Υπαρκτός λαός και Αριστερά : βίοι ασύμπτωτοι

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανακοίνωση της νεολαίας του ΣΥΝ σχετικά με την εκδίωξη των καταληψιών από την “Βίλλα Αμαλίας”, αλλά κυρίως η εκτενής κατακραυγή στους χώρους των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ για αυτήν την εκδίωξη: τα “κοινωνικά δίκτυα” βοούν από τους δυσανασχετούντες συριζαϊκούς πληθυσμούς, οι οποίοι θεωρούν την εφαρμογή της νομιμότητας στην περίπτωση της πολυετούς κατάληψης περίπου “φασισμό”, όπως άλλωστε την περιγράφει και η ανακοίνωση της νεολαίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Συνδυαζόμενο αυτό το

φαινόμενο με τις εκτενείς συζητήσεις και αντιγνωμίες για τις ένοπλες “πολιτοφυλακές” που κατά τεκμήριο ετοιμάζονται εκατέρωθεν, καθώς και με την δικαιολόγηση μιας “καλής” βίας ως ένοπλης αυτοάμυνας απέναντι σε μια δήθεν τουλάχιστον ίση “ψυχολογική βία της εξουσίας/των Μνημονίων/ό,τι προαιρείσθε”, μας οδηγεί σε κάποιες διαπιστώσεις που πρέπει να διατυπωθούν.

Την νομιμότητα, το τί είναι νόμιμο και τι όχι, την καθορίζει η κοινωνία διά της αντιπροσωπευτικής λειτουργίας που προσφέρει η κοινοβουλευτική δημοκρατία- εξυπακούεται, αφ´ ης στιγμής το καθεστώς είναι εκλεγμένο και νόμιμο. Ενδεχομένως προκύπτουν ενίοτε κάποιες ολιγαρχικές δομές ή πυρήνες, καθώς και τα απότοκα πελατειακών δραστηριοτήτων στην δημόσια σφαίρα και διοίκηση – όμως, η αντιπροσωπευτική λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας συνεχίζει να αποτελεί την εγγύτερη δυνατή ταύτιση πολιτείας-κράτους-κοινωνίας που έχουμε γνωρίσει στα νεωτερικά κράτη. Ως εκ τούτου, η τήρηση της έννομης τάξης από την Πολιτεία-κοινωνία που την… θέσπισε, και για τους λόγους που την θέσπισε, θα έπρεπε να είναι περίπου ταυτολογία – σε καμία περίπτωση ίδιον μιας πολιτικής παράταξης, αλλά όχι μιας άλλης. Έτσι, η μόνη νόμιμη βία είναι αυτή της αστυνομίας της διαχειριζόμενης από τους εκλεγμένους της κοινωνίας – δηλαδή, η αυτοπροστασία της κοινωνίας ως Πολιτείας. Πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, ουδόλως “παραταξιακά”.

Όμως, απ´ ό,τι φαίνεται αυτό δεν ισχύει για όλους, αλλά μόνον για όσους θεωρούν τους εαυτούς τους πολίτες: δηλαδή, μέλη της κοινωνίας-συλλογικότητας, που διά της δημοκρατίας είτε υπαγορεύουν στην εξουσία το περιεχόμενό της είτε την αναλαμβάνουν εντελλόμενοι. Άλλοι αντιλαμβάνονται την κοινωνία-συλλογικότητα ως κάτι έξω από αυτούς, που τους επιτίθεται διαρκώς και οφείλουν να αμυνθούν – μέχρι την τελική αντεπίθεση στον εχθρό-κοινωνία. Όπως αποδεικνύεται από την ρητορική τους, όταν ρητώς υπερασπίζονται τους χώρους των κουκουλοφόρων κι αυτούς ως περίπου ελευθερωτές.

