Χριστουγεννιατικες μνημες...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Παραμονή Χριστουγάννων σήμερα και το μυαλό ταξιδεύει σε Χριστούγεννα άλλα, που μοσχομύριζαν μελομακάρονα και κουραμπιέδες, πασπαλισμένα με αγάπη, πολλή αγάπη, απλόχερη και κρυστάλλινη σαν το γάργαρο νερό. Χριστούγεννα παιδικά...
που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα παραμένουν στη μνήμη πολύτιμος οδηγός και φάρος ελπίδας σε καιρούς δύσκολους και στείρους.
Σε κάποια απ΄ αυτά τα Χριστούγεννα επιστρέφει το μυαλό σήμερα, συμπαρασύροντας μοιραία και την καρδιά και θυμάμαι ένα υπέροχο Αιγαιοπελαγίτικο νησί να ανοίγει τέτοιες μέρες την αγκαλιά του, μαζί με τις πελώριες χαμογελαστές, ναι χαμογελαστές αγκαλιές, της γιαγιάς και του παππού, που περίμεναν, μετρώντας τις μέρες αντίστροφα, το πρώτο το εγγόνι που το έχασαν μέσα στην πολύβουη, απρόσωπη, αλλά ελκυστική και κυρίως πολλά υποσχόμενη για το μέλλον Αθήνα.
Κι εκεί άρχιζε για μένα το παραμύθι. Ένα παραμύθι χωρίς αρχή και δίχως τέλος. Αντί για την προστατευμένη μονοκατοικία της Νέας Σμύρνης στη αρχή και το υπερπολυτελές διαμέρισμα των Βορείων Προαστίων στη συνέχεια, με περίμενε η απέραντη θάλασσα, η νησιώτικη φύση. Με περίμεναν οι παλιοί φίλοι που τα μάτια τους δεν είχαν χάσει ίχνος από τη λάμψη και την σπιρτάδα τους, ματιές καθαρές, παιδιά ευτυχισμένα. Παιδιά που μεγάλωναν χωρίς υπερμεγέθη και υπερπολυτελή εμπορικά κέντρα, χωρίς τα άπειρα δώρα που όλοι οι γονείς μέχρι πριν λίγο καιρό έσπευδαν να αγοράσουν ξοδεύοντας όσο περισσότερο χρήμα, στο βωμό της εξιλέωσης, στην προσπάθεια να ισοφαρίσουν θαρρείς, τις ώρες της δικής τους απουσίας από τις ζωές των παιδιών τους. Και όσο περισσότερες οι ώρες της απουσίας, τόσο περισσότερο το χρήμα έρεε άφθονο για να επουλώσει αόρατες, στο άπειρο και εφησυχασμένο μάτι, πληγές.
Τίποτα απ' όλα αυτά στο νησί. Οι αγκαλιές της γιαγιάς και του παππού σε ρόλο παιδευτικό, εξασφαλίζοντας με την προσοχή και τη φροντίδα τους, αυτό που παλιομοδίτικα θα αποκαλούσαμε τόσο άδικα σήμερα, διάπλαση των παίδων. Και την παραμονή της μεγάλης μέρας η ιεροτελεστία που την περίμενα ανυπόμονα ήδη από το προηγούμενο βράδυ: νωρίς το πρωί τα κάλαντα, επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο, όπου με περίμεναν οι υπέροχες εκδόσεις του Αστέρα και της Άγκυρας που θα με μετέφεραν σε λίγες ώρες, όταν θα γυρίζαμε στο σπίτι, στο μαγικό κόσμο των Χριστουγεννιάτικων διηγημάτων του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Διηγήματα όπως ''Τα Χριστούγεννα του τεμπέλη'', ή το υπέροχο ''Στο Χριστό στο Κάστρο'' , ''Το κρυφό Μανδράκι'', ή ''Η Γλυκοφιλούσα'' , θα με μετέφεραν απαλά πάνω στο κύμα στις αγάπες του Παπαδιαμάντη: στο νησί του τη Σκιάθο, στις φυσικές της ομορφιές, στα βράχια, στα θαλασσοπούλια της, στα κύματα, τσα ανηφορικά της μονοπάτια, στους γκρεμούς, αλλά και στους απλοϊκούς και ταπεινούς νησιώτες, στα ήθη και τα έθιμα τους, στις προλήψεις, στις αδυναμίες και στις πονηριές τους, στο μόχθο τους, στις αγωνίες τους,στις εκκλησιές και τα ξωκλήσια , στους ιερείς και στις θρησκευτικές τελετές, κομμάτι αναπόσπαστο της νησιώτικης κοινωνίας.
Και το ταξίδι μ