Το «Κέντρο» αυτοκτονεί!

Με τις κινήσεις ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ, ή τέλος πάντων, του «χώρου της Κεντροαριστεράς» δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ.

Είναι σημαντικό ασφαλώς, αλλά μάλλον «άχαρο» θέμα…

Υπάρχουν, όμως πλευρές του που αφορούν όχι μόνο τους άμεσα «ενδιαφερόμενους», αλλά και όλους τους υπόλοιπους…

* Πρώτη παρατήρηση: Κανένας μεγάλος πολιτικός χώρος δεν ανασυγκροτήθηκε ποτέ από «κινήσεις προσωπικοτήτων» ή από συγκόλληση ομάδων. Αυτή είναι συνταγή επιβίωσης για «γκρουπούσκουλα» (και τότε ακόμα, αμφίβολης αποτελεσματικότητας),

Ειδικά ο χώρος του «Κέντρου», ιστορικά υπήρξε μόνο ως συσπείρωση γύρω από μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Σοφοκλής Βενιζέλος, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Ανδρέας Παπανδρέου…

Άρα, η σημερινή απόπειρα «συγκόλλησης» κινήσεων είναι μάλλον καταδικασμένη να μη πάει μακριά.

--Θα έχουμε στην καλύτερη περίπτωση ενίσχυση των ποσοστών της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» - πράγμα γενικά καλό. Και ιδιαίτερα καλό για τη… ΝΔ! Αλλά όχι τίποτε το θεαματικό.

--Και στη χειρότερη περίπτωση, θα έχουμε αναζωπύρωση των διασπαστικών τάσεων: Ήδη τα τρία παλαιά στελέχη του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ - Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης - έκαναν τη δική του «ρελάνς» από τη Θεσσαλονίκη με ιδιαίτερα εντυπωσιακό τρόπο. Και μένει να δούμε τι θα κάνει και ο Σταύρος Θεοδωράκης με (τα υπόλοιπα από) το «Ποτάμι»…

Χώρια που η ίδια η «διεύρυνση» που επιχείρησε τη Φώφη με την προσχώρηση του ΓΑΠ, προκάλεσε ήδη την αντίδραση του Βαγγέλη Βενιζέλου. Ο οποίος γι’ αυτό ακριβώς προειδοποίησε: «ότι η συμπαράταξη δεν πάει μακριά».

Συμπέρασμα: η «συγκόλληση» δημιουργεί ήδη σοβαρές «διχογνωμίες εντός» και «αντικάμαρα εκτός»!

* Δεύτερη παρατήρηση: Η ανασυγκρότηση κάθε μεγάλου πολιτικού χώρου (πέρα από ισχυρές προτεραιότητες) απαιτεί και ισχυρά ιδεολογικά προτάγματα:

--Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έχτισε το ιστορικό «Κέντρο» με προτάγματα Εθνικοαπελευθερωτικά και Φιλελεύθερα. Και συνδέθηκε με αντίστοιχα κινήματα της εποχής του και ιδιαίτερα με το κίνημα του Αμερικανού Προέδρου Woodrow Wilson. (του 28ου Προέδρου των ΗΠΑ από το 1913 ως το 1921).

--Ο Γεώργιος Παπανδρέου ανασυγκρότησε κι αυτός την «Ένωση Κέντρου», στις αρχές της δεκαετίας του ’60, με προτάγματα, «δημοκρατικά» (κατά του «αυταρχισμού» της μετεμφυλιακής δεξιάς) και «εθνικά» (υπέρ της πιο μαχητικής διεκδίκησης των «εθνικών δικαίων» - έστειλε μυστικά μεραρχία στην Κύπρο κλπ.) Και συνδέθηκε τότε με το αντίστοιχο κίνημα του Αμερικανού Προέδρου Τζών Κένεντι (η Αμερικανική διπλωματία επί Κένεντι «ενθάρρυνε» την δημιουργία «κεντρώων»-δημοκρατικών κομμάτων σε διάφορα σημεία της γης – τότε και στην Ελλάδα. Αλλά η «γραμμή Κένεντι» δεν κράτησε πολύ…)

--Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ανασυγκρότησε το Κέντρο ως «Κεντροαριστερά» πλέον, μετά το 1974, με «αντιδεξιά» ιδεολογικά προτάγματα, πιο κοντά στα αντίστοιχα σοσιαλιστικά κινήματα της Ευρώπης τότε – και ιδιαίτερα του Μιτεράν.

--Και ο Κώστας Σημίτης «μετεξέλιξε» το ΠΑΣΟΚ σε πιο «συστημικό», πιο ευρωπαϊκό και λιγότερο λαϊκίστικο κόμμα στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Αλλά ο «εκσυγχρονισμός» του Σημίτη ήταν περισσότερο ένα εσωτερικό μέτωπο κατά του «λαϊκισμού» (μέσα στο ΠΑΣΟΚ) και λιγότερο ένα μεταρρυθμιστικό κίνημα (μέσα στην Ελληνική κοινωνία).

