Το γυαλί κόβει βαθιά, αλλά η Νέα Δημοκρατία αργεί να πεθάνει...

Φορές φορές, όταν ανατρέχω ιστορικά στα γενέθλια της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας (1974) και την ιδρυτική διακήρυξή της που παραμένει πάντα επίκαιρη (ελεύθερη οικονομία με σταθερά την κοινωνική ευαισθησία), έχω την αίσθηση ότι στην πορεία των σαρανταπέντε χρόνων της δεν ένιωσε καμιά απειλή ή προειδοποίηση έστω ότι μπορεί να πεθάνει.

Το ξεθεμέλιωμα του ΠΑΣΟΚ, το γκρεμοτσάκισμά του στις σκάλες της απαξίας δεν το ένιωσε ποτέ της. Αντίθετα, με το χρόνο, αποκτούσε θαρρείς ατσάλινη φλέβα αντοχής, που θύμιζε εν πολλοίς τη γραμμένη

Γιατί όσο κι αν αυτή είχε υποστεί τον έσχατο ευτελισμό της πολλαπλής επιτροπείας στα χρόνια των μνημονίων, δεν ένιωσε ποτέ το χνώτο του θανάτου ούτε πέρασε απ' το μυαλό κανενός μας ότι ενδέχεται να πεθάνει κι αυτό το τραγουδούσαμε και το τραγουδάμε με πίστη στην αθανασία της, έτσι που οι εν είδει ευχών κατάρες των ''φίλων'' της να έχουν αποκτήσει ισχύ ανεκδότου.

Η δια της λογικής ερμηνεία της άτρωτης ΝΔ στο χρόνο έχει βέβαια την ερμηνεία της, αφού το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή (που ''στέγνωσε την ψυχή του'' για να το κάνει κτήμα του κόσμου) δε βαρύνεται με προκλητικά σκάνδαλα ή προδοτικές πράξεις, με κοινωνικά ''κακουργήματα'' ή οικονομικά ''εγκλήματα'' σε βάρος της χώρας.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι οι κατά καιρούς κυβερνήσεις της τα πήγαιναν πάντα καλά. Καλύτερα από το ΠΑΣΟΚ, ''ναι'', αλλά πολύ καλά ''όχι'', γιατί - πέρα απ' την εσωστρέφεια που τις ταλάνιζε μόνιμα και έκοβε σαν γυαλί βαθιά την καρδιά της - είχε εκείνο σαν πρότυπο στις ψηφοθηρικές της συνήθειες, έστω κι αν δεν το ομολογούσε.

Τη θέση όμως του κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου, του ''αιώνιου'' πολιτικού αντιπάλου της, πήρε προ πενταετίας περίπου ο ΣΥΡΙΖΑ και - μετά την καταδίκη του από το λαό στις 7 Ιουλίου - τον διαδέχθηκε στην εξουσία η ΝΔ. Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο νέος αρχηγός της, που ευτύχησε να γίνει πρωθυπουργός τρία χρόνια μετά την εκλογή του, διέτρεξε με θαυμαστή αντοχή την περίοδο συγκυβέρνησης εθνομηδενιστών-εθνολαϊκιστών μέχρι να παραδώσει τα όπλα η ηττημένη Αριστερά, ένα χρόνο μετά την προδοτική ''συμφωνία'', που υπέγραψε με θύμα την Μακεδονία ο π. πρωθυπουργός και αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.

Σ' όλο αυτό το διάστημα έκτοτε ως την ημέρα που παρέδωσε ο προκάτοχός του την εξουσία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ετοιμαζόταν για τον βατήρα εκκίνησης και τα πρώτα νομοσχέδια που είχε στο πρόγραμμα για να φέρει η κυβέρνησή του.

Όλα πήγαν κατ' ευχήν τελικά για εκείνον και το κόμμα του, μέσα σε κλίμα όμως λαϊκής απαισιοδοξίας απ' το πρόσφατο παρελθόν (που επιβάρυνε έτι περαιτέρω τον υπερδανεισμό μας) και αρκετής επιφύλαξης για τους νεοεκλεγέντες, που υπόσχονταν ανάταξη της οικονομίας της χώρας, με το τραπεζικό της σύστημα να είναι στην ιδιοκτησία των δανειστών της.

