοί είναι και πώς βαδίζουν και ότι είναι υπό την εποπτεία της Εκκλησίας. Το είπαμε και το επαναλαμβάνουμε: ο Ελπιδοφόρος είναι σε σωστή πορεία! Ελπίζουμε και ευχόμαστε  ότι θα καταφέρει να κάνει την διαφορά.
✔️Η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας είναι σε διαφορετική κατεύθυνση από την Αμερική. Ευτύχησε  να έχει για μισό περίπου  αιώνα  Αρχιεπίσκοπο και πνευματικό της ηγέτη, τον στιβαρό και δημιουργικό Στυλιανό που ήξερε να οδηγεί το σκάφος του ακόμη και με τρικυμίες.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια λόγω γήρατος και ασθενείας να κατήλθε αλλά άφησε πίσω  του μία μεγάλη κληρονομιά και μία μεγάλη εκκλησιαστική αυτοκρατορία η οποία επεκτείνεται σε όλη τη μεγάλη Ήπειρο.
Και όπως ο ίδιος συχνά έλεγε «το έργο αυτό δεν είναι μόνο δικό μου αλλά οφείλεται και στους σωστούς και καλούς συνεργάτες μου οι οποίοι υπηρετούν με αφοσίωση και αυταπάρνηση την Εκκλησία».
Ο διάδοχός του Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μολονότι θέλει να δίνει την εντύπωση του απλού και ταπεινού από την μέχρι τώρα πορεία του δεν δείχνει ότι είναι αυτό που εκπέμπει.
Οι επί πτερύγων ανέμων και ελικοπτέρων μετακινήσεις του και οι θριαμβευτικές υποδοχές που οργανώνονται σε κάθε επίσκεψή του δείχνουν ότι υπάρχει μεν ο ζήλος της συσπείρωσης του ποιμνίου αλλά με την παράλληλη  απόδοση τιμών προς ικανοποίηση των ανθρωπίνων.
Οι βαρύγδουπες πρώτες δηλώσεις του ενώπιον μάλιστα του τότε Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, ότι του έλαχε Επαρχία με οικονομική ευρωστία, έδωσαν τη θέση τους στους ψιθύρους ότι υπάρχουν οικονομικά προβλήματα τα οποία θα λύσει ο  δανεισμός!
Το μεγάλο φάουλ ωστόσο του Μακαρίου είναι ο τρόπος που εξοστράκισε τους Επισκόπους που κράτησαν την Αρχιεπισκοπή όρθια τα προηγούμενα χρόνια και κυρίως  όταν ο Στυλιανός ασθένησε.
Η εγκύκλιος που κυκλοφόρησε  για να γίνουν γνωστές  στο ποίμνιο  οι αλλαγές στη διοίκηση  θα μείνει στην ιστορία  ως μνημείο μεγαλοιδεατισμού και αψυχολόγητης γραφής.
Αφού ξεκινά με το ελέω Θεού,  στην συνέχεια κάνει τον ταξιθέτη στους προαχθέντες Μητροπολίτες ως προς την διαμονή τους.
Αψυχολόγητο κείμενο με πολλές ασάφειες και περιττές λεπτομέρειες.
Θέλοντας να δείξει μεγαλόψυχος επιτρέπει να μείνουν εκεί που έμεναν αυτοί που δημιούργησαν και διατήρησαν όλο αυτό τον πνευματικό πλούτο τον οποίο κληρονόμησε  ο ίδιος για να μπορεί  να είναι σήμερα πάσης Αυστραλίας.
Ναί να μείνουν εκεί οι προαχθέντες Μητροπολίτες αλλά δεν μας λέει πώς θα ζούν οι άνθρωποι αυτοί  και αν θα πάρουν την σύνταξη που δικαιούνται και αν δικαιούνται ή γιατί δεν δικαιούνται.
Ο γέρων Επίσκοπος Ιεζεκιήλ που κατάλαβε παρά το γήρας του τον σχεδιασμό της εξοστράκισης δια της προαγωγής, δεν θέλησε να γίνει Μητροπολίτης αλλά να παραμείνει ως έχει και να κλείσει τα μάτια του στη θέση του βοηθού επισκόπου που κατέχει.
