Το ανθρώπινο δράμα, πίσω από τα ρεκόρ και τα μετάλλια

 Πριν από μερικά χρόνια, είχα βρεθεί σε ένα στάδιο της Αθήνας, αφήνοντας την μαγεία των αγώνων να με κυριεύσει.

Αυτή τη μαγεία την αισθανόμαστε όλοι, όταν βλέπουμε τους γυμνασμένους αθλητές του κόσμου να συγκεντρώνονται κάθε τέσσερα χρόνια, προκειμένου να κυνηγήσουν την ολυμπιακή δόξα.

Στην αρχαιότητα, οι πόλεμοι σταματούσαν στη διάρκεια των αγώνων. Μακάρι να γίνονταν αυτό και σήμερα. Όπως και να έχει, πολλοί από εμάς κάνουν ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα, για να βυθιστούμε στο δράμα

Δεν χρειαζόμαστε λεπτομερείς περιγραφές για το κάθε άθλημα. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε πως δίνεται το σκορ. Κι όμως, παρόλα αυτά, μαγευόμαστε από τις αιθέριες κινήσεις των αθλητών της ξιφασκίας, του μπάτμιντον, και της ποδηλασίας.

Δεν χρειάζεται να μας πει κάποιος τι πέρασαν τα τελευταία δέκα χρόνια οι καλογυμνασμένοι κολυμβητές. Οι απαλοί τους τονισμένοι μύες είναι οι απόλυτοι μάρτυρες της πειθαρχίας, και της αφοσίωσής τους σ αυτό που κάνουν.

Αυτό που μας καθηλώνει είναι η επιθυμία τους να αποδώσουν τα μέγιστα. Το να παρακολουθεί κανείς τον Michael Phelps στην πρώτη του εμφάνιση στο Λονδίνο, προκαλεί την απόλυτη συμπάθεια προς τον αθλητή. Αυτός ο υπεραθλητής, που δεν μοιάζει καν με άνθρωπος, αν αναλογιστούμε τα επιτεύγματά του, έμοιαζε με ένα μπερδεμένο νεαρό παιδί, έτοιμο να ξεσπάσει σε κλάμα, να πονάει που τελείωσε πια με τα μετάλλια, κάτι στο οποίο δεν έχει συνηθίσει.

Μάλιστα, μόλις και κατάφερε να προκριθεί για τον τελικό των 400 μ, αγωνιζόμενος στον 8ο διάδρομο. Το να τον βλέπει κανείς στον συγκεκριμένο διάδρομο, που λες και είναι σχεδιασμένος για όλους όσους δεν ανήκουν στον κύκλο των πρωταθλητών, είναι από μόνη της μια εύγλωττη εικόνα. Ο Michael Phelps έμοιαζε φοβισμένος, μικρότερος από ότι συνήθως, και σαν να βρέθηκε σε άγνωστο περιβάλλον.

Στην συνέχεια το πάλεψε. Είτε τον υποστηρίζεις είτε όχι, θα ήθελες να δεις έναν πρωταθλητή σε δράση. Όμως ο Michael έμοιαζε λίγος. Έμοιαζε κουρασμένος.

Και την ώρα που ο Ryan Lochte τερμάτιζε πρώτος, οι εκφωνητές τόνιζαν ότι οποιοδήποτε μετάλλιο από πλευράς του Phelps θα τον έφερνε πιο κοντά στο όνειρο να είναι ο ολυμπιονίκης με τα περισσότερα μετάλλια στην ιστορία των αγώνων. Πάλεψε αλλά δεν τα κατάφερε, τερματίζοντας τελικά τέταρτος.

Το ανθρώπινο δράμα ήταν έντονο. Και να τον παρακολουθείς στην συνέντευξή του μετά την κούρσα, τσακίζει την καρδιά σου. Προσπάθησε πολύ να είναι «ευγενής», να μιλήσει για τον επόμενο αγώνα, και να ξεχάσει αυτή την «τραγωδία». Ο πόνος του όμως ήταν εμφανής.

Ως θεατές του συμπαραστεκόμαστε, και συγκινούμαστε από την αθλητική προσπάθεια, που στην περίπτωσή του ήταν κορυφαία. Η συναισθηματική του πάλη όμως ήταν πιο συγκινητική.

Ο καλός μου φίλος, μακαρίτης πλέον, παραγωγός Ολυμπιακών ντοκιμαντέρ Bud Greenspan, έχτισε την λαμπρή του καριέρα στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 1948.

Τότε ήταν ένας νεαρός ρεπόρτερ, που έγραφε για λογαριασμό μιας εφημερίδας της Νέας Υόρκης. Έστειλε λοιπόν ένα τη