Αμεση συγκλιση του συμβουλιου πολιτικων αρχηγων υπο τον πρόεδρο της δημοκρατιας επιτασσουν οι καιροι!

Γράφει ο Κ.Π.
Αγαπητό Fimotro,
Αγαπητέ κύριε πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας. Εδώ και πολύ καιρό η χώρα μας, βρίσκεται σε ένα από τα πιο κρίσιμα σημεία της ιστορία της, στην προσπαθειά της να περάσει το...
«Ρουβίκονα». Βρίσκεται στο χείλος του ποταμιού, έτοιμη να παρασυρθεί. Στο χέρι σας είναι, να βοηθήσετε, με όλα τα μέσα που διαθέτετε, για να περάσει στην απέναντι όχθη. Έτσι, πιο ασφαλής πλέον να συνεχίσει, το δρόμο της ανάπτυξης και της ευημερίας. Τα κόμματα που είναι τα ζωντανά κύτταρα του Έθνους, και σωσίβια στο πέρασμα του Ρουβίκονα, ας επωμισθούν τις ευθύνες τους υπό την καθοδηγησή σας. Είναι μια πράξη ανδρείας λίγους μήνες πριν την αποχωρησή σας από το προεδρικό μέγαρο, αλλά και για την υστεροφημία σας.

Αυτή τη στιγμή η Χώρα μας βρίσκεται υπό οικονομική και πολιτική κατάρρευση. Η ελληνική κοινωνία, η ραχοκοκαλιά του Έθνους, είναι διασωληνομένη στην εντατική. Καλέστε όλους τους πολιτικούς αρχηγούς, όπως έχετε κάνει και στο παρελθόν, αλλά και άλλοι προκατοχοί σας για να σώσουμε το Έθνος και το λαό της. Πολιτικές αντιπαραθέσεις των κομμάτων, κρίση αξιών, θεσμών και οικονομίας, ταλανίζουν αυτόν τον τόπο τα τελευταία χρόνια και φτάσαμε στο σημείο «μηδέν». Καλέστε άμεσα το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, για να θέσετε προ των ευθυνών τους την εξαιρετικά έκτακτη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Όλοι μαζί κάποτε πρέπει να συμφωνήσουν, ότι η χώρα και ο λαός της, έχουν δικαίωμα να ζήσουν.

Μια σύγκλιση ενός τέτοιου πολιτικού συμβουλίου, υπό την προεδρία σας, πρέπει να είναι, αγνό, πατριωτικό, αληθινό, με αμοιβαίες υποχωρήσεις, ειλικρίνεια και αμοιβαία εμπιστοσύνη απ΄όλες τις πλευρές, χωρίς, πολιτικές αιχμές, αλληλοκατηγορίες και τακτικισμούς εξόντωσης των αντιπάλων.

Όχι όπως στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών της 27ης προς 28ης Μαΐου του 2011 που κράτησε 3,5 ώρες με Παπανδρέου-Σαμαρά-Τσίπρα-Παπαρήγα-Καρατζαφέρη χωρίς αποτέλεσμα και τον Γιώργο Παπανδρέου να δηλώνει αμέσως μετά: «Θα προχωρήσω, με ή χωρίς συναινέσεις, εκλογές στο τέλος της 4ετίας».

Γι΄αυτό σήμερα, βρισκόμαστε με τη θηλιά στο λαιμό. Τα κόμματα ερίζουν για τη νομή της εξουσίας αγνοώντας τον λαό της. Οι διεθνείς αγορές μας έχουν αποβάλλει το χρηματιστήριο καταρρέει, τα spreads στα ύψη, ανάπτυξη μηδέν, η πολιτική αντιπαράθεση ξεπερνάει πολλές φορές τα όρια της ευπρέπειας. Ένα ολόκληρο κόμμα με τον αρχηγό του και την κ.ο. οδηγείται στα δικαστήρια, και με έναν κόσμο εξαθλιωμένο μπορεί να υπάρξει κράτος δικαίου;

Κύριε πρόεδρε, Κάνοντας μία έρευνα για το παρελθόν, και τη σύγκλιση πολιτικών αρχηγών, υπό την προεδρία προέδρου της Δημοκρατίας, βρήκα ένα ενδιαφέρον δημοσίευμα στην «Ελευθεροτυπία»του 1997 του Νίκου Κωνσταντόπουλου. Είναι μια ανάλυση αρκετά ενδιαφέρουσα, και εστιάζει κυρίως στην κρίση του Μακεδονικού και το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον Κωνσταντίνου Καραμανλή. Όσοι την διαβάσουν θα έχουν πολλά να διδαχτούν.