Προς τούτο στην… ελέω Θεού εγκύκλιο τον αποκαλεί… ηγαπημένο Επίσκοπο! Λες και οι άλλοι δύο που γεύτηκαν την άψινθο της  αχαριστίας αλλά…προήχθησαν, είναι οι μη ηγαπημένοι.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είχαν γίνει με σωστότερο σχεδιασμό , δικαιότερη κατανομή και γενικώς με άλλο τρόπο ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι,αλλά η βιασύνη είναι κακός σύμβουλος και  έχει πάντα παράπλευρες απώλειες.
Είναι απολύτως κατανοητό και αιτιολογημένο  ένας νέος ποιμενάρχης, να θέλει να πορευτεί με τους δικούς του συνεργάτες. Αλλά αυτό δεν γίνεται αποκεφαλίζοντας τους υπάρχοντες και μάλιστα με τόση σπουδή.
Δεν θέλει ιδιαίτερο μυαλό για να σκεφτεί κανείς πρακτικά και με σεβασμό έναντι των άλλων. Οι μεγαλύτερες αλλαγές και ανατροπές στην ανθρωπότητα  γίνονται με τρόπο και μεθοδικότητα και με ανάπτυξη ανθρωπιάς  και όχι με επίδειξη εξουσίας.
Σίγουρα η Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας θα βρεί τη νέα περπατησιά της με το νέο Αρχιεπίσκοπο Μακάριο,αλλά μέχρι να συμβεί αυτό θα υπάρξει μία εσωστρέφεια η οποία θα δημιουργήσει γκρίνιες και έριδες που δεν χρειαζόταν αυτή την εποχή που ξεκινά την πορεία του ο νέος Αρχιεπίσκοπος.
✔️Στην Αρχιεπισκοπή  Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας τα πράγματα είναι δυστυχώς  χειρότερα. Η μονοκρατορία και η οικογενειοκρατία του απερχόμενου Γέροντος Γρηγορίου άφησε πίσω της συντρίμμια. Μία διαλυμένη κατάσταση που καλείται  τώρα ο νέος Αρχιεπίσκοπος Νικήτας να εξυγιάνει και να ανασυστήσει εκ θεμελίων.
Κομματάκι δύσκολο αλλά απαιτείται εργώδης προσπάθεια.
Προς το παρόν δεν έχει γίνει κάτι το θεαματικό που να μας παρηγορεί ότι γίνεται κάτι προς την σωστή κατεύθυνση.
Κινητικότητα μπορεί να υπάρχει και να γίνονται  εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων  αλλά αποτελέσματα δεν βλέπουμε.
Μια επισήμανση ωστόσο πρέπει να την κάνουμε:με εκδηλώσεις δημοσίων σχέσεων στην… Ελλάδα ή όπου αλλού,δεν μπορεί να ανασυγκροτηθεί η παρηκμασμένη Αρχιεπισκοπή Θυατείρων.
Πρωτίστως πρέπει  να αφυπνίσει το ποίμνιό της και όλες εκείνες τις μεγάλες οικογένειες που είχαν δεθεί συναισθηματικά  με το λεγόμενο city και είχαν τα σπίτια τους και τα συμφέροντά τους εκεί.
Αυτοί οι άνθρωποι στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα πρέπει να βοηθήσουν στην επανασύσταση της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων.Πρέπει να οργανωθούν εκδηλώσεις μέσα στα όρια της Αρχιεπισκοπής και να ζωντανέψουν πάλι οι κοινότητες και να θυμίσουν μέρες και εποχές του αειμνήστου Θυατείρων Αθηναγόρα.
Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει ο Αρχιεπίσκοπος Νικήτας να αποδείξει ότι έχει όραμα και να κάνει αυτό το όραμα πράξη και  κτήμα του ποιμνίου του.
Με αυτές τις λίγες σκέψεις χαιρετίζω τις …πρώτες εκατό και…. ημέρες των τριών νέων Αρχιεπισκόπων Αμερικής, Αυστραλίας και Θυατείρων ,επί των οποίων το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο έχει ακουμπήσει όλες τις ελπίδες του και ευελπιστεί ότι επί των ημερών τους θα ξαναζήσουν οι τρεις αυτές επαρχίες του Θρόνου μεγάλες ιστορικές στιγμές προς δόξαν της Μητέρας Εκκλησίας και του Τριαδικού μας Θεού.