Παρ’ όλα αυτά ο νέος πρωθυπουργός, κατά τις προγραμματικές δηλώσεις του στη Βουλή, υποσχέθηκε ''πρωτοβουλίες με ιστορικές προοπτικές''. Μια φράση που, αν μη τι άλλο, σηματοδοτεί την πίστη του στο μέλλον της χώρας και την προοπτική της αειφόρου ανάπτυξης, που θα οδηγήσει στην αθανασία.

Οι αποστραγγισμένες απ' τα μνημόνια ψυχές των Ελλήνων αναθάρρησαν που τον άκουσαν να εκφράζει την αισιοδοξία του για το μέλλον αυτό και εικονοποίησαν αυθόρμητα στο μυαλό τους τη ζηλευτή ζωή που ονειρεύονταν από χρόνια και που θα έβαζε τέλος στην εφιαλτική απειλή της εξαφάνισης του Ελληνισμού.

Ναι, αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους κι ας μην το ομολογούνε: να μη σβήσει η Ελλάδα απ' τον χάρτη σαν το βασίλειο της Κομμαγηνής απ' τον ''Τελευταίο Σταθμό'' του Σεφέρη. Αυτός είναι κι ο μεγαλύτερος φόβος του Μητσοτάκη: μη δεν προλάβει σαν πρωθυπουργός να ''φυτέψει'' στο κορμί της Ελλάδας τις αλλαγές, που θα την κάνουν να σηκώσει ανάστημα.

Μη δεν του φτάσει ο χρόνος, για να δει να ανθίζουν σε τέσσερα χρόνια οι αλλαγές στην Παιδεία, την Υγεία και την κοινωνική ασφάλιση, τη Διοίκηση, την Προστασία του πολίτη, την οργάνωση και προώθηση της Παραγωγής στη χώρα, το δίκτυο συγκοινωνιών, το τραπεζικό σύστημα, την Αποκέντρωση, τις δομές υποδοχής προσφύγων και μεταναστών και το ραδιοτηλεοπτικό γκρίζο τοπίο, όπου διογκώνεται εφιαλτικά η άγνοια της ελληνικής γλώσσας, μπολιασμένη - κατά παράβαση των κανόνων της - με σολοικισμούς, βαρβαρισμούς, ξενόφερτες λέξεις και στρεβλά επινοήματα γλωσσοπλασίας.

Αυτά θέλει να προλάβει να κάνει ο ΚΜ, γιατί αν δεν τα κάνει, θα μοιάζει το πολιτικό του όραμα στα μάτια του κόσμου με πολιτικό στρατήγημα, παραπλανητικό τέχνασμα δηλαδή, που λίγο θα διαφέρει απ' τις λαϊκιστικές κενολογίες του Αλέξη Τσίπρα και τις πατριωτικές υποσχετικές του Πάνου Καμμένου.

Και γι' αυτήν την ανακολουθία λόγων και έργων θα έχει να ''απολογηθεί'', πρωτίστως, στους δικούς του, στους οποίους είχε πειμιλώντας στο διαγραμματειακό του όργανο (Φεβρουάριος του '19):«Αισθάνομαι ικανοποίηση γιατί παρέλαβα ένα κόμμα μετά από απανωτές εκλογικές ήττες που πολλοί θεωρούσαν ότι ήταν σε διαρκή πτώση και το ξανακάναμε την μεγάλη κυρίαρχη Κεντροδεξιά παράταξη… Ο κ. Τσίπρας αντιπολιτεύεται μία ΝΔ που δεν υπάρχει, αντιμετωπίζει μια άλλη ΝΔ και έναν άλλο Κυριάκο Μητσοτάκη».

Οι αιχμές κατά Καραμανλή, Σαμαρά και Μεϊμαράκη ήταν εμφανέστατες, αλλά ο Κυριάκος τα κρατούσε μέσα του πολύ καιρό και ήθελε να τα βγάλει. Οι ''μεγάλοι'', που τον παρακολουθούσαν απ' την πρώτη σειρά καθισμάτων, δε μίλησαν. Μόνο του έριξαν μια ξαφνιασμένη ματιά και κοιτάχτηκαν με νόημα μεταξύ τους.

