C-answer: ολα τα κειμενα του george kant - καλο ταξιδι ρε

ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΝΤΑΡΤΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΕΔΩ
http://tuggr.bandcamp.com/

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΞΙΚΗ
Άλλη μια μέρα τοξική by TUG

ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΕΔΩ
http://www.georgekant.com/

ΕΊΣΑΓΩΓΉ

Έχω καιρό να γράψω στο blog, έχω καιρό να φανώ στα social δίκτυα ιδιαίτερα, έχω καιρό να γράψω νέα μουσική, έχω καιρό που με πλησίαζαν άνθρωποι εξαιρετικοί και έξω αλλά και στο facebook και αλλού, αλλά εγώ απομακρυνόμουν και έμοιαζα μάλλον ο πιο snob τύπος εκεί έξω. Αυτή η εισαγωγή θα απαντήσει πιστεύω σε κάποια πράγματα που δεν λέγονται μερικές φορές, και με τα επόμενα άρθρα που θα προσπαθώ να γράφω για να αναλύσω τις εμπειρίες από τότε μέχρι τώρα πιστεύω να βοηθήσω ανθρώπους που μπορεί να είναι σε παρόμοια φάση αλλά δεν έχουν γνώση του τι εστί καρκίνος. Όπως δεν είχα και εγώ.
Από τον Απρίλιο του 2012 παλεύω με το γνωστό ζώδιο. Τον καρκίνο. Μάλιστα μου συστήθηκε ως Λέμφωμα με επώνυμο non Hodgkin. Εξωτερικά δεν ήταν του γούστου μου, άκουγε λαϊκά ενώ εγώ είμαι γενικά ροκ στοιχείο, αλλά ήταν ένα αναγκαστικό προξενιό που δεν είχα κανένα δικαίωμα επιλογής. Άσε που τελικά φορούσε προσωπείο τόσους μήνες καθώς εξελίχτηκε σε κάτι άλλο παράλληλα που ακόμα και τώρα , αρχή νέας χρονιάς δεν ξέρουμε σίγουρα τι είναι.
Γιατί c-answer; Γιατί στον καρκίνο αυτό που αναζητάς εξαρχής είναι απάντηση. Απάντηση σε όλα όσα σου θέτει, είτε είναι απανωτά, είτε τυχαία, είτε από παράπλευρα θέματα που δημιουργεί, είτε γιατί ουσιαστικά είναι ένα τεράστιο σταυρόλεξο το οποίο σου κρύβει ακόμα και τις ερωτήσεις.
Τα άρθρα αυτά αποφάσισα να τα ενσωματώσω στο site μου, σε δικό του τομέα (C-answer), όποιος θέλει να τα διαβάζει. Δεν βρήκα λόγο να κάνω ξεχωριστό blog καθώς το θέμα με αφορά, όπως με αφορούν και ΟΣΑ έχω στο site, είτε είναι οι μουσικές μου, είτε τα reviews είτε οτιδήποτε ασχολούμαι. Κάθε τι που ασχολείσαι και σε διεκδικεί είναι ένα ποσοστό της ύπαρξής σου. Ακόμα και αυτά που επιτίθενται στην ύπαρξή σου και διεκδικούν μοναδική κυρίαρχη θέση απέναντι σε όλα τα άλλα που σε ενδιαφέρουν.
Τουλάχιστον η εποχή είναι ταιριαστή με τέτοιες ακραίες ασθένειες. Η εποχή της ακραίας έμμεσης βίας που βιώνουμε κοινωνικά και τρώει καθημερινά σαν αόρατος καρκίνος, λίγο λίγο, την ζωή εκατομμυρίων συνανθρώπων μου.
Όλοι αναμένουμε μια άνοιξη επιτέλους, να σταθούμε και να μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Άλλος από το κρεβάτι ενός νοσοκομείου, άλλος γιατί είναι άνεργος χωρίς μέλλον, άλλος ψάχνοντας τρόπο να ασφαλιστεί για να μην τελειώσει η ζωή του χωρίς μάχη.
Στην άνοιξη λοιπόν! (υψωμένο ποτήρι με φυσικό χυμό πορτοκάλι και καλά σε στυλ πρόποσης).

Η ΠΟΡΕΊΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΔΙΆΓΝΩΣΗ
Όλα άρχισαν τον Απρίλιο. Μετά από μερικές από τις ωραιότερες μέρες που είχα τα τελευταία χρόνια, ήρθε η ώρα για την αντίδραση του σύμπαντος στις όμορφες μέρες ενός ασήμαντου κόκκου.

