Oi καλοι εκει χριστιανοι - μια ιστορια στο νοσοκομειο...

Γράφει ο Παναγιώτης Θ. Τουμάσης
(από το : godfairytales)
Όταν περίμενα έξω από το χειρουργείο, κόντεψα να πεθάνω… Η αδερφή μου εισήχθη για μια επέμβαση που ή θα τής έσωζε τη ζωή ή θα την έχανα για πάντα… Από το δωμάτιο του νοσοκομείου, την πήρε ο νοσοκόμος με το φορείο. Εγώ ακολουθούσα το...
φορείο. Κανένας άλλος συγγενής δεν βρισκόταν κοντά, καθώς ό,τι περάσαμε, το περάσαμε όλοι κι όλοι εγώ, η αδερφή μου, ο άλλος μας αδερφός και η μητέρα μας… Κι ήμουν ολομόναχος εκείνη την απίστευτη, την απόλυτα μη αληθοφανή στιγμή…
Συνόδευα, λοιπόν, το φορείο και προχωρούσαμε οι τρεις μας, ένα ετερόκλητο πράγματι τρίο – ο νοσοκόμος, η αδερφή μου και εγώ… Περάσαμε σ’ ένα άλλο ασανσέρ, αρκετά ευρύχωρο που δεν το είχα ανακαλύψει μέχρι τότε παρά τις εκτεταμένες εξερευνήσεις μου στο όχι και πολύ μεγάλο όπως είχα την αίσθηση κτίριο, κατεβήκαμε στο -1 επίπεδο και βγήκαμε αμίλητοι όλοι. Είχα μεγάλη συγκίνηση, μα και ποιος δεν θα είχε. Δεν ήξερα αν θα έμπαινα ξανά με την αδερφή μου στο αυτοκίνητό μας που μας περίμενε στο πάρκινγκ…
Στο -1 επίπεδο υπήρχαν δύο πόρτες εξίσου μεγάλες και μία σκάλα εσωτερική. Ο νοσοκόμος πάτησε το μαύρο κουμπί της δεξιά πόρτας κι άνοιξε… Άλλοι νοσοκόμοι και νοσοκόμες φάνηκαν (όσο μπορούσα να διακρίνω, καθώς στεκόμουν πλάγια και κυρίως κοιτούσα την αδερφή μου). Πίσω μου η δεύτερη πόρτα, είχε κι εκείνη ένα μαύρο κουμπί. Μού είπε ο νοσοκόμος: «Πατήστε αυτό το κουμπί»… Το πάτησα. Κι άνοιξε η δικιά μου πόρτα για να βγω έξω… Κούνησα το χέρι μου στην αδερφή μου κι εκείνη τη δικό της…
Όταν βγήκα απέξω, δεξιά κι αριστερά μου υπήρχαν καθίσματα. Ένας μεγάλος φαρδύς διάδρομος απ’ την μια άκρη στην άλλη… Κανένας όμως άνθρωπος πουθενά – έρημο τοπίο – κι έτσι αφέθηκα να κλάψω, να κλάψω… Μέχρι που η καρδιά μου γέμισε αρρυθμία, το πρόσωπό μου φλογίστηκε και το σώμα μου λύγισε… Τ’ αφτιά μου σφύριζαν κι η ζάλη ήρθε κι αυτή, ένας επισκέπτης αόρατος που πια δεν θα μ’ εγκατέλειπε για αρκετές ώρες μα και που πολύ λίγο μ’ ένοιαζε. Ζούσα ήδη στον καινούργιο μου πλανήτη. Τον πλανήτη του φόβου και της αβάσταχτης, πρωτόγνωρης για μένα, αγωνίας…
Ξαφνικά φάνηκαν και οι άνθρωποι… Στην αρχή, περνούσαν ένας-δυο από μπροστά μου, είτε πηγαίνοντας προς τη μια κατεύθυνση του διαδρόμου είτε προς την άλλη, είτε άλλοι πάλι μετ’ επιστροφής… Εγώ προσπαθούσα να συγκρατούμαι κάθε που άκουγα τα βήματά τους. Δάγκωνα τα νύχια μου για να μην κλαίω, έκλεινα τα μάτια μου για να μην τα δουν δακρυσμένα. Ω, πόσο αλήθεια φοβερές είναι οι στιγμές να περιμένεις έξω από ένα χειρουργείο, όταν μέσα χειρουργείται ο δικός σου άνθρωπος. Σκέφτομαι τώρα που ηρέμησα πως, κανένας ηθοποιός δεν μπορεί να απεικονίσει την πραγματικότητα. Κι ότι όλοι οι ηθοποιοί, κακώς αποκαλούνται ηθοποιοί. Διότι διασκεδαστές θα έπρεπε να λέγονταν…
Κι ήρθαν κι άλλοι μετά, να περιμένουν. Βγήκαν απ’ την ίδια πόρτα που βγήκα κι εγώ και πέρασαν από μπροστά μου, πιάνοντας με τη σειρά ένα-δύο-τρία-τέσσερα-πέντε καθίσματα του διαδρόμου… Αποτελούσαν την ίδια ομάδα – φαίνεται ότι ο άνθρωπός τους μόλις εί