Πέρασε όμως κάποιος καιρός από τότε κι άρχισε να ξεχνιέται το θέμα από τους θιγόμενους, όχι όμως κι από τα μέλη των φατριών και τις ομάδες τους. Τα κρούσματα εσωστρέφειας που εκδηλώθηκαν το '14 επί Σαμαρά στους κόλπους της ''γαλάζιας'' Κοινοβουλευτικής Ομάδας τα θυμάται με ανατριχίλα ο νυν αρχηγός της ΝΔ και τα ξορκίζει σαν φαντάσματα του παρελθόντος, που μπορούν να απειλήσουν την ενότητα του κόμματος - όταν θα 'ρθουν τα δύσκολα - και ταρακουνήσουν τον πρωθυπουργικό ''θρόνο'' του οι πρώτες αρνητικές δημοσκοπήσεις.

Ξέρει ότι με την παραμικρή αφορμή είναι έτοιμος ν' ανοίξει ο ασκός του Αιόλου στο κόμμα και ν' αρχίσουν πάλι τη δουλειά τους οι εσωκομματικές φατρίες, τα ''μυστικά δείπνα'', οι ομάδες και οι παρέες, που ετοιμάζονται να τον δουν να κατηφορίζει δημοσκοπικά, για να του την πέσουν.

Το μείγμα των τάσεων στο κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι ανομοιογενές αλλά φιλήσυχο προς το παρόν λόγω της συγκολλητικής ουσίας της εξουσίας. Ωστόσο στη βάση δεν είναι το ίδιο ήσυχα τα πράγματα, γιατί υπάρχουν προκλήσεις ένθεν και ένθεν.

Οι φιλοσαμαρικοί, λόγου χάρη, έχουν ανέβει στα κάγκελα της συνείδησής τους απ' το περασμένο καλοκαίρι βλέποντας ποιους καλωσόρισε στο κόμμα ο Κυριάκος. Και στους πιο φριχτούς εφιάλτες τους δε θα μπορούσαν να φανταστούν να γίνουν συναγωνιστές με τους φιλελεύθερους φιλοσκοπιανούς, που προωθούσαν προεκλογικά την ''μακεδονική μειονότητα'' επιμένοντας στην αναγνώρισή της.

Οι Μητσοτακικοί, απ' τη μεριά τους, τους βλέπουν με μισό μάτι απ' την εποχή των... Πρωτόπλαστων, τότε που ο Αντώνης δάγκωσε το μήλο του πειρασμού και μετατράπηκε αυτόματα σε όφι καταραμένο, που ''έριξε τον Μητσοτάκη'' για χάρη της Μακεδονίας.

Στους Καραμανλικούς ωστόσο τα πράγματα είναι σοβαρότερα, αφού οι φιλελεύθεροι φίλοι του Κυριάκου υπερβαίνουν κατά πολύ τα ιδεολογικά εσκαμμένα με το να χαρίζουν στην Άκρα Δεξιά τον συντηρητισμό και τον πατριωτισμό.

Έπειτα είναι κι εκείνος ο οικονομικός φιλελευθερισμός που τους κάθεται στο στομάχι, όπως και η απέχθεια σ' οτιδήποτε κρατικό, η έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας και η αδυναμία φιλελεύθερων και Νεοφιλελεύθερων να καταλάβουν ότι ο αμοραλισμός, όπως και ο μαρξισμός, δεν υπάρχουν στοDNAτου κόμματος του ιδρυτή του. Αντίθετα η φιλοπατρία κι ο συντηρητισμός συνιστούν τρόπο συνύπαρξης στον ''πολιτικό βίο'' του...

Άλλωστε συντηρητικό και πατριωτικό ήταν το μητρικό αρχέτυπο της ΝΔ, το Λαϊκό Κόμμα, και κατόπιν ο Ελληνικός Συναγερμός του οποίου ηγείτο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πριν τον μετεξελίξει σε ΕΡΕ κι αργότερα στο ευρωπαϊκότερο και πιο... γαλλοφερμένο ''NouvelleRépublique'', ''Νέα Δημοκρατία''.

