Που ειναι οι «αγανακτισμενοι»;

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΑΓΙΑΝΟΥ
«Όταν ο λαός κουρασθεί να εκφράζει την οργή του, επιστρέφει στα σπίτια του -στην ανάγκη αφού θάψει προηγουμένως τους νεκρούς του- και το γλέντι των προνομιούχων ξαναρχίζει»
Meynard J.1
Εν μέσω οικονομικής ύφεσης και ενώ οι ζωές των Ελλήνων πολιτών εξαρτώνται από μια σειρά διπλωματικά έγγραφα (μνημόνια), με τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση να είναι δυσβάστακτα -κυρίως για τα μικρομεσαία στρώματα- πολλοί αναρωτιούνται γιατί δεν έχουν εμφανιστεί διεκδικητικές εκφάνσεις, συλλογικές δηλαδή διαμαρτυρίες, ικανές να ανατρέψουν την έως τώρα διαμορφωμένη κατάσταση. Και ενώ οι απαντήσεις ποικίλουν, μια αναδρομή στο όχι τόσο μακρινό παρελθόν έρχεται να μας θυμίσει μια χρονική περίοδο που τα πρώτα κελεύσματα της οικονομικής κρίσης αλλά και όχι μόνο (απουσία δημοκρατίας, αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού και των δικτύων αλληλεγγύης, απονομιμοποίηση των κομμάτων και γενικά των θεσμών, εργασιακή επισφάλεια, κ.ά.), αποτέλεσαν την απαρχή μιας συλλογικής κινητοποίησης που διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εγχώρια πολιτική σκηνή (με τη διεθνική διάσταση του φαινομένου να μην περνά απαρατήρητη κάνοντας λόγο για το δίκτυο αντίδρασης που «εξαπλώθηκε» σε όλο τον κόσμο με αναφορές στις κινητοποιήσεις που έλαβαν χώρα στη Β. Αφρική, στους Ισπανούς «Los Indignados» που μεταλαμπάδευσαν την «τεχνογνωσία» της συγκεκριμένης μορφής διαμαρτυρίας, στα «Occupy» κινήματα κλπ).