Τα προτάγματα του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ ήταν πιο Ευρωπαϊκά (κοντά στη Γερμανική σοσιαλδημοκρατία πλέον του Σρέντερ, αλλά και στους «νέους Εργατικούς» του Τόνυ Μπλαίρ στη Βρετανία).

Ο ΓΑΠ με τη σειρά του, προσπάθησε να συνδεθεί με «το κίνημα της παγκοσμιοποίησης» και της «πολιτικής ορθότητας» (Κλίντον και Ομπάμα).

Αλλά υπήρξε «άτυχος» ο ΓΑΠ: Γιατί, όταν το κίνημα αυτό ήταν ισχυρό, ο ίδιος βρισκόταν εκτός εξουσίας. Κι όταν ο ίδιος ήλθε στην εξουσία, η Ελλάδα βυθίστηκε στην κρίση και ο ίδιος δεν μπόρεσε να επωφεληθεί για πολύ.

Το πρόβλημα είναι πως τώρα, και η Σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε πλήρη παρακμή και η «παγκοσμιοποίηση» σε αποδρομή!

Ποια, λοιπόν, μπορούν να είναι σήμερα τα ιδεολογικά προτάγματα ανασυγκρότησης του Κεντρώου χώρου;

Το ερώτημα αυτό ΔΕΝ έχει απαντηθεί!

--Σοσιαλδημοκρατία δεν υπάρχει στην Ευρώπη πλέον! Δέστε τα χάλια των αντίστοιχων κομμάτων και στη Γαλλία και στη Ισπανία και στη Γερμανία και στη Βρετανία.

Η Σοσιαλδημοκρατία προϋποθέτει πως υπάρχει «πλεόνασμα» για «αναδιανομή»! Τώρα σε καμία από τις σημαντικές χώρες της Δύσης δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη η «αναδιανομή πλεονάσματος». Αντίθετα, το μόνο που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη είναι οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να ξανακερδίσουν τη χαμένη ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

--Ενώ στις ΗΠΑ – και στην Ευρώπη – τα προτάγματα της «πολιτικής» ορθότητας καταρρέουν επίσης. Και οι πολίτες ψηφίζουν μαζικά εναντίον τους.

Ο μόνος απ’ όλους τους ηγέτες που υπάρχουν στα Κεντρώα κόμματα της Ελλάδας, που καταλαβαίνει ότι χρειάζεται «αλλαγή υποδείγματος» για τα «χώρο» τους, είναι, απ’ ό,τι φαίνεται ο Βαγγέλης Βενιζέλος…

Οι άλλοι ούτε που το υποψιάζονται. Επικαλούνται ακόμα τις «σοσιαλδημοκρατικές ιδέες» και μιλάνε ακόμα με «πολιτικώς ορθή γλώσσα»…

* Τρίτη παρατήρηση: Πέρα από ισχυρές πολιτικές φυσιογνωμίες και επίκαιρα ιδεολογικά προτάγματα, η ανασυγκρότηση ενός «χώρου» πρέπει να εκφράζει ένα επίκαιρο και κεντρικό αίτημα της κοινωνίας! Επιφανειακές εκλογικές σκοπιμότητες και μόνο, ΔΕΝ ανασυγκροτούν «χώρους».

--Για παράδειγμα, όταν ο Αλέξανδρος Παπάγος έφτιαχνε το «Συναγερμό» (και μάλιστα κόντρα στις επιθυμίες του «Παλατιού» τότε), κάλυπτε το κυρίαρχο αίτημα της κοινωνίας για σταθερότητα, στις δύσκολες συνθήκες της μετεμφυλιακής ανασυγκρότησης.

--Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου έφτιαχνε την «Ένωση Κέντρου», το 1961, εξέφραζε το αίτημα της κοινωνίας για «περισσότερη δημοκρατία», όταν η Ελλάδα είχε ήδη πετύχει σταθερότητα και ανάπτυξη κι έμπαινε πλέον το αίτημα της «αναδιανομής» και της χαλάρωσης των «αυταρχικών δομών».

