'' γιατι υπαρχουν κι ατομα που γινονται κομματια''...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Συγκλονισμένος ο καλλιτεχνικός κόσμος- και όχι μόνο- από την είδηση της ''ηθελημένης αποχώρησης'' του ταλαντούχου ηθοποιού Δημήτρη Βογιατζή. Η ετικέτα που κλείνει την αυλαία και που προσπαθεί να αιτιολογήσει την πράξη, ...
η'' ψυχολογική κούραση ''. Ένας 42 χρονος άνδρας, κουρασμένος ψυχολογικά, αποφασίζει να ''φύγει ''. Και η είδηση αν και μας αφήνει έκπληκτους, μας βάζει να σκεφτούμε το αυτονόητο : είναι σίγουρο ότι για να φτάσει ένας άνθρωπος στην μοιραία απόφαση, έχουν προηγηθεί πολλά στάδια. Σε ένα τόσο ανταγωνιστικό χώρο, τα προβλήματα πολλά.Και εκεί μόνο οι ''επιτήδειοι '' και οι καλώς ''δικτυωμένοι '' επιβιώνουν. Όπως και σε πολλούς άλλους επαγγελματικούς χώρους σε αυτόν τον τόπο, όπου, ως γνωστόν, οι φελλοί επιπλέουν και οι ''άξιοι '' βυθίζονται. Κάπως έτσι, τα χαμένα στοιχήματα, οι χαμένες ευκαιρίες, οι απογοητεύσεις, έπνιξαν τον αξιοπρεπή, περήφανο και αθόρυβο Δημήτρη που πίστευε στην αξιοκρατία, που δεν ανήκε σε ''κλίκες '' και ''παρεάκια '' που δεν είχε την στόφα του κόλακα, που δεν πίστευε παρά στο ταλέντο και τη σκληρή δουλειά. Και κάπως έτσι οι ερμητικά κλειστές πόρτες που πονούσαν πια τον ευαίσθητο Δημήτρη, τον έκαναν να λυγίσει και να μη θέλει να το παλέψει άλλο. Και η αυλαία έπεσε και το τελευταίο χειροκρότημα θα είναι πικρό, σε μια χώρα που με αμείωτο πείσμα και ένταση εξακολουθεί όχι να τρώει απλά, αλλά και να καταβροχθίζει τα ευαίσθητα και άξια παιδιά της.