Γράφει ο Νίκος Κωνσταντόπουλος:

Σύμφωνα με το άρθρο 82 Σ., ο καθορισμός και η κατεύθυνση της γενικής -άρα και της εξωτερικής- πολιτικής της χώρας εμπίπτουν στην αρμοδιότητα της κυβέρνησης.
Αποστολή της αντιπολίτευσης, εν προκειμένω, δεν είναι ούτε να συγκαθορίζει ούτε να συγκατευθύνει την πολιτική της χώρας, αλλά να ελέγχει την Κυβέρνηση, πρωτίστως μέσω των θεσμών του κοινοβουλευτικού ελέγχου (70 παρ. 2 Σ.). Ο ρόλος της αντιπολίτευσης έγκειται στην αναζήτηση και την ανάδειξη των κυβερνητικών ευθυνών και όχι στον συμμερισμό τους. Στην εξωτερική πολιτική, όπως άλλωστε και στην εσωτερική, η κυβέρνηση αποφασίζει και η αντιπολίτευση ελέγχει.

Ειδικά για τα λεγόμενα 'εθνικά θέματα', το Σύνταγμα δεν φαίνεται να συνηγορεί υπέρ του χειρισμού τους στο πλαίσιο ενός κογκλάβιου, όπου, υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας, η συμπολίτευση και η αντιπολίτευση συναντώνται κεκλεισμένων των θυρών και συναποφασίζουν υπό το πέπλο της μυστικότητας. Αντίθετα, ο συνταγματικός νομοθέτης έχει προβλέψει ότι ένα 'κρίσιμο εθνικό θέμα' ή 'ένα θέμα εξαιρετικής σημασίας' είναι δυνατόν να αποτελέσει αντικείμενο δημοψηφίσματος (44 παρ. 2 Σ.) ή λόγο διάλυσης της Βουλής (41 παρ. 2 Σ.) αντιστοίχως. Το πνεύμα του Συντάγματος είναι να υποβάλλει τα ζητήματα αυτά στην άμεση και ειδική κρίση του εκλογικού σώματος, σε συνθήκες, βέβαια, δημοσιότητας, ανοιχτού πολιτικού διαλόγου και αντιπαράθεσης. (...)

Στις συσκέψεις της διετίας 1992-1993 αναζητήθηκε η συναίνεση των πολιτικών κομμάτων, χωρίς να έχει προηγουμένως επιτευχθεί μια κοινή πολιτική ούτε καν στους κόλπους της κυβέρνησης. Στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο πρώτων συσκέψεων ήταν πασίγνωστο ότι μεταξύ του πρωθυπουργού και του υπουργού των Εξωτερικών υπήρχαν ριζικές διαφωνίες ως προς την πολιτική που έπρεπε να εφαρμοσθεί στο ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ. Ο υπουργός ωστόσο δεν παραιτείτο, ούτε όμως και ο πρωθυπουργός ζητούσε την παραίτησή του. Η παράδοξη κατάληξη ήταν ότι ο μεν υπουργός των Εξωτερικών ουσιαστικά παύθηκε αμέσως μετά το πέρας της σύσκεψης του Απριλίου 1992, ο δε πρωθυπουργός οικειοποιήθηκε ακριβώς την πολιτική με την οποία διαφωνούσε, επικαλούμενος πια την 'εθνική εντολή', που είχε αναλάβει να εκτελέσει.

Το γεγονός ότι η κυβέρνηση ανέλαβε να εκτελέσει αυτή την 'εθνική εντολή' δεν φαίνεται εκ πρώτης όψεως να συνιστά συνταγματική ανορθοδοξία. Η κυβέρνηση εμφανίστηκε απλώς να εφαρμόζει μια πολιτική που ήταν και δική της. Ομως, το απώτατο νομιμοποιητικό θεμέλιο αυτής της πολιτικής ήταν 'η συμφωνία της πολιτικής ηγεσίας της χώρας', δηλαδή ένα είδος πολιτικής σύμβασης, η οποία συνήφθη πανηγυρικά μεταξύ της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, ενώπιον του ΠτΔ, ο οποίος παρέστη δίκην συμβολαιογράφου. Υπ' αυτές τις συνθήκες, η κυβέρνηση δεν μπορούσε να αποδεσμευθεί από τη συμφωνία που είχε συνάψει, παρά μόνον επαναδιαπραγματευόμενη τους όρους της με τους συμβαλλόμενους σε μια νέα σύσκεψη. (...)

Ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε αργότερα ότι είχε αποδεχθεί την ασυμβίβαστη θέση στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων, μολονότι δεν τη συμμεριζόταν, προκειμένου να μην διαρραγεί η εθνική ενότητα. Επικαλέσθηκε μάλιστα και ένα σοβαρό πολιτικό επιχείρημα: ότι αν επέμενε στον συμβιβασμό στο θέμα του ονόματος, η κυβέρνηση θα οδηγείτο σε πτώση και οι εκλογές που θα επακολουθούσαν θα διεξάγονταν σε κλίμα εθνικού διχασμού.

