Δημοσιογραφος της πρωτης γραμμης

Ρεπορτάζ : Κλέαρχος Τσαουσίδης
(από ΤΑ ΝΕΑ)
Η σιωπηλή αποχώρηση του Δημήτρη Γουσίδη εξέπληξε πολλούς, τάραξε περισσότερους και για ένα τουλάχιστον τμήμα της μπαγιάτικης - περί τη Διαγώνιο - Θεσσαλονίκης υπήρξε εκκωφαντική.Αίφνης η περιοχή ξανάγινε γειτονιά, οι...
άνθρωποι θυμήθηκαν τους διπλανούς τους και η δήλωση της απώλειας, ερωτηματική ή επιβεβαιωτική, πέρασε από το περίπτερο στο ανθοπωλείο, από το μαγειρείο στο καφέ μπαρ, από το μανάβικο στο γαλακτοπωλείο: πέθανε ο Δημήτρης(;).
Η παρουσία του ήταν έντονη, για πάνω από επτά δεκαετίες, στον ίδιο πάνω-κάτω χώρο: πήγαινε παντού με τα πόδια, στην «πυρίκαυστο ζώνη» όπως ορθώς όριζε το κέντρο της πόλης. Ηταν η ανάγκη του να επικοινωνεί και να περνά μετά το άρωμα των όσων συνέβαιναν στην ενημέρωση. Πάνω από σαράντα χρόνια δημοσιογράφος, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες στον ΔΟΛ, διάλεγε πάντα το ίδιο πεζοδρόμιο, σύχναζε στα ίδια μαγαζιά, έτρωγε στο ίδιο μαγειρείο, αλλά και ζυμωνόταν με όλον τον κόσμο της αγοράς σε ένα παιχνίδι αλληλοενημέρωσης από το οποίο αποθησαύριζε τα αναγκαία.
Με δυο λόγια: ο Γουσίδης ήταν εκτός από δημοσιογράφος με την κλασική έννοια και ο άνθρωπος που σήμερα θα μπορούσε να ονομαστεί κοινωνικός παράγοντας. Οντως γνώριζε τι έκρυβε η κάθε πέτρα από κάτω. Και δεν το επιδείκνυε.
Είχε μάθει να μη λέει πολλά. Από τότε που με τον πατέρα στα δεσμωτήρια των πάντα νικητών πάλευε στον δρόμο για να ζήσει, ίσαμε τα χρόνια της αναγνώρισης. Γι' αυτό και πάντα έσκυβε στον όντως ή υποθετικά κατατρεγμένο και δεν δυσφορούσε για τα πισώπλατα χτυπήματα «ευγνωμοσύνης».
Οταν οι αθηναϊκές εφημερίδες άρχισαν να αποκτούν γραφεία ανταπόκρισης στη Θεσσαλονίκη, ο Γουσίδης βρέθηκε σ' αυτό του ΔΟΛ για την κάλυψη εφημερίδων και περιοδικών. Και η παρουσία του δεν ήταν απλώς δημοσιογραφική. Στα χρόνια της επτάχρονης αναγκαστικής σιωπής, το γραφείο του «Βήματος» για τους μεγαλύτερους, των «ΝΕΩΝ» για τους νεότερους αποτελούσε χώρο για ανάσες, πληροφόρηση και ολίγων λεπτών ελεύθερης κουβέντας.
Ισορροπούσε επιδέξια υιοθετώντας ένα απρόσιτο ύφος για τους εκ των υστέρων «στιγμιαίους» και έτεινε ευήκοον ους, αλλά με κλειστό στόμα, για τους ολίγους που δεν έσκυψαν.
Προσέγγισε (ή τον προσέγγισαν), από εκείνα τα χρόνια, κορυφαίους της γραφής, της επιστήμης ή της έρευνας που στόλισαν τις επιφυλλίδες του «Βήματος» (κάποιοι ακόμη αρθρογραφούν).
Κατόρθωσε να κάνει ένα απλό ανταποκριτικό γραφείο χώρο ζύμωσης αλλά και καταφύγιο, εστία αναζητήσεων και συνεύρεσης διαφορετικών προσωπικοτήτων.
Δεν ήταν τυχαίες οι αποκλειστικότητες: ρεζουμέ σκληρής δουλειάς ήταν, ακόμη και για το ασήμαντο μονόστηλο. Αλλά και αξιοποίηση των γνωριμιών που επί δεκαετίες κατέγραφε σε ένα πλήρως ταπεινό γαλλικό τετράδιο με τετράγωνη γράμμωση.
Συγχωρήστε την προσωπική παρένθεση: Δεν υπήρξε περίπτωση, στα τριάντα και χρόνια που συνυπήρξαμε επαγγελματικά, να αναζητήσω πηγή για δύσκολο θέμα και να μη μου την προσφέρει, μαζί με την απαραίτητη ολιγόλογη σύνοψη (συνήθως γλαφυρή και με αυτοσχέδια προσωνύμια) του προς α