Όσοι αντιλαμβάνονται εαυτούς ως “αντιπάλους της κοινωνίας” (διότι κανείς δεν τους αντιλαμβάνεται ως τέτοιους, πρόκειται αποκλειστικά για δική τους εμμονή), ψάχνουν να κρυφτούν από αυτήν σε “καταλήψεις”, χώρους νοσφισμένους είτε από την συλλογικότητα-Δημόσιο είτε από το ανθρώπινο δικαίωμα της ιδιοκτησίας, τους οποίους χώρους βαφτίζουν “κοινωνικοποιημένους” ακριβώς ως εκ του γεγονότος οτι τους έχουν διαστείλει από την υπόλοιπη κοινωνία. Υπερασπίζονται αυτούς τους χώρους ακόμα κι όταν τεκμαίρεται η ένοπλη αντικοινωνική δράση που υπεθάλπετο στους χώρους, με υλικά για κυριολεκτικά χίλιες και πλέον βόμβες μολότωφ, μαχαίρια και άλλα. Ταυτιζουν την παλιννόστηση της νόμιμα θεσπισμένης νομιμότητας με “ολοκληρωτισμό” – αντεπίθεση της κοινωνίας-εχθρό. Εξ ου και διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την παλιννόστηση της νομιμότητας στους κατειλημμένους χώρους, όσοι τα διαρρηγνύουν.

«Άκρο σου είμαι και σου μοιάζω»: οι αφίσσες του ναζιστικού κόμματος γίνονται δεκαετίες μετά «αντιφασιστικές» αφίσσες, με μόνη διαφορά την ταυτότητα του φιδιού.

Για να μασκαρευτεί αυτή η νοοτροπία σε πολιτική πρόταση, επιστρατεύεται κάθε πιθανή και απίθανη οργιώδης εκλογίκευση. Οι εκλεγμένες εξουσίες δεν προέρχονται γι’ αυτούς από τον λαό, από την κάλπη, αλλά από άλλα κέντρα αντίθετα στον λαό, κάπως και νεφελωδώς. Συστρατεύονται με κάποιον φαντασιώδη λαό που συναινεί μαζί τους: όταν ο… υπαρκτός λαός δεν συμφωνεί, βαφτίζεται “μικροαστικός” και απορρίπτεται δημοκρατικότατα. Η βία γι’ αυτούς δεν θα έπρεπε να είναι μονοπώλιο της διαρθρωμένης σε Πολιτεία κοινωνίας: δικαιολογείται και ως “αυτοάμυνα” απέναντι στην ίση “ψυχολογική” βία της εξουσίας, από όποιον θεωρεί τον εαυτό του ένοπλο Ρομπέν των Δασών.

Όμως, αυτές οι νοοτροπίες εγκυμονούν εφιάλτες – πολύ συγκεκριμένους εφιάλτες. Και οι ένοπλες “πολιτοφυλακές” “αντιφασιστικής” “άμυνας” δίνουν μια πρώτη ιδέα…

Όποιος ξέρει να διακρίνει, θα διαπιστώσει ότι τα παραπάνω διατυπώνονται ακριβώς για να προληφθεί τυχόν επερχόμενος διπολισμός εμφυλιακού τύπου ή πράξης – και όχι για να τον δημιουργήσει. Ο νοών, νοείτω.

Σήμερα, και όχι σε κάποιο μακροπρόθεσμο μεθαύριο, η μόνη γραμμή άμυνας της κοινωνίας είναι μια λειτουργούσα κοινοβουλευτική δημοκρατία, αλλά και οι νοοτροπίες που θα έπρεπε να την συνοδεύουν, όσες “χωράνε” μέσα. Υπερασπιστείτε την από τα, φαινομενικά, δύο διαφορετικά πρόσωπα του κοινού “Ιανού” που την αποστρέφεται εμπαθώς. Διότι σιγά-σιγά, όλοι δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο – και είναι ένα και το αυτό, εκείνο της πάντοτε “δικαιολογημένης” βίας.

Σ.Μ.

Υ.Γ.:

«Για την Αριστερά της βίας ξέρεις να τα λες, για την βία της Χρυσής Αυγής θα μας πεις τίποτα;»

Μα, είναι δεδομένο και αυτονόητο για όλους πλην των… μελών της Χρυσής Αυγής ότι πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό βίαιο συνονθύλευμα νεοναζιστικής νοοτροπίας από το οποίο η κοινωνία-Πολιτεία πρέπει να αμυνθεί τάχιστα – τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Για το άλλο άκρο της κοινωνίας όμως εκφράζονται οι «ντροπές», η Χ.Α. όλοι ξέρουμε τι είναι.