Πως με έμαθαν να τρομοκρατω τον κοσμο σε μια εισπρακτικη εταιρεια

Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Ή τουλάχιστον αυτό λέμε στον εαυτό μας όταν βρισκόμαστε στη θέση να κάνουμε κάτι που ενδεχομένως να μη μας αρέσει, να μην έχει καμία σχέση με τον τομέα μας και ακόμα περισσότερο κάτι που μπορεί να διακυβεύει την ηθική μας. Πριν λίγα χρόνια λοιπόν και αρκετό καιρό πριν αρχίσει η συζήτηση για τις εισπρακτικές εταιρείες και την κομπίνα των τραπεζών που τις χρησιμοποιούν, όντας φοιτήτρια ακόμα, πήγα να δουλέψω σε μία από αυτές. Μία φίλη-φίλου πρότεινε σε εμένα και τη κολητή μου να πάμε να εργαστούμε στην εταιρεία, με μια ατάκα τύπου «Ελάτε, ελάτε. Δεν είναι δύσκολη δουλειά. Θα παίρνετε τηλέφωνα και θα ενημερώνετε τον κόσμο. Θα έχετε και μπόνους!. Πάμε, παίρνουμε (εννοείται) τη δουλειά και ξεκινάμε. Η Μιμή σε τμήμα με κάρτες γνωστής τράπεζας και εγώ σε τμήμα δανείων κάποιας άλλης γνωστής τράπεζας. Για να μπω όμως στο δια ταύτα, ακολουθούν τα τέσσερα στάδια της εκπαίδευσής μου.