Τι στάση έχει κρατήσει η Δύση απέναντι στους "μισητούς δικτάτορες";

Του Robert Fisk (*)

Το πλησιέστερο σημείο στη Βενεζουέλα στο οποίο έχω βρεθεί, πριν από πολλά χρόνια, ήταν το αεροδρόμιο του Καράκας για μια πτήση τράνζιτ. Είδα πολλούς στρατιώτες με κόκκινους σκούφους και μερικούς μπράβους και μου ήρθαν στο μυαλό σκηνές από τη Μέση Ανατολή.

Σήμερα, ξεφυλλίζω αποκόμματα εφημερίδων για τους πρόσφατους αυταρχικούς μας ηγέτες – τον Σαντάμ, τον Ασαντ, τον αλ-Σίσι, τον Ερντογάν, τον Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν (συμπληρώστε τον κατάλογο μόνοι σας) – και μου έρχεται στο μυαλό ο Νικολάς Μαδούρο.

Οι

συγκρίσεις δεν είναι πάντα ακριβείς. Στην πραγματικότητα αυτό που σκέφτομαι δεν είναι ο χαρακτήρας των «ισχυρών ανδρών». Είναι η αντίδρασή μας απέναντί τους. Και υπάρχουν δύο προφανείς παραλληλισμοί: ο τρόπος με τον οποίο τιμωρούμε και απομονώνουμε – ή αγαπάμε - τον μισητό δικτάτορα και ο τρόπος με τον οποίο όχι μόνο χαρακτηρίζουμε την αντιπολίτευση νόμιμο κληρονόμο της εξουσίας, αλλά απαιτούμε και να αποδοθεί η δημοκρατία στον λαό που ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι βασανίζεται και αγωνίζεται για τη δημοκρατία.

Και προτού το ξεχάσω, υπάρχει ένα ακόμη νήμα που συνδέει αυτές τις ιστορίες. Αν υποστηρίξεις ότι αυτοί που θέλουν αλλαγή προέδρου στη Βενεζουέλα ίσως να βιάζονται λίγο και ότι η αναγνώριση του Γκουαϊντό μπορεί να είναι πρόωρη, τότε σε κατηγορούν ότι είσαι με τον Μαδούρο.

Όπως ακριβώς εκείνοι που αντιτάσσονταν στην εισβολή στο Ιράκ το 2003 ήταν με τον Σαντάμ ή εκείνοι που επιφυλάσσονταν αναφορικά με την υποστήριξη της όλο και πιο βίαιης αντιπολίτευσης στη Συρία ήταν με τον Ασαντ.

Κι εκείνοι που υπερασπίζονταν τον Γιασέρ Αραφάτ – που για μια μακρά χρονικά περίοδο ήταν πρώτα σούπερ τρομοκράτης, στη συνέχεια σούπερ διπλωμάτης και μετά πάλι σούπερ τρομοκράτης – χαρακτηρίζονταν περιφρονητικά «φίλοι του Αραφάτ», «φίλοι των Παλαιστινίων», «φίλοι των τρομοκρατών» και, στο τέλος, «αντισημίτες». Θυμάμαι τον υιό Μπους να μας προειδοποιεί μετά τις 11/9 ότι «ή μαζί μας είστε ή εναντίον μας». Η ίδια απειλή εκτοξεύθηκε εναντίον μας στην περίπτωση του Ασαντ.

Ο Ερντογάν χρησιμοποίησε αυτή την απειλή πριν από τρία χρόνια, θυμίζοντάς μας τη δεκαετία του ’30 και τον Μουσολίνι. Και τώρα ακούω τον υπουργό Εξωτερικών του Τραμπ, τον Μάικ Πομπέο να λέει πως «ήρθε η ώρα κάθε χώρα να διαλέξει στρατόπεδο: είτε είσαι με τις δυνάμεις της ελευθερίας είτε με τον Μαδούρο».

Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Ηρθε η ώρα όλοι οι καλοί άνθρωποι να σταθούν στο πλευρό των Ηνωμένων Πολιτειών, της ΕΕ και των χωρών της Λατινικής Αμερικής – ή μήπως είστε με τους Ρώσους, τους Κινέζους, τους Ιρανούς, τον Κόρμπιν κι εκείνους τους Ελληνες; Και μιλώντας για τους Ελληνες, η πίεση της ΕΕ προς τον Αλέξη Τσίπρα να ευθυγραμμιστεί με τη θέση της για τον Γκουαϊντό – απόδειξη ότι η ΕΕ μπορεί πράγματι να φοβερίζει τα μικρότερα μέλη της – είναι ένα καλό επιχείρημα για τους υπέρμαχους του Brexit (αν και δύσκολα θα το καταλάβουν).

