Τι θα απογίνει η πατρίδα χωρίς debate;

Του Γιώργου Χαραβαλιά

Σε μιά χώρα που οι άνεργοι περιφέρονται στους δρόμους με άδειο βλέμμα, σαν άψυχα  ζόμπι και οι γέροι απελπισμένοι ψάχνουν  φαγητό στα σκουπίδια, υπάρχουν ακόμη ξεδοντιασμένοι μηχανισμοί εξουσίας, κόμματα απολειφάδια και πληρωμένοι τηλεοπτικοί κήνσορες που επιχειρούν να εμφανίσουν ως…εθνική προτεραιότητα ένα προεκλογικό ντιμπέιτ!

Οχυρωμένοι στον μικρόκοσμο τους, με τα «παρκαρισμένα» εκατομμύρια στις ξένες τραπεζικές θυρίδες, οι μέχρι πρότινος διαμορφωτές της «δημόσιας ζωής», νομίζουν ότι ακόμη μπορούν να επιβάλλουν τους κανόνες, προσδιορίζοντας μέσα από τα ιδιοτελή

τους συμφέροντα, το «πολιτικό ορθό» και κουνώντας το δάχτυλο στη κοινωνία. Σε μια κοινωνία που βρίσκεται ήδη στο όριο της έκρηξης και αδιαφορεί επιδεικτικά για τα απαξιωμένα στερεότυπα ενός κοινοβουλευτικού εσμού, προ πολλού χρεωκοπήμένου, όπως και η οικονομία.

Η χώρα πεθαίνει, μαζί με τους κατοίκους της και η διαπλοκή μοιρολογεί για το…ντιμπέητ! Ποιό ντιμπέητ στα αλήθεια; Θυμάστε εσείς από την δεκαετία του ’90 που πρωτοκαθιερώθηκαν στην Ελλάδα οι «τηλεμαχίες», κάποιο ορόσημο στην πολιτική αντιπαράθεση που να σχετίζεται με το δημόσιο «μπλά-μπλά» των αρχηγών στην κάμερα; Θυμάστε κάποιο ντιμπέιτ που να λειτούργησε ως καταλύτης για το εκλογικό αποτέλεσμα; Θυμάστε ακριβώς τους πολιτικούς που συμμετείχαν ή μήπως τους δημοσιογράφους που τους «ανέκριναν»;

Προσωπικά, αν και δημοσιογράφος, δεν θυμάμαι τίποτα το αξιοσημείωτο, πέραν μίας ανυπόφορης διακομματικής γκρίνιας για το  τυπικό σκέλος της παράστασης και αμέσως μετά, τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων να μιλούν για μνημειώδη «τηλεοπτική σούπα».

Παράδοση σε ντιμπέητ δεν έχουμε, ούτε νομίζω πώς θα αποκτήσουμε. Γιατί; Γιατί απλούστατα ο τόπος είναι μικρός και γνωριζόμαστε καλά μεταξύ μας. Δεν περιμένουμε το ντιμπέητ για να μάθουμε ποιός είναι ο Σαμαράς και ποιός είναι ο Βενιζέλος. Κι ούτε καθορίζουμε την ψήφο μας με όρους…τηλεπαιχνιδιού.

Καλώς ή κακώς,  αυτά λειτουργούν ως τηλεθεάματα σε λιγότερο πολιτικοποιημένες κοινωνίες που αντιμετωπίζουν τους υποψηφίους σαν τους παίκτες στο… «γίνε εκατομμυριούχος»!

Στο πρώτο τηλεοπτικό ντιμπέητ της ιστορίας, το 1960, ο Ρίτσαρντ Νίξον, έχασε τις εντυπώσεις, επειδή δεν δέχτηκε να μακιγιαριστεί και ίδρωνε, μπροστά στον…ατσαλάκωτο αντίπαλο του. Και 28 χρόνια αργότερα ,ο Δουκάκης έχασε την προεδρία από μιά «ξύλινη» απάντηση σε μιά ανθρώπινη ερώτηση.

Εδώ τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Το κριτήριο για την ψήφο δεν είναι το ιδρωμένο κολλάρο, ή η επιτυχημένη «ατάκα». Αλλωστε κατα καιρούς έχουν ειπωθεί ενώπιον της κάμερας ανεκδίηγητες κοτσάνες και ψέμματα, σαν το αλησμόνητο «λεφτά υπάρχουν», χωρίς να ανοίξει μύτη. Ο Ελληνας ξέρει ποιούς έχει στο τηλεοπτικό πλατώ, γνωρίζει τις θέσεις τους και δεν περιμένει να γίνει σοφότερος από τις τυποποιημένες απαντήσεις που θα ξεφουρνίσουν. Αν έχει πεισθεί να τους επιλέξει, δύσκολα αλλάζει γνώμη. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό. Ο Καραμανλής που είπε πικρές αλήθειες για την οικονομία στα ντιμπέητ του 2009,