Το ευρώ «τρώει» την Ευρώπη…

Από τότε που εντάχθηκαν στο ευρώ, η Γερμανία και η Ολλανδία αντιμετωπίζουν επιβράδυνση στην ανάπτυξή τους, και απώλειες για τους πολίτες τους που δεν θα σημειώνονταν, αν οι δυο αυτές χώρες έμεναν εξαρχής εκτός της ευρωζώνης.

Αυτό αποδεικνύεται αν συγκρίνουμε τις δυο παραπάνω οικονομίες με αυτές της Σουηδίας και της Ελβετίας, που διατήρησαν το  νόμισμά τους, και συνέχισαν να αναπτύσσονται όπως πάντα. Από το 1999 και μετά, η γερμανική και ολλανδική οικονομία αναπτύσσονται πολύ πιο αργά και από την αντίστοιχη αμερικανική ή και τη βρετανική οικονομία.

Η Σουηδία και η Ελβετία αναπτύχθηκαν

το διάστημα 2001-2011, με τους ίδιους ρυθμούς  όπως αναπτύσσονταν το διάστημα 1991-2001. Αντιθέτως, η γερμανική και ολλανδική οικονομία όχι μόνο επιβραδύνθηκαν το 2001-2011, αλλά περιόρισαν και τις αυξήσεις μισθών,  ώστε να προσαρμοστούν στις επιδράσεις του ευρώ. Το αποτέλεσμα ήταν να πέσει η κατανάλωση, με ετήσιο ρυθμό πτώσης 0.25%.

Μια πρόσφατη μελέτη για την πορεία της Ολλανδίας στο ευρώ, κατέληξε στο ότι αν η ανάπτυξη και η κατανάλωση ακολουθούσαν τους ρυθμούς της Σουηδίας και της Ελβετίας, από το 2001 και μετά, τότε οι Ολλανδοί καταναλωτές θα ήταν σε πολύ καλύτερη  θέση, με €45 δισ περισσότερα τον χρόνο.

Αυτός είναι ο λόγος που έχουν θυμώσει οι Ολλανδοί και οι Γερμανοί. Όμως, θα πρέπει να κατευθύνουν τον θυμό τους προς τις κυβερνήσεις τους που τους οδήγησαν στο ευρώ, και όχι προς τους ανύποπτους κατοίκους των χωρών της Μεσογείου, που επίσης βασανίζονται από τις συνέπειες του ευρώ.

Η Σουηδία και η Ελβετία δεν χρειάστηκε να θυσιάσουν την ευμάρεια των λαών τους, ενώ απολαμβάνουν και ικανοποιητική απασχόληση. Άρα, το συμπέρασμα είναι ότι το ευρώ φταίει εξ αρχής. Για αυτό και θα πρέπει να εγκαταλειφτεί από όλους μαζί. Υπάρχουν μεγάλες αποκλίσεις στην ανταγωνιστικότητα μεταξύ των χωρών μελών της ευρωζώνης, που συνεχώς αυξάνονται. Τα σχετικά εργατικά κόστη της Ιταλίας είναι σήμερα 37% υψηλότερα από το 1998, ενώ της Γερμανίας 11% χαμηλότερα.

Παντού υπάρχουν ανισορροπίες. Υπάρχει μεγάλο ιδιωτικό χρέος που παραλύει τις χώρες με προοπτικές γρήγορης ανάπτυξης (Ισπανία, Ιρλανδία).

Στις ανισορροπίες αυτές συνεισφέρει και η ΕΚΤ με τα βραχυπρόθεσμα ενιαία επιτόκια, που ενώ έχουν την ίδια ονομαστική αξία για όλους, στην πραγματικότητα είναι αντιπαραγωγικά. Στην Γερμανία, με χαμηλό πληθωρισμό και αργή ανάπτυξη, τα επιτόκια αυτά δυσχέραιναν περαιτέρω την οικονομία της χώρας. Στην Ισπανία όμως του υψηλού πληθωρισμού, και της ταχείας ανάπτυξης, ενθαρρύνθηκαν τα ιδιωτικά χρέη.

Η άποψη ότι αυτές οι ανισορροπίες θα ξεπερνιούνταν από την ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων, ήταν ανέκαθεν λάθος. Χωρίς κοινή γλώσσα, φορολογία, κοινωνικά προνόμια, κλπ οι αριθμοί των μετακινούμενων ποτέ δεν θα ήταν αρκετοί. Επίσης, η εστίαση στην πολιτική τήρησης ενιαίων στόχων στα ελλείμματα των  εθνικών προϋπολογισμών των χωρών μελών, δεν έπαιξε ποτέ σημαντικό ρόλο, αφού την αγνοούσε ακόμη και η ίδια η Γερμανία.

Έτσι, 13 χρόνια μετά, αν δούμε τους πρ