Η καταπτωση ενος μεγαλου τησ… αλλης πλευρας η οχι;

Σήμερα θα σας πω ένα παραμύθι για την κατάντια στελεχών media.
Ήταν εκείνοι οι καιροί που ο καθένας μας θυμάται τον μεγάλο από τα κρατικά τηλεπαράθυρα να τα χώνει στους κυβερνώντες και να υπερασπίζεται απεργούς και τους φτωχούς αυτής της χώρας που τον έριξε η τύχη να εργάζεται στα κυβερνητικά της μίντια. Αγέρωχος, με τον αέρα του αριστερού υπερασπιστή των αδυνάτων και των κατατρεγμένων, μάς κοίταζε καθημερινά μέσα απ’ τα κρατικά τηλεπαράθυρα και νόμιζες ότι σου απλώνει το χέρι. Χέρι βοήθειας, χέρι καλό, χέρι λατρείας σε σένα το ζητιάνο, τον άτυχο, τον αποδιωγμένο αυτής της άδικης και τυφλής κοινωνίας που στήσανε και συντηρούν οι γερμανοτσολιάδες. Και πέρναγαν οι μέρες και συνεχώς σηκωνόμασταν πρωί για να ακούσουμε τον μεγάλο που μέσα από την κάπνα και τον βαρύ αέρα των καπνογόνων και των γκλόμπ που χάιδευαν τα κεφάλια μας μάς φαινότανε αλλόκοτα δικός μας. Ώρες ώρες απίστευτο,… όμως ήταν με μας. Ήταν με μας και ήταν στα μετερίζια της όλγας, του γιάννη, όλων αυτών που μας μισούσαν και μας έλεγαν ανόητους που δεν καταλαβαίναμε ότι το ευρώ και η δημοσιονομική προσαρμογή είναι πάνω από όλα… Αυτός ο μεγάλος στεκόταν εκεί, μας στήριζε από το ταμπούρι των απέναντι. Κι αυτό φαινόταν αδύνατο, ελπιδοφόρο και ταυτόχρονα τόσο αδύνατο…
Μια μέρα ξυπνήσαμε και στο παράθυρο δεν φάνηκε ο μεγάλος. Μάθαμε τον είχαν διώξει. Τον είχαν βγάλει από το παράθυρο και τα παντζούρια άλλος τ’ ανοιγόκλεινε… θυμάμαι τότε αχό σηκώσαμε βαρύ. Ο παναγιώτης, ο δημήτρης, εγώ κι άλλοι πολλοί ξάφνου χωρίς συνεννόηση στηρίξαμε όπως καθένας μας μπορούσε τον δικό μας μεγάλο. Το στήριγμά μας από τα παράθυρα του αντιπάλου. Μας έλειψε. Μας στεναχώρησε που έλειψε.