Ο πατερας του νικου ρωμανου μιλα στο vice για την απεργια πεινας που ξεκινα ο γιος του

Η μοίρα, η τύχη και όλες οι υπόλοιπες έννοιες που καταφεύγουμε για να ερμηνεύσουμε το ασύλληπτο, κάνει καμιά φορά περίεργα παιχνίδια και πέφτει βαριά πάνω σε ανθρώπους ακυρώνοντας συνθήκες της ζωής τους, όπως είναι η νεότητα. Ο Νίκος Ρωμανός μάλλον είναι ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα και μεγάλωσε πολύ γρήγορα. Εγινε, χωρίς απαραίτητα να το επιλέξει, ίσως το πιο οριακό σύμβολο της «χαμένης γενιάς», που μεγάλωσε σε συνθήκες πλαστής ευημερίας, αναμετρήθηκε στην εφηβεία της με το βίαιο πρόσωπο της εξουσίας και ενηλικιώθηκε με μια απότομη προσγείωση στο έδαφος της οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Ο Νίκος Ρωμανός έγινε γνωστός πρώτη φορά το Δεκέμβρη το 2008 ως ο 15χρονος φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου που βρισκόταν δίπλα του τη στιγμή της δολοφονίας του, όταν η σφαίρα του αστυνομικού Κορκονέα διαπερνούσε το σώμα της ελληνικής νεολαίας. «Ο φίλος μου δεν δολοφονήθηκε, εκτελέστηκε εν ψυχρώ» δήλωσε τότε και μετά εξαφανίστηκε . Αυτό το ψυχικό ακόμα τότε σημάδι αποτυπώθηκε στο πρόσωπο του το Φεβρουάριο του 2013 , όταν η κοινή γνώμη παρακολουθούσε αποσβολωμένη την ​κακοποίηση του είχαν υποστεί από τις διωκτικές αρχές οι τέσσερις συλληφθέντες στο Βελβεντό Κοζάνης και την άγαρμπη προσπάθεια της Αστυνομίας να τη συγκαλύψει με πρόχειρο photoshop.