Υιοθέτησε κι εσύ έναν… παππού!

Κάθε μέρα σκάνε περιπτώσεις γερόντων και ανήμπορων γενικά συνανθρώπων μας που πέφτουν θύματα κακοποιών για πενταροδεκάρες. Συνήθως οι κακοποιοί αυτής της κατηγορίας είναι αλλοδαποί και κυρίως λαθρομετανάστες, όμως δεν έχω αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία ώστε να το υποστηρίξω αυτό με αξιώσεις. Ας πούμε ότι είναι μια αίσθηση που έχουμε λίγο – πολύ όλοι μας, σύμφωνα με αυτά που διαβάζουμε και ακούμε από τα ΜΜΕ.

Επειδή η κρίση βαθαίνει, επειδή οι λαθρομετανάστες είναι δύσκολο να εξαφανιστούν ως δια μαγείας, επειδή ακόμη είναι πιθανόν

να αυξηθούν τέτοια κρούσματα καθώς θα αυξάνεται ο αριθμός όσων (αλλοδαπών κυρίως) ζούνε σε απόλυτη ένδεια, και επειδή τέλος και πάλι εξαιτίας της κρίσης, η αστυνομία όλο και «πτωχαίνει» σε προσωπικό και μέσα, πιστεύω πως ήρθε η ώρα ως πολίτες αυτής της χώρας και ως Έλληνες να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.

Η λύση είναι ανάμεσα σε άλλες και αυτή: Σε επίπεδο γειτονιάς, οικοδομής και ορόφου να υπάρξει καταγραφή από τους γείτονες περιπτώσεων ηλικιωμένων ατόμων ή ζευγαριών καθώς και ανήμπορων συμπολιτών που ζούνε μόνοι τους. Μικρές ομάδες γειτόνων να συνεννοηθούν και να «υιοθετήσουν» σε επίπεδο ασφάλειας τον παππού ή την γιαγιά της διπλανής πόρτας. Να προσέχουν αν τους παρακολουθεί κανείς, να τους συνοδεύουν όταν βγαίνουν για δουλειές ή για ψώνια, να τους χτυπούνε την πόρτα να βλέπουν αν είναι καλά, να τους τηλεφωνούν, να έχουν γενικά το μυαλό τους σε αυτούς. Κάτι ανάλογο με αυτό που προσπαθεί να κάνει για πολιτική εκμετάλλευση η Χρυσή Αυγή, όμως εντελώς καλοπροαίρετα και χωρίς καμιά σκέψη έστω και του παραμικρού οφέλους. Σε εποχές άγριες και απάνθρωπες όπως αυτές που ζούμε, είναι ανάγκη να διατηρήσουμε την ανθρωπιά μας, την αλληλεγγύη προς τον αδύναμο συνάνθρωπο και τις γειτονιές μας όσο γίνεται πιο ανοιχτές και ασφαλείς.

Αλίμονο αν οχυρωθούμε ο καθένας στο κάστρο – σπίτι του, διπλοαμπαρωθούμε, γεμίσουμε την καραμπίνα και πιστέψουμε πως έτσι είμαστε ασφαλείς. Μονάχα μέσα στην οργανωμένη κοινωνία υπάρχει ασφάλεια για το ζώο που λέγεται «άνθρωπος». Δυστυχώς στις μέρες μας αυτή η κοινωνία υποφέρει και κινδυνεύει να διαλυθεί. Δεν πρέπει να την αφήσουμε, όσο και αν μας απογοητεύει η ελάχιστη ανταπόκριση που μπορεί να βρούμε από την Πολιτεία. Η δύναμη της μικρής κοινότητας, της οικοδομής, της γειτονιάς είναι ακόμη αποτελεσματική και μπορεί να γίνει αποτρεπτική τέτοιων άνανδρων επιθέσεων. Φυσικά, απαιτείται και η εγρήγορση των δυνάμεων της τάξης ώστε να καταφθάνουν άμεσα σε κάθε ύποπτη κίνηση που θα παρατηρήσουν οι γείτονες. Όλοι μαζί ίσως τα καταφέρουμε τελικά.

Κ. Ιατρίδης