Τώρα είναι που χρειάζεται να βάλουμε πλάτη

Παρακολουθώντας την οικονομική κρίση από την αρχή της, και όντας αναγνώστης και συνεργάτης  του Antinews, είχα και έχω τη τύχη να θεωρώ τον εαυτό μου, αν όχι πλήρως, αλλά τουλάχιστον επαρκώς ενημερωμένο για τα διάφορα στάδια της, τις μετεξελίξεις της, και γενικά  όλα όσα την συναποτελούν.

Μέσα λοιπόν από αυτό το πρίσμα, είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που πείστηκαν από την εξαρχής σοβαρή και τεκμηριωμένη αντιμνημονιακή στάση του Σαμαρά, σε βαθμό που το

Στη συνέχεια, και γνωρίζοντας πολύ καλά ότι όλα στη ζωή είναι δυναμικά, και τα πάντα ρει, συντάχθηκα με την αλλαγή στάσης του Σαμαρά, ο οποίος βλέποντας τα αδιέξοδα στα οποία μας είχαν οδηγήσει οι «σωτήρες» του Πασόκ, προσάρμοσε την πορεία του, και ξεκίνησε μια νέα, με βάση τα καινούργια δεδομένα, και κυρίως με βάση τα όσα αυτός (μέσα από τη θέση του) γνωρίζει, και ίσως δεν μπορεί να μοιραστεί μαζί μας.

Και ως εδώ όλα καλά. Προσωπικά δεν ήμουν ποτέ ούτε δεξιός, ούτε νεοδημοκράτης. Έγινα όμως Σαμαρικός, εκτιμώντας κάποια πράγματα.

Το πρόβλημα όμως που βλέπω παντού γύρω μου σήμερα, είναι η διστακτικότητα πολλών συμπατριωτών μας στο να εμπιστευτούν τον Σαμαρά, κυρίως λόγω της … Νέας Δημοκρατίας.

Και φυσικά δεν μιλάω για τους δηλωμένους νεοδημοκράτες, αλλά για τους υπόλοιπους, τους ουδέτερους, τους αναποφάσιστους, και γενικά όλους αυτούς οι οποίοι θα καθορίσουν με την ψήφο τους το εκλογικό αποτέλεσμα.

Δεν έχουν όλοι το προνόμιο ή την διάθεση να διαβάζουν καθημερινά το Antinews, και να ενημερώνονται για τα τεκταινόμενα, οπότε για αυτούς ο Σαμαράς είναι ένας ακόμη καθεστωτικός πολιτικός, και η Νέα Δημοκρατία το κόμμα εξουσίας που όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, εδώ και πολλά χρόνια.

Έτσι, το μεγάλο εμπόδιο που βλέπω να κλείνει τον δρόμο του Σαμαρά προς την πολυπόθητη αυτοδυναμία, χωρίς την οποία δεν θα μπορέσει να ξεδιπλώσει το όραμά του, είναι η … Νέα Δημοκρατία.

Το βλέπω παντού, σε συναντήσεις και συζητήσεις με φίλους, σε κουβέντες τρίτων που παίρνει  το αυτί μου, και γενικά σε όλες τις εκφάνσεις της ήπιας αυτής προεκλογικής περιόδου που διανύουμε.

Μπορεί πολλοί να συμφωνούν μαζί μου, ότι δηλαδή ο Σαμαράς ίσως να είναι Μέσσι, αλλά γνωρίζουν επίσης και ότι η Νέα Δημοκρατία σε καμία περίπτωση δεν είναι Μπαρτσελόνα, οπότε και … «δεν θα πάρουν».

Και ως ένα βαθμό έχουν δίκιο. Ένα κόμμα εξουσίας έχει τους μηχανισμούς του, την νομενκλατούρα του, την καμαρίλα του, τους διαδρομιστές του, τις κόντρες του, τις ζηλοτυπίες του, τους καιροσκόπους του, και όλα όσα σιχαίνεται από τα βάθη της καρδιάς του ο μέσος σκεπτόμενος δημοκράτης, και αποστασιοποιημένος από τα κομματικά δρώμενα υγιής Έλληνας.

Οπότε είναι πολύ εύλογο και το ερώτημα που μου θέτουν όταν τους λέω πως θα ψηφίσω (για πρώτη φορά στη ζωή μου) την Νέα Δημοκρατία: «Μα είναι δυνατόν; Θα ψηφίσεις τους Πάκηδες, τους Βουλγαράκηδες, και το κακό συναπάντημα; Και άντε και ο Σαμαράς είναι πραγματικά γνήσιος, με ποιους θα τα αλλάξει όλα; Με τα κομματόσ