Ας δούμε όμως πρώτα τον αγαπημένο μας τύραννο, με τα λόγια αυτών που τον πολεμούν. Είναι ένας ισχυρός δικτάτορας, που τον περιβάλλουν στρατηγοί, ο οποίος καταπιέζει τον λαό του, καταφεύγει σε βασανιστήρια, μαζικές συλλήψεις και δολοφονίες, ενώ οι εκλογές που διεξάγει είναι ανελεύθερες. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που υποστηρίζουμε εκείνους οι οποίοι θέλουν να ανατρέψουν αυτόν τον βίαιο άνθρωπο και να πραγματοποιήσουν δημοκρατικές εκλογές.

Ωραία περιγραφή για τον Μαδούρο. Μόνο που αναφέρομαι στην πολιτική της Δύσης απέναντι στο καθεστώς του Ασαντ στη Συρία. Οπου η υποστήριξή μας προς την αντιπολίτευση δεν ήταν και τόσο επιτυχημένη.

Δεν είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι για τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία – αν και επιβαρυνόμαστε με την αποστολή όπλων προς εκείνους που προσπαθούσαν να ανατρέψουν τον Ασαντ. Και τον περασμένο μήνα, το σημειωματάριο του Τζον Μπόλτον αποκάλυψε σχέδιο αποστολής 5.000 αμερικανών στρατιωτών στην Κολομβία…

Ας περάσουμε τώρα σε έναν άλλο δικτάτορα όμοιο με τον Μαδούρο – σύμφωνα τουλάχιστον με την απλουστευτική προσέγγιση της Δύσης: τον υποστηριζόμενο από τον στρατό πρόεδρο αλ-Σίσι της Αιγύπτου, τον οποίο αγαπάμε, θαυμάζουμε και προστατεύουμε. Ισχυρός δικτάτορας; Φυσικά. Τον περιβάλλουν στρατηγοί; Βέβαια. Καταστολή; Απόλυτη, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας φυσικά. Μαζικές συλλήψεις; Ναι, αφού φαίνεται ότι όλοι οι αντίπαλοι του προέδρου είναι τρομοκράτες. Ανελεύθερες εκλογές; Χωρίς καμιά αμφιβολία, κι ας υποστηρίζει ο αλ-Σίσι ότι οι εκλογές όπου έλαβε 97% ήταν ελεύθερες και δίκαιες. Κι ας έστειλε ο πρόεδρος Τραμπ τα ειλικρινή του συγχαρητήρια. Παρεμπιπτόντως, το ποσοστό του Μαδούρο στις τελευταίες εκλογές – που φυσικά ήταν ανελεύθερες – ήταν 67,84%.

Κοιτώντας τώρα λίγο ανατολικότερα, στο Αφγανιστάν, όπου οι Ταλιμπάν συνετρίβησαν το 2001 από τα αμερικανικά στρατεύματα, διαπιστώνουμε ότι οι Αμερικανοί κάνουν διαπραγματεύσεις με τους «τρομοκράτες» Ταλιμπάν στο Κατάρ προκειμένου να βρουν διέξοδο από την κόλαση του Νεκροταφείου των Αυτοκρατοριών.

Κι ακόμη δεν έχω αναφερθεί στον Σαντάμ ούτε στη συνεχιζόμενη στήριξή μας προς εκείνο το κράτος του Κόλπου που τα αφεντικά του στραγγάλισαν, τεμάχισαν και έθαψαν μυστικά έναν δημοσιογράφο στην Τουρκία.

«Ηρθε η ώρα για δημοκρατία και ευημερία στη Βενεζουέλα», είπε ο Τζον Μπόλτον. Καλή τύχη λοιπόν στον Γκουαϊντό, έναν ωραίο τύπο, που μιλάει όμορφα, θα βοηθήσει τους φτωχούς και δεν θα ασχοληθεί με το πώς ακριβώς θα εκδιωχθεί ο Μαδούρο από την εξουσία. Είναι βέβαιο ότι δεν θα έχει καλές σχέσεις μ’εκείνους που δεν τον υποστήριξαν, όπως οι Ελληνες. Καλά θα κάνει όμως να ρίξει μια ματιά στις επιδόσεις των ξένων φίλων του στους τομείς της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Α, και παρεμπιπτόντως δεν είπα λέξη για τη Λιβύη.

(*) Ο Ρόμπερτ Φισκ είναι αρθρογράφος της Independent

Πηγή: The Independent-ΑΠΕ-ΜΠΕ

Διαβάστε περισσότερα