Τώρα, όμως, ζούμε σε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο: Σήμερα υπάρχει το αίτημα απομάκρυνσης από τον κρατισμό, το αίτημα σταθεροποίησης της δημοκρατίας (όπου ο ΣΥΡΙΖΑ διέλυσε ό,τι είχε απομείνει όρθιο) και σταθεροποίησης της οικονομίας (όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βγει από την κρίση φορολογώντας μέχρις ασφυξίας τα πάντα και κοροϊδεύοντας μέχρις αηδίας τους πάντες)

Η ανατροπή του κρατισμού έχει συντελεστεί παγκοσμίως! Εδώ παραμένει «ζητούμενο»…

Οι φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις είναι αίτημα παγκόσμιο. Εδώ είναι δύο φορές πιο επείγον…

Και η «τιμωρία» των αριστερού λαϊκισμού και της καθεστωτικής διαχείρισης είναι αναπόφευκτη πλέον για να αναγεννηθεί η Ελληνική δημοκρατία. (Ο ακροδεξιός λαϊκισμός είναι εξ ίσου αποτρόπαιος, αλλά δεν κυβέρνησε ως τώρα. Ευτυχώς…)

Οι σοσιαλδημοκρατική νοσταλγία της Φώφης και τα… «αντί-δεξιά» ανακλαστικά στα οποία ποντάρει, είναι έξω και μακριά απ’ όλα αυτά…

Με δύο λόγια, το αίτημα που συσπειρώνει σήμερα μεγάλη μάζα της ελληνικής κοινωνίας, είναι να φύγει ο Τσίπρας άμεσα! Και με τρόπο που δεν θα του αφήνει περιθώρια να επανέλθει. Και με ταυτόχρονη ηχηρή ανατροπή ολόκληρου του «αριστερόστροφου» κρατισμού που έχει επιβληθεί από την αρχή της μεταπολίτευσης.

Ένα τέτοιο αίτημα δεν επιτρέπει «ίσες αποστάσεις», για τα κεντρώα κόμματα, μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ!

Κι αυτό είναι που δεν έχει καταλάβει η κα. Φώφη…

Στις εκλογές (που δεν αργούν, όπως φαίνεται) μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων θα έχουν τον δίλημμα:

--Με τη ΝΔ για να φύγει ο Τσίπρας,

--ή με το ΣΥΡΙΖΑ για να… μην έλθει ο Μητσοτάκης!

Όσοι θέλουν οπωσδήποτε να φύγει ο Τσίπρας (ποσοστό άνω του 50%) πλέον έχουν ισχυρό λόγο να ψηφίσουν το μόνο κόμμα που μπορεί να τον διώξει οριστικά: Τη ΝΔ! Ακόμα κι αν δεν την έχουν ξαναψηφίσει ποτέ ως τώρα…

Κι όσοι δεν θέλουν να βγει ο Μητσοτάκης, είναι πιθανό να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο κόμμα που μπορεί να το αποτρέψει. Ακόμα κι αν είναι απογοητευμένοι από τον Τσίπρα…

Το «αντι-δεξιό Κέντρο» των «ίσων αποστάσεων» δεν χωράει πουθενά…

Χώρια που η οργή για τον Τσίπρα είναι πολύ πιο ισχυρή σήμερα από το «φόβο» για το Μητσοτάκη…

Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό!

Σε μια τέτοια «πόλωση» «ίσες αποστάσεις» δεν χωρούν πια!

Ο μόνος που μοιάζει να έχει καταλάβει πλήρως, πως «οι ίσες αποστάσεις» είναι επιζήμιες για τον «κεντρώο χώρο» – και εκτός τόπου και χρόνου πλέον για την Ελλάδα – είναι ξανά ο Βαγγέλης Βενιζέλος.

Η Φώφη κάνει μια σκέψη «λογική» εκ πρώτης όψεως:

Αυτοί που φεύγουν από τον Τσίπρα (ποσοστό 15-20% του εκλογικού σώματος) είναι αριστεροί ή κεντροαριστεροί ή εν πάση περιπτώσει δεν είναι δεξιοί. Και πολλοί απ’ αυτούς (οι περισσότεροι, ίσως) είναι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ (στις συνδικαλιστικές εκλογές ψηφίζουν, και τώρα ακόμα, τις παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ όχι του ΣΥΡΙΖΑ!) Επομένως, «δεν πάνε εύκολα στη ΝΔ»!

Άρα, χρειάζεται μιαν «υποδοχή» να τους τραβήξει, που να έχει αποστάσεις από τη «δεξιά»: Εξ ου και οι «ίσες αποστάσεις»:

--Παίρνουμε αποστάσεις από το ΣΥΡΙΖΑ που τα «θαλάσσωσε» (για να τραβήξουμε τους «απογοητευμένους»)

--Αλλά παίρνουμε αποστάσεις και από τη ΝΔ (που είναι… «δεξιά») για να μας έλθουν πιο εύκολα οι «απογοητευμένοι» του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω των (υποτιθέμενων) «αντί- δεξιών ανακλαστικών τους.

Φαίνεται λογικό, αλλά αποτελεί στην ουσία «δώρο» προς το Μητσοτάκη:

Γιατί πρώτον, τα «αντί- δεξιά» ανακλαστικά όλο και λιγότερους πείθουν πια (μετά την «τραυματική» εμπειρία της διακυβέρνησης Τσίπρα).