Εδώ πια, το μόνο που απομένει στην συνταγματολογική προσέγγιση είναι να διαπιστώσει τα όριά της, να αναλογισθεί πόσο πολύ μπορεί να απέχει η πολιτική πρακτική από τις συνταγματικές ρυθμίσεις. Διότι το Σύνταγμα ξεκινά από την εκ διαμέτρου αντίθετη αφετηρία: προβλέπει όλως κατ' εξαίρεση, και ειδικά για την επίλυση κρίσιμων εθνικών θεμάτων, την άμεση προσφυγή στο εκλογικό σώμα: διάλυση της Βουλής ή δημοψήφισμα. Ειδικά δε για τη διάλυση, το Σύνταγμα αναφέρει ότι αυτή γίνεται για ανανέωση της 'λαϊκής' και όχι κάποιας 'εθνικής' εντολής.

Και όσοι ενδιαφέρονται για την ιστορία, μπορούν να διαβάσουν την ιστορία των συσκέψεων μετά το 1915, με πρώτες συσκέψεις υπό του συμβουλίου του Στέμματος.

Το παρελθόν των "εθνικών συσκέψεων"

* 1915 (18-20.2): Συμβούλιο του Στέμματος (ΣτΣ) υπό τον Κωνσταντίνο Α'. Θέμα: Είσοδος στον Α' Πόλεμο και αποστολή στρατού στα Δαρδανέλλια. Σύνθεση: Διατελέσαντες πρωθυπουργοί (ο Αλ. Ζαϊμης δεν πήγε). Αποτέλεσμα: Παραίτηση πρωθ. Ελ. Βενιζέλου * 1916 (7.11): ΣτΣ υπό τον Κωνσταντίνο Α'. Θέμα: Παράδοση οπλισμού στην Entente. Σύνθεση: Πρωθυπουργός Λάμπρου, ΥΠΕΞ Ζαλοκώστας, τ. πρωθυπουργοί, αρχηγοί κομμάτων και ο διάδοχος Γεώργιος. * 1916 (15.11): Επανάληψη του προηγούμενου χωρίς τον Αλ. Ζαϊμη. * 1917 (29.5): ΣτΣ. Κωνσταντίνος Α'. Θέμα: τελεσίγραφο Entente για παραίτηση Κωνσταντίνου. Πρωθυπουργός Ζαϊμης. Σύνθεση η ίδια με την προηγούμενη, συν τον τ. πρωθ. Λάμπρου. * 1964 (6.1): Συμβούλιο του Στέμματος. Παύλος. Θέμα: Κυπριακό. Σύνθεση: υπηρ. πρωθ. Παρασκευόπουλος, ΥΠΕΞ Ξανθόπουλος- Παλαμάς, οι αρχηγοί των δύο μεγαλύτερων κομμάτων (η ΕΔΑ εκτός). * 1964 (31.1-1.2): Το ίδιο, υπό τον διάδοχο Κωνσταντίνο. * 1964 (19.8): ΣτΣ υπό τον Βασιλέα (πλέον) Κωνσταντίνο, για το Κυπριακό. Πρωθυπουργός: Γ. Παπανδρέου. Σύνθεση: ΥΠΕΞ Κωστόπουλος, ΥΠΕΘΑ Γαρουφαλιάς και ο Π. Κανελλόπουλος (ΕΡΕ). Η ΕΔΑ δεν καλείται. * 1965 (7.5): ΣτΣ υπό τον Κωνσταντίνο με πρωθ. τον Γ. Παπανδρέου, για το Κυπριακό. Σύνθεση: ΥΠΕΞ, ΥΠΕΘΑ, Κανελλόπουλος, Μακάριος (της Κύπρου) και οι διατελέσαντες πρωθυπουργοί που είχαν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης. Η ΕΔΑ αγνοείται. * 1967 (6.2): ΣτΣ. Κωνσταντίνος, υπ. πρωθυπ. Παρασκευόπουλος. Θέμα: Κυπριακό. Σύνθεση: Μακάριος και δύο Κύπριοι υπουργοί, οι Ελληνες ΥΠΕΞ (νυν και πρώην) και οι αρχηγοί των κομμάτων της Βουλής (χωρίς φυσικά την ΕΔΑ). * 1977 (30.3): Συμβούλιο της Δημοκρατίας υπό τον Κ. Τσάτσο. Θέμα: "εθνικά θέματα". Πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής. Σύνθεση: πρ. Βουλής, αρχηγός αξ. αντιπολίτευσης (Μαύρος) και τέσσερις τέως πρωθυπουργοί (ΠΑΣΟΚ και Αριστερά, εκτός). * 1992-1993: Οι γνωστές 4 άτυπες συσκέψεις υπό τον Κ. Καραμανλή, για το Μακεδονικό.