Από τότε που ιδρύθηκε η τελευταία έχουν περάσει 45 ολόκληρα χρόνια κι ακόμα δεν μπόρεσε να καλυφθεί το κενό πολιτικής που άφησε εκείνος πίσω του. Ο συνονόματος ανιψιός απέδειξε ήδη στην πράξη ότι υπολείπεται του θείου σε βαθμό ασύγκριτο κι ότι - πέρα απ' το όνομα - είναι ελάχιστα τα πολιτικά χαρακτηριστικά του, που παραπέμπουν στον ιδιοφυή Μεγάλο Κωνσταντίνο της παράταξης...

Αυτό το ιλιγγιώδες χάσμα ανάμεσα στην ΝΔ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και των επιγόνων του εκμεταλλεύτηκαν οι πολιτικοί της αντίπαλοι μετά το θάνατο του ιδρυτή της (Απρίλιος 1998) και την κατέταξαν έντεχνα στη Δεξιά-Ακροδεξιά, ώστε να την ταυτίσουν λίγο αργότερα - για μικροκομματικούς σκοπούς - με τις αθλιότητες της παρακρατικής Δεξιάς του παρελθόντος.

Η στρεβλή, στρεψόδικη όμως ερμηνεία της ιδεολογίας της Νέας Δημοκρατίας ήταν πραγματικά ανιστόρητη και άδικη, γιατί η πολιτική του ιδρυτή της είχε θεμέλια τον πατριωτισμό και τον συντηρητισμό, σε συνύπαρξη με τον εξευρωπαϊσμό, που είχε πάντα φιλοπρόοδο χαρακτήρα.

Κι όταν μιλούσε για εξευρωπαϊσμό ο Καραμανλής, δεν εννοούσε εκείνον τον άκριτο της απομίμησης της ευρωπαϊκής κουλτούρας, αλλά αυτόν που μπορούσε να προσαρμοστεί στα κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά δεδομένα της σύγχρονης Ελλάδας, έτσι που ''να αναδείξει ο Έλληνας την κοσμοπολίτικη αρχοντιά του''.

Από εκείνην την εποχή βέβαια της ιδεολογικής συγκρότησης του κόμματος του Καραμανλή έχουν αλλάξει πολλά, καθώς αυτό απαιτούσαν οι νέες συνθήκες και οι ιδεολογικές αποχρώσεις των αρχηγών της, που συνέπλεαν αρμονικά με την κοινωνιοκεντρική φιλοσοφία του ιδρυτή του, προσθέτοντας ο καθένας το στίγμα του: ο Κώστας Καραμανλής το ''μεσαιοχωρητικό'', ο Αντώνης Σαμαράς το πατριωτικό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης το φιλελεύθερο.

Σε κάθε περίπτωση απ' αυτές κι απ' τις ακόμα παλιότερες, η ΝΔ, που πίστεψε εξ αρχής στην ελεύθερη οικονομία με μόνιμη σταθερά την κοινωνική ευαισθησία (αν και χαμένη συχνά αυτή στην πολυδαίδαλη γραφειοκρατία, που την συρρίκνωνε), βρήκε Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες στο δρόμο της για την εξουσία και κονταροχτυπήθηκε με τις πολιτικές ιδεολογίες των αντιπάλων της και τον λαϊκισμό τους.

Τα πιο οδυνηρά χτυπήματα ωστόσο τής τα προκάλεσαν οι δικοί της, αφού τα συντροφικά μαχαιρώματα έδιναν κι έπαιρναν μέσα στους κόλπους της, καταλήγοντας ως συνήθως σε διελκυστίνδα (παιχνίδι ανταγωνισμού) για την επικράτηση των ημετέρων. Παρ' όλες τις αναταράξεις που γνώρισε ωστόσο κάθε φορά που διήνυε περίοδο εσωστρέφειας, αυτή έδειξε θαυμαστές αντοχές στέλνοντας σε εχθρούς και φίλους το μήνυμα πως όσο κι αν κόβει βαθιά το γυαλί, η ΝΔ αργεί να πεθάνει...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)

Διαβάστε περισσότερα