Άρχισα να έχω αίσθηση βάρους στο κεφάλι. Σαν να προσπαθείς να σηκώσεις ένα βαρύ έπιπλο και από την υπερπροσπάθεια κοκκινίζεις και χάνεις την ανάσα σου. Δεν έδωσα σημασία αλλά η αύξησή του πόνου τις επόμενες μέρες ήταν εκπληκτική. Το πάθαινα ακόμα και σε άσχετες φάσεις, εκεί που έπινα καφέ. Πιο εκπληκτικό βέβαια ήταν το γεγονός ότι έκανα μετακόμιση για έναν φίλο μου μέσα σε όλα αυτά και κάθε κούτα που σήκωνα νόμιζε ότι θα γίνω ένας κόκκινος Hulk ή κάτι τέτοιο, καθώς γινόμουν πιο κόκκινος και από αριστερή ντομάτα σε κήπο αριστερού αγρότη. Πιο κόκκινος και από πισινό πιθήκου που τον έχει ήδη τιμωρήσει στριμμένη κυνηγός με βέργα.

Εφόσον επέζησα την μετακόμιση πήρα σβάρνα τα νοσοκομεία. Στις 2 φορές τον Απρίλιο λοιπόν που πήγα σε εξωτερικά ιατρεία να αναμένω ώρες μπας και βγάλω άκρη τι είναι αυτό που έχω, οι εξετάσεις ήταν τυπικές και άσχετες και οι δηλώσεις τους ήταν εξαρχής «άγχος». Άσχετες δηλαδή. Σαν τους πολιτικούς που λένε «για όλα φταίει η προηγούμενη κυβέρνηση» ενώ ήταν αυτοί και πάλι κυβέρνηση. Το ότι δεν είμαι αγχώδης το ξέρω, αλλά αυτοί ξέρουν ότι στατιστικά οι 95 στους 100 έχουν απλά άγχος. Αν ανήκεις στο υπόλοιπο 5% δεν πρέπει να μένεις στο στατιστικό τους. Λειτουργούν ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ. Απλά τα πράγματα. Μου άρεσε που την δεύτερη φορά που πήγα μου είπαν ότι θέλει πολύ ψάξιμο και εξετάσεις αυτό που έχω και δεν γίνεται αυτό στα εξωτερικά. Παρόλο που εγώ πλέον είχα αίσθηση πνιγμού και δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ από την ένταση της πίεσης στο κεφάλι. Μία εξέταση χρειαζόμουν (θα αποδειχτεί στην συνέχεια), αξονική θώρακα. Αυτοί απλά με άφησαν να με ελέγξει κάποιος για τον λαιμό και δεν είδε κάτι ως προς αμυγδαλές…

Φτάνουμε λοιπόν Μάιο, πλέον είχα και έντονα θέματα στο στήθος, οπότε αποφάσισα να πάω σε έναν γιατρό ΕΟΠYΥ, να πληρώσω την συμμετοχή μου, να κάνω 2-3 εξετάσεις και να ξεμπερδεύω. Πήγα όντως σε έναν γιατρό στην Νέα Σμύρνη, ο οποίος πραγματικά ασχολήθηκε. Μου έκανε καρδιογράφημα, στο οποίο έγραψα 110 παλμούς, οπότε μου έγραψε υπέρηχο καρδιάς , τον οποίο και έκανα άμεσα την επόμενη μέρα. Ο υπέρηχος έδειξε ότι είχα υγρό στο περικάρδιο μεσαίας ποσότητας το οποίο ήθελε αντιμετώπιση.

Όλα λοιπόν τα συνδέσαμε με την καρδιά και το υγρό, είχα ήδη συνεννοηθεί να πάω Πάτρα να δω γονείς και παράλληλα να μου δώσει και ένας καρδιολόγος εκεί θεραπευτική αγωγή. Για καλή μου τύχη (θα εξηγήσω μετά γιατί το λέω, δεν είμαι σαδομαζοχιστής) όμως, οι ενοχλήσεις πλέον δεν ήταν αντιμετωπίσιμες. Ήθελα αγωγή επί τόπου (όχι τύπου Κούγια, θεραπευτική αγωγή εννοώ), δεν μπορούσα καν να κοιμηθώ. Πήγα στον γιατρό πάλι, αλλά έλειπε εκτός Αθηνών! Έτσι, και χάρη στις προτροπές μιας φίλης μου, φύγαμε πάλι για εξωτερικά ιατρεία. Δεν ήθελα να περάσει άλλη μέρα χωρίς χάπια για το πρόβλημα.