Και δεύτερον, γιατί χαρίζουν όλα τα επιτεύγματα της προηγούμενης κυβέρνησης (Σαμαρά-Βενιζέλου) στη ΝΔ του Μητσοτάκη!

Ο κόσμος τώρα ξέρει και συγκρίνει: Ποιοι του είπαν ψέματα, ποιοι τον κορόιδεψαν, ποιοι τον έβγαζαν από την κρίση, και ποιοι τον ξανάβαλαν.

Είναι η μόνη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά, που μια κυβέρνηση μέσα σε δύο χρόνια κατάφερε να τα κάνει όλα πολύ χειρότερα.

Ή μάλλον εμφανώς και κραυγαλέα χειρότερα…

Είναι η πρώτη φορά που εν ενεργεία Έλληνας Πρωθυπουργός (ο Τσίπρας) υστερεί όλο και περισσότερο σε «καταλληλότητα»!

Είναι η μόνη φορά στην Ελλάδα, που μεγάλο μέρος της κοινωνίας νοσταλγεί την κατάσταση όπου βρισκόταν πριν μόλις δύο χρόνια.

Είναι η μόνη φορά που Έλληνας Πρωθυπουργός που έφυγε (ο Σαμαράς) τον νοσταλγούν - μόλις ένα με ενάμιση χρόνο μετά την απομάκρυνσή του - ακόμα και πολλοί από εκείνους που δεν τον ψήφισαν!

Αυτή τη «νοσταλγία» δεν την νιώθει κατ’ ανάγκην ολόκληρη η Ελληνική κοινωνία. Αλλά την αισθάνεται έντονα ένα ποσοστό κοντά στο 50%! Και μέσα σε αυτό υπάρχει το «κρίσιμο» 25-30% που σήμερα «ταλαντεύεται».

Αυτούς όλους η πολιτική των «ίσων αποστάσεων» της Φώφης τους «χαρίζει» στη Νέα Δημοκρατία.

Κι ο μόνος που το κατάλαβε και το είπε δημόσια ήδη είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

--Τη Νέα Δημοκρατία δεν τη «χαλάει» καθόλου ένα Κεντρώο Κόμμα της τάξης του 10-12%. Έτσι θα έχει πολύ ασφαλέστερο κυβερνητικό εταίρο, αν δεν πετύχει η ίδια αυτοδυναμία (όπερ και πιθανότερο σήμερα).

Το πρόβλημα θα το είχε η ΝΔ, αν η ίδια έφτανε στο 32%, ας πούμε, και το Κόμμα της Φώφης δεν ξεπερνούσε το 6%! Εκεί ο σχηματισμός κυβέρνησης θα ήταν οριακός. Και η ίδια η κυβέρνηση που θα προέκυπτε μάλλον «θνησιγενής»…

Τη Νέα Δημοκρατία δεν τη «χαλάει» καθόλου επίσης, να παίρνει η Φώφη «ίσες αποστάσεις». Καλό του κάνει του Κυριάκου, εδώ που τα λέμε…

Γιατί έτσι όλη τη δικαίωση της προηγούμενης κυβέρνησης Σαμαρά την «εισπράττει» η ΝΔ!

Όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που θέλουν μείωση φόρων, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, ασφάλεια του πολίτη, αποκρατικοποιήσεις και φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις με σοβαρές περικοπές σπατάλης, τις συσπειρώνει ο Κυριάκος!

Αυτά ενδιαφέρουν την κοινωνία σήμερα. Όχι τα… «αντί- δεξιά ανακλαστικά» των… «πυροβολημένων» ΠΑΣΟΚων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και τώρα «το φυσούν και δεν κρυώνει»…

Διευκολύνεται έτσι η μετατόπιση απ’ όλο το πολιτικό φάσμα προς τη ΝΔ!

Γιατί το ερώτημα:

-- Πότε ήσασταν καλύτερα, τώρα ή το Νοέμβρη του 2014;

Μόνο η ΝΔ μπορεί να το θέσει πλέον.

Οι «ίσες αποστάσεις» της Φώφης δεν της επιτρέπουν, όχι να το θέσει, αλλά ούτε καν να το σκεφτεί!

Το σκέφτονται όμως, όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι…

Κι αυτοί που το σκέφτονται είναι αρκετοί πια για να δώσουν μεγάλη νίκη στη ΝΔ του Κυριάκου. Ακόμα και αυτοδυναμία.

Η δικαίωση Σαμαρά είναι το «υπέρ-όπλο» του Κυριάκου!

Φτάνει να το χρησιμοποιήσει…

Κι όπως φαίνεται το έχει αντιληφθεί πια…

Διαβάστε περισσότερα